‘Mama!’ klinkt het van boven: ‘Maaaamaaaa!’

Ik zucht, loop naar de gang en roep naar boven: ‘Wat is er?’

‘Ik kan niet slapen.’ zegt Zoonlief

Foto van Pixabay

Aangezien hij al dagen achter elkaar erg laat naar bed is gegaan, verbaast het me niks dat hij niet kan slapen. Helaas hebben de te korte nachten invloed op zijn humeur. Daarom hebben we besloten om hem nu een paar avonden op tijd naar bed te sturen, zodat hij met Kerst zijn vrolijke zelf kan zijn.

‘Probeer dan aan leuke dingen te denken,’ opper ik.

‘Dat helpt niet. Dan moet ik juist aan enge dingen denken.’ weerlegt hij.

‘Ga dan schaapjes tellen’ probeer ik weer.

‘Wat komt er dan na duizend?’ vraagt hij.

‘Duizend-en-één.’ antwoord ik.

‘Dat bedoel ik niet! Je hebt tien. Dan komt er honderd en dan duizend.’ legt hij uit. ‘Wat komt er dan na duizend?’

‘Tienduizend.’ zeg ik.

‘En daarna?’

‘Honderdduizend.’

‘En dáárna?’

‘Een miljoen.’

‘En dan?’

‘Tien miljoen.’

‘En dan?’

‘Honderdmiljoen’

‘En daarna?’

‘Eén miljard.’

‘En wat komt er dáárna?’

Ik heb er genoeg van en probeer hem af te schepen: ‘Dan houdt het op.’

Waarop hij antwoordt: ‘Ah, daarna weet je het dus niet.’

Het bericht Schaapjes Tellen verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Dochter J. werd in april acht. Omdat we net in een lockdown zaten werd ze via verschillende schermpjes toegezongen en hadden wij een extra groot stuk taart. Echt jarig voelde ze zich alleen niet en we beloofden dat we na de lockdown het kinderfeestje zouden houden.

Ze begon alvast te bedenken wat ze wilde hebben.

Gezien de steeds langer wordende verlanglijst, vervloog mijn stille hoop dat ze het feestje langzaam zou vergeten. Sinterklaas en Kerst kwamen al om de hoek kijken, dus het werd de hoogste tijd een datum te prikken. Het zou 24 oktober worden. Het laatste weekend van de herfstvakantie. Het thema was ook snel bedacht: Halloween.

Nooit eerder heb ik zoveel tijd besteed aan het organiseren van een kinderfeestje, maar het was een mooie invulling van een Corona-proof vakantie.

Op zaterdag hebben we in snoepwinkel J. een paar kilo oog-, heksen-, spinnenweb-, en spinnen snoep gekocht.

Op woensdag hebben we enge films gehaald bij de bieb en Halloween accessoires gekocht. ’s Avonds prijkte er een wollen spinnenweb aan het plafond in de woonkamer, waar een paar reuzenspinnen hun tijdelijk onderkomen in hadden gevonden.

Op donderdag hebben we er een gezinsuitje van gemaakt om pompoenen te kopen aan de andere kant van de stad. De enige manier om twee kleine kinderen zestien kilometer te laten fietsen. Terwijl zij ’s middags uitgeput op de bank lagen heb ik voor het eerst van mijn leven twee pompoenen uitgehold en er gezichten in gesneden. Ik was erg tevreden met het resultaat.

Op vrijdag maakten we tien liter overheerlijke pompoensoep.

Op zaterdag begon het grote verkleedfeest.

Dochter J. en zoon S. houden niet van verkleden, maar de vriend en ik des te meer. De verkleedkast werd overhoopgehaald op zoek naar een enge outfit. De schmink die we nog hadden uit ons pré-kindertijdperk werd opgesmeerd. Tot slot zorgde het nepbloed, dat er erg echt uitzag, voor een spookachtig eindresultaat. We hadden er zin in en spraken af dat we, zo snel als het weer kan, een verkleedfeestje zouden geven voor ónze vrienden.

‘Dat jullie dit allemaal doen voor een kinderfeestje,’ zei dochter J. Ik meende trots in haar stem te horen. Begrijpelijk, want hoeveel ouders doen dit nou? bedacht ik me. Ik vond mezelf een hele gave ouder.

Eén voor één druppelden de dames binnen. Terwijl de ouders enthousiast op onze outfits reageerden keken de jonge gasten ons met grote ogen aan.

Eten in de vorm van een skelet en enge monsters werd opgediend (lange leve Pinterest!).

Een logee vroeg of dat spinnenweb in de hoek echt was, of dat we die daar hadden opgehangen voor het feestje. Ik moest helaas toegeven dat het een echte was, maar voegde er gehaast aan toe dat we die speciaal voor het feestje hadden laten zitten.

Toen we in het donker nog een spannend spel wilden spelen, werd ons voorzichtig gevraagd of we de schmink van ons gezicht af wilden halen.

Beteuterd wisselden de vriend en ik ons in de badkamer weer terug naar ons eigen gedaante.

De dames slaakten een zucht van verlichting.

Toen ik de volgende dag aan mijn oververmoeide dochter J. vroeg of ze een leuk feestje had gehad, was dat eigenlijk bedoeld als een retorische vraag. Tot mijn teleurstelling gaf ze aan dat er één ding was dat ze niet leuk had gevonden. Toen ik vroeg wat dat was zei ze vol walging: ‘Dat jullie je zo moesten verkleden’.

Was het dat toch geen trots geweest in haar stem?

Het bericht Gave Ouders verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

‘Ik heb vandaag voor het eerst sinds tijden weer een hele dag gewerkt.’ Met een tevreden blik neemt mijn teamgenoot een slok van zijn drankje. Het is alweer een tijd geleden dat we een drankje na de training namen.

‘Door Corona bedoel je?’ vraagt de één.

‘Nee hoor,’ antwoordt hij.

‘Je had minder werk door Corona en dat begint nu weer een beetje aan te trekken?’ vult de ander aan.

‘Het heeft helemaal niks met Corona te maken.’ Met een relaxte grijns neemt hij nog eens een extra grote slok en kijkt tevreden de groep rond: ‘Ik hoeft normaal gewoon niet acht uur te werken om mijn werk af te krijgen. Ik word afgerekend op mijn doelen en als ik die in zes uur per dag haal is dat prima.’

Alle ogen zijn nu op deze niet-hard-werkende-maar-ogenschijnlijk-toch-tevreden-teamgenoot gericht. De omstanders nemen de tijd om zijn woorden op zich in te laten werken en het onvermijdelijke moment van reflectie heeft als gevolg dat er een korte stilte valt. Dan volgen de opmerkingen zoals ‘dan doe ik toch iets verkeerd’ en ‘had ik maar zo’n baas’.

Ter verduidelijking voegt hij eraan toe: ‘Ik heb gevraagd of mijn baas iemand voor zes uur per dag wil, die voor een acht presteert, of iemand voor acht uur per dag die voor een zes presteert. Hij heeft voor het eerste gekozen.’

Van een afstandje sla ik het gesprek gade en zie mijn teamgenoten denken: ‘Zes uur per dag werken, acht uur per dag betaald worden en een baas die het goed vindt. Woow!’

Maar ik zie tegelijkertijd dat ze van hun à propos zijn. Van hun à propos omdat iemand zelfgenoegzaam staat te vertellen dat hij het niet druk heeft, het zijn eigen keuze is en het nog heerlijk vindt ook!

Ook bespeur ik een vleugje jaloezie. Misschien geen jaloezie omdat hij maar zes uur per dag hoeft te werken, maar jaloezie omdat hij, in een maatschappij waar iedereen aangeeft het druk te hebben en hard moet werken, gewoon tussen neus en lippen door vertelt dat dit voor hem niet het geval is. En er nog zeer tevreden mee is ook. Niks geen mooie praatjes voor de buitenwereld. Gewoon laten zien waar je zelf blij van wordt zonder hieraan te moeten voldoen aan de verwachtingen van de rest. Geen uiterlijke schijn, maar werkelijke schijn. Het zet ze tot denken.

Het begint koud te worden, het krat is alleen nog gevuld met lege flesjes. Tijd om naar huis te gaan. Morgen is het weer een drukke dag.

Het bericht Werkelijke schijn verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Ik vraag aan de vriend of ik uit mijn mond stink. Hij zegt van niet. Ik geloof hem natuurlijk, anders had hij het me dat in de afgelopen elf jaar vast wel een keer verteld.

Toch ruik ik mezelf en ik word er misselijk van. Waarom geeft niemand eerlijk toe dat je met een mondkapje op je eigen adem ruikt? Of is dit wat men met ‘benauwd’ bedoelt? Waarin benauwd gelijk staat aan ‘beneveld worden door je eigen adem.’

Een treinrit met een mondkapje op red ik net. Maar op de camping moet je deze ‘geniet-van-je-eigen-geur-lap’ op als je het toiletgebouw, de afwasruimte of de receptie ingaat. Na meerdere van dit soort bezoeken voel ik mijn uitstoot op mijn gezicht plakken, als ware het een goedkope gezichtscrème die al lange tijd over datum is.

Als de nieuwste gadget draag ik het masker nu altijd met me mee. Geen wc-rol onder de arm, wel een mondkapje in de hand.

Ik merk dat ik achterloop; waar iedereen zijn creativiteit laat zien met de meest hippe kapjes, draag ik een verticale witte snavel die niet alleen tweederde van mijn gezicht bedekt, maar die ook nog eens mijn rimpels benadrukt door ze allemaal tot net boven de rand van het mondkapje te duwen.

De afwas wordt zwijgend gedaan. Ik kan alleen maar ruiken wat ik ruik en weet daarom niks te zeggen. Daarnaast verergert elk woord wat ik zeg de situatie. Dus om mezelf niet verder te kwellen zeg ik niks.

De zoon en dochter willen me nog honderd zoentjes geven voor het slapen gaan. Mijn overdatum ruikende crème weerkaatst tegen hun frisse huidjes terug mijn neus in. Hoe komt het toch dat kleine kinderen niet stinken? En hoe komt het dat zij niet ruiken dat ik stink?

Ik ben er klaar mee voor vandaag. Onder de warme douche schrob ik de goedkope, slechte lotion van mijn gezicht af en was voor de zekerheid extra lang na.

Zonder mondkapje op sluip ik het toiletgebouw uit. Fris mijn bed in.

Het bericht Oude gezichtscrème verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Ik zoek op internet naar een bijpassend plaatje voor mijn laatste column en zie een afbeelding met de tekst: ‘Stop making stupid people famous.’

Ik moet denken aan een programma dat ik jaren geleden heb gezien over bekende mensen. Daar werd Paris Hilton geïntroduceerd als: ‘Paris is famous for being famous.’

Aangezien ik al jaren niks noemenswaardig over Paris heb gehoord, ben ik toch benieuwd naar wat er van haar geworden is. En met name óf er iets van haar geworden is. Al googelend naar haar prestaties leer ik dat ze toch een behoorlijk lijstje bij elkaar heeft weten te schrapen: actrice, schrijfster, zangeres, model én media persoonlijkheid. Ik vraag mij af wat een media persoonlijkheid eigenlijk is en ben een beetje bang dat het is wat ik denk dat het is. En ja hoor. Google antwoordt: ‘Een mediapersoonlijkheid is iemand die zijn bekendheid aan regelmatige media-optredens dankt.’

Ik kan me helemaal voorstellen hoe dat op verjaardagspartijtjes ging en een verre oom aan Paris zou vragen wat ze later wilde worden. Ze zou dan op interessante toon geantwoord hebben dat ze een media persoonlijkheid wilde worden. Hierop zou haar vakantievriendinnetje – die toevallig op vakantie was in het hotel waar Paris woonde – weer vragen wat dat dan is. Paris zou dan verbaasd hebben uitgelegd dat dat iemand is die beroemd is om het beroemd zijn.

Zou dat vriendinnetje dan ook stoppen met school, omdat je daar immers geen opleiding voor nodig hebt? Of zou ze een vooruitziende blik hebben gehad en weten dat een media persoonlijkheid nooit een vitaal beroep zou worden en daarom direct van haar vakantiebestemming terug naar huis is gevlogen om zich zo snel mogelijk in de boeken te werpen?

Toch vallen er zelfs als media persoonlijkheid de nodige prijzen te winnen, al is het voor Paris lang geleden: in 2007 werd ze door Guinness World Records benoemd tot de meest overschatte beroemdheid van het jaar.

En da’s dan toch weer knap in een wereld zonder Insta, Twitter en Tik Tok.

Het bericht Media persoonlijkheid verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Mijn vriend heeft een nieuw stopwoord. Of misschien moet ik zeggen een nieuwe ‘stopzin’. Het is namelijk een stopzin in de letterlijke zin van het woord. Het is een zin die elk gesprek, elke discussie en elke overweging in één klap stopzet, namelijk: ‘Het is wat het is’. Hij gebuikt dit te pas en te onpas tijdens onze gesprekken en ik heb hem dan ook gevraagd dit niet meer te doen, want hij slaat elke discussie dood, neemt in één keer alle argumenten weg en laat niks meer te evalueren over.

Toen ik bijvoorbeeld zei dat het toch jammer was dat het, na drie weken zon, net moest gaan regenen tijdens onze bbq, reageerde hij met: ‘Ach ja, het is wat het is.’ Weg klaagzang, weg baalmoment. We kunnen er toch niks aan doen, dus laten we het maar accepteren.

Bij onze, tijdens Corona geïntroduceerde, vrijdagmiddagborrel hadden we een discussie over of we het er nou wél of niet mee eens waren dat er niet gedemonstreerd mocht worden op het Malieveld tegen de Coronamaatregelen. Midden in de discussie gooide hij hem er weer in: ‘Sja, het is wat het is’. Baf! Weg discussie, weg eigen mening, weg gesprek. Alsof we in een soort berusting zijn gekomen waardoor we de energie niet meer hebben om ergens een mening over te vormen. De laten-we-het-leven-maar-nemen-zoals-het-komt-en-ons-verder-nergens-druk-om-maken – mentaliteit.

Mijn vriend mag dit argument van mij dus niet meer gebruiken bij onze discussies. Zo dacht ik verlost te zijn van deze staat van impasse, totdat ik vorige week op twee afzonderlijke gelegenheden, twee verschillende mensen het gesprek ook weer in één keer plat hoorde slaan met hun ‘Het is wat het is’-mening.

Is dit dan wat deze periode van lockdown, deze periode van zelfbezinning, ons gebracht heeft? Dat we de opeenvolging van factoren in het leven maar gelaten accepteren?

Als dit de weg is die we inslaan, dan heb ik hier maar één antwoord op: ‘Het is heláás wat het is’.

Foto van Pixabay

Het bericht Stopzin verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Mijn moeder was mooi en lief. Ze was ook zacht en kon heel mooi zingen. Ze zong me altijd in slaap; ‘s avonds als het bedtijd was, overdag voor mijn middagslaapje en ‘s nachts als ik wakker was geworden. Mijn eerste herinnering heb ik aan haar. Niet aan mijn moeder die me in slaap zong, dat heeft mijn broer Bart me verteld. Nee, mijn eerste herinnering is dat mijn mooie lieve mama in bed lag te slapen.

Ik wilde haar wakker maken en riep haar: ‘Mama, mama!’ Maar mijn mooie lieve mama reageerde niet. Mijn eerste herinnering is dat ik harder begon te roepen: ‘Mama, mama!’ maar ze reageerde nog steeds niet. Ik begon aan haar schouder te schudden om haar wakker te maken, maar mijn mooie lieve mama wilde maar niet wakker worden. Ik begon nog harder te roepen en trok haar arm aan haar hand onder de deken vandaan, maar ze verroerde zich niet en bleef doodstil liggen. Ik begon te huilen en te roepen, steeds harder en harder. Net zo lang en net zo hard totdat de buurman met mannen in uniform binnenkwamen en me weghaalden. Weg bij mijn mooie lieve mama.

‘Oh nee, de vliering staat óók nog helemaal vol!’, zucht ik, terwijl ik mijn hoofd door het gat van het plafond op de zolder steek. Bart klimt naast me de trap op en werpt een blik op de overvolle vliering: ‘Wat een troep! We gooien het allemaal weg hoor. We hebben er dertig jaar niet naar omgekeken, dus zal het wel niet veel bijzonders zijn. Het past trouwens toch niet in pa’s nieuwe flatje.’ Dozen met boeken en kleding worden naar beneden gehaald, ergens halverwege ligt nog een tent, waar de muizen gaten in hebben gegeten. Er ligt een oude schommelzwaan, daar zullen mijn broer en ik vast nog in geschommeld hebben, een kinderbedje, een oude lamp, een glas-in-lood raam, een oude Chanel tas: het kan allemaal weg. Behalve één schoenendoos. Deze valt namelijk op: hij staat helemaal achterin, half verscholen onder een oud laken. De doos is dichtgeplakt met breed bruin plakband en op de zijkant staat in hoofdletters geschreven: PERSOONLIJK.

Voorzichtig peuter ik het plakband los en haal ik de deksel van de doos. Er liggen een brief, drie foto’s en een ring in. Ik neem de ring tussen mijn vingers en zie aan de binnenkant de namen van mijn ouders en een datum gegrafeerd staan: 29-06-1953. Ik leg de ring terug in de doos en kijk naar de foto’s. Op alle drie de foto’s staat mijn moeder. Eéntje is er gescheurd en gekreukeld en met plakband aan elkaar geplakt is. Het is een huwelijksfoto van mijn ouders. Voorzichtig haal ik de brief uit de envelop. Het begint met ‘Lieve Wim.’ Ik draai de brief om en lees: ‘Hopelijk zie jij later ook in dat het beter is zo. Liefs, Maria’. Een brief van mijn moeder aan mijn vader. Wat is er beter zo? Snel draai ik de brief weer om en begin hem vliegensvlug te lezen. Woorden zoals ‘de jongens, liefde, ruzies, iemand anders, nieuw begin, beter voor iedereen’ schieten aan mijn ogen voorbij. Ik lees de hele brief nog een keer, maar nu langzamer. Mijn moeder wilde mijn vader verlaten! Ik kijk naar de datum boven de brief: 3 mei 1961. Mijn moeder stief op 8 mei 1961.

Met de doos in een tas bel ik, voordat ik de sleutel in het slot stop, aan bij mijn vaders nieuwe appartement. Bart wilde niet dat ik pa hiermee zou confronteren. ‘De verhuizing is voor hem al verwarrend genoeg, dus laten we geen oude wonden openhalen’ had hij gezegd. Ik was het er niet mee eens. Pa heeft nooit veel willen vertellen over mama en nu heb ik vragen waar ik antwoord op wil, voordat het te laat is.

Ik vind pa in de woonkamer waar hij net een doos servies aan het leegruimen is.
‘Dag pa,’ zeg ik.
‘Zo jongen,’ antwoordt hij.
Ik haal een doos van de eettafel en zet deze op de grond. Op de leeggekomen plek zet ik de meegebrachte schoenendoos. ‘Ken je deze nog?’
Het kopje wat pa net uit de doos heeft gehaald blijft even zweven tussen de doos en de kast. ‘Waarom heb je nooit verteld dat mama bij je weg wilde?’
Pa zet het kopje in de kast en draait het oortje precies zo dat het parallel aan de andere oortjes staat.
‘Pa?’
’Dat was niet belangrijk,’ gromt hij.
‘Ik vind het anders behoorlijk belangrijk!’ snauw ik.
Pa pakt het volgende kopje uit de doos en zet hem recht voor het vorige kopje, ook met het oortje naar rechts.

‘Pa!’ roep ik enigszins geërgerd, ‘Ze schreef dat ze bij je weg wilde en vijf dagen later was ze dood!’ ’Dat was haar eigen schuld’ mompelt hij.

‘Wat zeg je?’ Ik kan mijn oren niet geloven. ‘Haar eigen schuld dat ze doodging? Hoezo haar eigen schuld?’

’Dan had ze maar niet weg willen gaan’ zegt pa, terwijl hij het volgende kopje in de kast zet.

‘Niet weg willen gaan?’ schreeuw ik. ‘Pa,’ fluister ik met schorre stem ‘Wou je soms zeggen dat jij, heb jij…, wist jij…?’ Ik kan mijn zin niet afmaken. ‘Heb jij… Verdomme pa, ik was drie! Heb jij me mijn moeder afgenomen alleen omdat ze weg wilde?’

’Als ik haar niet mocht hebben, dan mocht niemand haar hebben’ zegt pa zacht terwijl hij het laatste kopje in de kast zet en het kastdeurtje dichtschuift.

‘Maar waarom heb je in godsnaam die brief nog bewaard?’ vraag ik vol ongeloof.

‘Zodat ik mezelf eraan kan herinneren dat zíj het was die bij míj weg wilde gaan en niet ík bij háár!’ snauwt nu ook mijn vader.

Totaal verlamd blijf ik staan. Ik denk aan mijn moeder, hoe ze daar lag toen ik haar vond, mijn vader die niet huilde toen ze dood was, de moeizame relatie met mijn vader en de verscheurde – en weer aan elkaar geplakte trouwfoto. Zonder een woord te zeggen verlaat ik het appartement en smijt de deur met alle kracht die ik heb dicht.

‘En,’ vraagt Bart, ‘hoe reageerde hij?’ ‘Ik heb het er niet met hem over gehad. Je had gelijk; hij heeft al genoeg aan zijn hoofd met die verhuizing’ antwoord ik. ‘Ik heb trouwens extra pillen voor hem gehaald. Hier,’ ik schuif het pillendoosje naar hem toe ‘driemaal daags vijf pillen. We moeten de dosering wat verhogen, daar zou hij rustiger van worden en het helpt hem door de verhuizing heen.’ Bart stopt de pillen in zijn zak: ‘Dat zal hem goed doen.’

Het bericht Herinnering aan mama verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Iedereen kent wel die momenten waar je lekker met je kind bezig bent en daarna naar zo’n moment refereert als ouder-kind bonding. Meestal zijn die momenten gepland, maar ze gebeuren ook af en toe spontaan. Lees hier hoe mijn vriend en dochter samen zo’n momentje hadden.

Het bericht Vader-dochter bonding verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Word je ook altijd zo bestookt met vragen door je kinderen? Leuk natuurlijk dat ze zo leergierig zijn, maar je komt er al snel achter dat je niet zoveel weet als je denkt dat je weet, of in ieder geval niet zoveel als je kinderen denken dat je weet. Lees meer op AllinMam.com.

Foto van Evan Dennis

Het bericht Wat ik allemaal niet weet…. verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Ik had een laptop nodig en al vele avonden kapotgeslagen aan het lezen van specificaties, reviews en productomschrijvingen.

Foto van Pixabay

Op een gegeven moment zag ik door de bomen het bos niet meer, dus besloot ik een bezoekje te wagen aan de rode, schreeuwerige mediagigant. Daar stond een alleraardigste (en goede) verkoper. Vingervlug en als een echte expert liet hij me de mooiste functionaliteiten zien. Ik was al snel verkocht en had mijn keuze gemaakt. Na al die avonden browsen was ik het ook wel een beetje zat; ik wilde nu gewoon een laptop hebben. Blij met deze makkelijke verkoop verwachtte de verkoper dat hij me wel meer kon verkopen en vroeg hij of ik me wilde verzekeren tegen diefstal of schade. Voor zo’n twintig procent van de prijs was ik twee jaar lang tegen alles verzekerd. Ik zei dat ik standaard voor dit soort dingen verzekerd was, waarop werd aangegeven dat je bij de rode, schreeuwerige mediagigant-verzekering zonder vragen altijd je geld terugkrijgt en dat je bij je eigen verzekering hier meestal toch wat moeite voor moet doen en dan niet alles terugkrijgt. Behalve dat deze meneer een expert was op het gebied van computers, was hij dus ook een expert op het gebied van verzekeringen. Ik vroeg waarom ik in een hogere verzekeringscategorie uitkwam dan wat ik voor de laptop moest betalen. Dat kwam omdat de waarde van de laptop eigenlijk hoger was. Waarop ik dan denk: Ik ga me toch niet voor een hoger bedrag verzekeren dan dat ik heb betaald? Ik ben toch niet gek?

Ik legde uit dat ik niet aan dit soort verzekeringen doe, want ik ben van mening dat je het of altijd wél of nooit moet doen. Ik doe het dus nooit. Scheelt ook weer een hoop formulieren invullen als er wat aan de hand is en je bespaart jezelf de teleurstelling dat je toch minder terugkrijgt dan je had gehoopt. Nu weet ik gewoon waar ik aan toe ben: ik hoef niet de verzekering te bellen, niks in te vullen en ik krijg ook niks terug. Lekker overzichtelijk.

Ik werd overgedragen aan een andere meneer die de factuur zou opmaken. ‘Wilt u een verzekering?’ vroeg ook deze meneer weer. Na mijn stellige ‘nee’ vroeg hij of ik het wel zeker wist, omdat het toch om veel geld gaat. ‘Dat kost die verzekering ook,’ antwoordde ik, waarna ik weer mijn riedeltje afdraaide over hoe ik tegen verzekeren aankijk. Zij hetzelfde riedeltje, ik hetzelfde riedeltje. Terwijl ik hem zag nadenken of hij deze aanpak ook eens moest overwegen, gaf ik aan dat ik met creditcard wilde betalen, waarop hij antwoordde: ‘Oh, in dat geval bent u ook verzekerd’. Een beetje verbaasd gaat er dan door me heen: Ik ben wel een klant, maar toch niet gek?

Ook kreeg ik de mogelijkheid een jaar support te kopen. Dat leek me een goed idee en daar heb ik dan ook gretig gebruik van gemaakt. Ik heb vele keren met de supportafdeling aan de lijn gehangen en begon de mensen echt een beetje te kennen. We raakten regelmatig aan de praat en ik gaf aan hoe fijn de supportfunctie was, omdat ik echt niet had geweten wat ik zonder had gemoeten. Waarop de meneer aan de andere kant van de lijn enthousiast antwoordde: ‘Oh, maar u kunt ook altijd bij de leverancier terecht! Bij de garantie zit standaard een jaar support inbegrepen.’ Ai….ben ik toch een beetje gek.

Het bericht Ik ben toch niet gek?!? verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Het heeft lang geduurd voordat we onze zoon van het duimen hebben afgekregen. Hoe we dat voor elkaar hebben gekregen kan je hier lezen.

Het bericht Het duimenmonster verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Ken je dat, dat je je soms een beetje laat gaan met de hobbies van je kinderen? Het overkomt mij regelmatig dat ik fanatieker ben dan mijn kinderen. Lees op AllinMam.com hoe ik mezelf verloor in de voetbalplaatjes…

Foto van Lacie Slezak

Het bericht Voetbalplaatjesstress verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Vorige week zond de VPRO het programma Tegenlicht uit waar bullshit banen onder de loep werden genomen.

Werknemers kwamen aan het woord die zelf in een bullshit baan of – omgeving hadden gewerkt en vertelden over documenten die in de kast verdwenen, aangenomen worden voor projecten die niet bestonden en afdelingen die veel te groot waren voor wat ze moesten opleveren, alleen maar om te kunnen patsen met de grootte van de afdeling. Vele verhalen waren voor mij erg herkenbaar en zo ook voor de mensen waarmee ik het hier naderhand over had. Een vriendin van mij, die voor een grote multinational werkt, zei in eerst instantie dat dat bij haar bedrijf niet voorkwam. Totdat ze er wat dieper over na ging denken en tot de conclusie kwam dat ook zij wel eens opdrachten had gekregen waar ze haar wenkbrauwen bij optrok over het nut ervan. Ik weet dat het niet voor iedereen geldt, maar dit soort uitzendingen zijn weer een bevestiging van waar het voornamelijk om draait: geld en macht. Ik doel hier niet alleen op het bedrijfsleven, maar de overheid kan er ook wat van, zo bleek uit de documentaire. Ook ken ik het verhaal over een stichting die een subsidieaanvraag had gedaan van net onder een ton. De subsidie werd (ongevraagd) geïndexeerd naar net erboven. Als je boven een ton zit heb je een accountantsverklaring nodig, wat je een kleine vierduizend euro kost. En toen de stichting die had uitgegeven, zat ze met een netto-subsidie die lager was, dan ze in eerste instantie had aangevraagd. Wie wordt hier nou rijker van, vraag je jezelf dan af. De gemeente niet, want die geeft meer subsidie. De stichting ook niet, want die houdt onder de streep minder subsidie over. Alleen de accountant wordt hier rijker van, maar de gemeente heeft zichzelf weer even beziggehouden. Nog een paar van dit soort zaken en er moet iemand extra voor worden aangenomen. Daar gaat ons belastinggeld.

Nee, doe mij de vakidioten maar. De mensen die vol liefde en toewijding hun werk doen, ondanks het feit dat ze daar niet zo heel veel mee verdienen. Zo heb je bijvoorbeeld mijn kapster, die over het bijpunten van mijn haar drie kwartier doet. Niet omdat ze zo langzaam knipt, maar omdat ze mijn coupe haartje voor haartje napluist op gespleten punten en daarna net zo lang met mijn haar speelt, totdat zij vindt dat het goed zit. Van de zevenendertig euro die ik afreken voor vijfenveertig minuten, zal zij niet super rijk worden. Zeker niet nadat ze alle vaste lasten eraf heeft getrokken. En dan heb je de dame die mijn okselhaar lasert. Zij bestudeert de haartjes zo aandachtig alsof ze elk haartje in zich op wil nemen, om te onthouden of hij er de volgende behandeling nog zit. En dan had je de skileraar van mijn dochter. Hij lachte de hele dag en zelfs als wij hem na de skiles nog tegenkwamen en hij allang met een ander klasje op pad was, vroeg hij nog hoe het ging. Mijn dochter was verzot op hem (en ik ook…). En dan heb je nog de zwemleraren. Eén zwemleraar gaf al achtentwintig jaar les. Achtentwintig jaar! Nog steeds was hij enthousiast, vrolijk en, heel belangrijk, geduldig. Ik zou het hem niet nadoen. Had ik al verteld over mijn osteopaat die twaalf uur per dag werkt en zegt als ik vooruitgang boek dat hij daar heel blij van wordt? Meestal is mijn afspraak de laatste van zijn werkdag, maar nooit merk ik ooit een greintje vermoeidheid of irritatie.

Ik heb respect voor deze mensen. Het is duidelijk dat zij niet gedreven worden door macht en geld, maar door passie en dat heeft zijn weerslag op hun omgeving. Altijd als ik ze heb ontmoet voel ik me goed. En dat vind ik mooi. Daarom zeg ik: Hulde aan de vakidioten!

Foto van Pixabay

Het bericht Bullshit banen en vakidioten verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Regelen jullie kinderen het ook allemaal zo goed voor zichzelf? Lees in mijn blog op AllinMam.com hoe mijn zoon zichzelf weet uit te nodigen bij de buren.

Foto van Pixabay

Het bericht Lekker assertief verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Koud hè!, was de slogan waar ik als tiener honderd stickers met deze slogan én een tienertoer mee won bij een campagne, die mijn leeftijdsgenoten zullen herkennen aan Melk de Witte Motor. Mijn zus had ook die honderd stickers en tienertoer gewonnen, dus wij gingen samen op treinvakantie.

Nu, zo’n dertig jaar later, drink ik geen melk meer en zou ik nooit meer een slogan voor de melkindustrie schrijven, maar de herinneringen aan de vakantie zijn goed.

Ik moest hieraan denken toen ik gisteren in het zwembad de minuten zat weg te tellen. De kinderen wilden graag zwemmen. Ik vind er niks aan en ik vind dat als ze een uur hebben kunnen zwemmen, dat ik me dan van mijn beste kant heb laten zien. Dus ik houd nauwlettend de klok in de gaten. Tot niet zo lang geleden was ik ook gek op zwemmen, maar met kinderen vind ik het niet leuk meer. Ik houd ervan om naar het diepe te duiken en om halverwege te blijven zweven, of om op de bodem te zitten. Het geeft je een gevoel van vrijheid: je wordt omringd door water en bent afgesloten van de buitenwereld, totdat het gebrek aan zuurstof zodanig wordt, dat je je als een walvis naar de oppervlakte moet bewegen om een verse hap lucht te nemen. Heerlijk is dat zweven in het water, vooral als het in natuurwater is. Dat vond ik als kind al en dat vind ik nu nog steeds. Alleen kan ik dit soort capriolen niet meer uithalen, want er moet op de kinderen gelet worden. Dus hang ik daar aan de rand van het zwembad, met één oog op de klok en één oog op de kinderen. De tijd kruipt voorbij en het water is inmiddels niet meer comfortabel warm, maar mierentietjes koud. Ik zeg tegen mijn vriend ‘Koud hè’, maar krijg geen gehoor.

Ik probeer mij koudere dingen voor te stellen en denk aan de documentaire die ik de dag ervoor op tv heb gezien over ivoorjagers die in Siberië op zoek gaan naar de slagtanden van mammoeten. De slagtanden komen vrij te liggen door het smelten van de permafrost. En door het stijgen van de temperatuur, komen er vele slagtanden vrij te liggen. Om zoveel mogelijk van dit mammoetenivoor te kunnen verzamelen, zoeken de jagers niet alleen op land, maar ook in het water. Zo dook er een man urenlang in de gesmolten permafrost rond op zoek naar slagtanden. Na drie uur gaf hij het op: het werd te koud. Na drie uur pas! Terwijl ik al dacht toen deze beste man zijn teen in het water stak: ‘Koud hè!’

Heel anders was het toen ik dit jaar ging skiën. Waar we vorig jaar nog min twintig graden op de top hadden, hadden we dit jaar plus vierentwintig graden (in de zon, dat wel). Vorig jaar had ik nergens last van. We waren goed ingepakt en op de één of andere manier is min twintig minder koud als je aan het skiën bent, dan als je naar je werk fietst. Dit jaar was ik dus, gezien de warmte, overdreven goed voorbereid. Ik stond boven aan de piste te genieten van het zonnetje, toen er een dame op me af kwam: hijgend en puffend, met de jas half open en met de handen de warmte voor haar gezicht weg wapperend, zei ze: ‘Warm hè!’

Foto van Matthew Henry

Het bericht Koud hè! verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Kennen jullie dat ook, dat je niet meer weet welke boeken je van de bibliotheek hebt geleend? Of dat je niet meer weet welke boeken je hebt gelezen? Mij overkomt me dat regelmatig. Lees mee over de zoektocht naar Waar is Wookiee? op Allinmam.com.

Het bericht Waar is ‘Waar is Wookiee?’ verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Mijn dochter had haar eerste discofeestje en keek daar erg naar uit, maar ze worstelde met haar verlegenheid. Kon zij die overwinnen? Lees meer hierover op de AllinMam-site, waar ik voor blog.

Foto van Sarthak Navjivan

Het bericht My First Disco verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

In de weken in aanloop naar de lancering van mijn website is mijn kennis van sociale media exponentieel gestegen. Ik had al maanden niet meer ingelogd op mijn Facebook account en wist eigenlijk niet eens goed hoe ik iemand via een website moest volgen. Gelukkig kan je alles vinden op internet en weet ik ondertussen redelijk veel van feeds, kliks, likes, delen, volgers, views en alles wat daaromheen hangt. Ik voelde me zelfs een volwaardig gesprekspartner toen ik met de marketing afdeling aan tafel zat en het over onze volgers had.

Deze week was ik met mijn zus en moeder aan het eten en vertelde ik dat ik voor mijn tweede blog op de mama site meer dan 900 keer was doorgeklikt, na de lancering van mijn website onder vrienden en bekenden had ik al 48 volgers, 23 Facebook-likes en een kleine 100 WhatsApp berichten. Mijn zus vertelde dat ze de dag daarvoor op ’s werelds grootste zakelijk netwerk een bericht had geplaatst wat meer dan 3000 views had opgeleverd.

Zo zaten wij trots onze cijfers te delen en vonden het mooi dat je zoveel bereik kan hebben via sociale media. Terwijl wij hierover ideeën en ervaringen aan het uitwisselen waren, voegde mijn moeder (die ook mijn redactrice en sociale media proefkonijn is) zich bij het gesprek en zei: ‘Ik heb 48 en 32 views’. Mijn zus en ik keken haar vragend aan: ‘Hoe bedoel je?’ vroeg mijn zus. ‘Nou, 48 views voor de slee en 32 voor de ski’s,’ vervolgde ze. ‘Sorry hoor mam,’ zei ik, ‘ik weet echt niet waar je het over hebt.’ Waarop zij verduidelijkte: ‘Op Marktplaats.’

Foto van Pixabay

Het bericht De kliks, feeds en likes van sociale media verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Wij moeten ons ’s ochtends altijd haasten, altijd. Mijn vriend zegt dat ik gewoon eerder op moet staan, maar dat werkt niet. Al sta ik een kwartier eerder op, ik moet me alsnog haasten. Onbewust gaat alles dan toch een tandje langzamer. Ik heb ooit wel eens de vijf tips om nooit meer te haasten gelezen en ben die gaan toepassen.

Tip 1: Zet de avond van tevoren alles klaar. Goede tip. ‘S avonds dek ik de tafel en maak het drinken klaar. Mijn vriend smeert de boterhammen. Toch komt het regelmatig voor dat ik ’s ochtends ontdek dat maar de halve tafel is gedekt, het brood nog in de vriezer ligt, of de melk op is.

Tip 2: Controleer nog een keer of je écht alles al hebt klaar gezet voor de volgende dag. Deze tip vergeet ik dus regelmatig.

Tip 3: Leg de kleding klaar. Dit werkt alleen voor mijn eigen outfit. Al vanaf het moment dat de kinderen het woord ‘mama’ kunnen zeggen, zijn ze erg kieskeurig over wat ze aan willen. Wat ik voor ze klaarleg wordt zelden aangetrokken.

Tip 4: Sta, als de wekker gaat, gelijk op. Aangezien het bij mij niet uitmaakt of ik een kwartier eerder of later opsta, is deze tip niet op ons van toepassing. Bovendien snoozen wij altijd. En dan ook vijf keer. De kinderen weten precies wanneer ze nog een keertje kunnen snoozen en wanneer het de laatste keer is. Onlangs heb ik de wekker tien minuten later gezet, met het idee om twee keer minder te snoozen. Dat werkt dus niet. De kinderen vinden dat ze recht hebben op vijf keer en dat doen ze dan ook!

Tip 5: Heeft geen indruk gemaakt en ben ik vergeten.

Wij moeten ons ‘s ochtends dus altijd haasten. Aangezien de tips alleen niet genoeg helpen, heb ik ook een stappenplan gemaakt. Deze moet strak gehandhaafd worden.

Stap 1: Aankleden

Als we eenmaal zijn opgestaan, gaan de kinderen elkaar altijd eerst elkaar lopen treiteren. Mijn zoon rent mijn dochters kamer binnen en begint te schreeuwen. Gewoon, omdat hij dat leuk vindt. Mijn dochter duwt hem de kamer uit en slaat met de deur. Hij wil per se haar kamer binnen, dus het wordt een geduw en getrek aan die deur. Het is een wonder dat daar nog geen vingers tussen zijn gekomen. Een hoofd wel, maar geen vingers. Na een tijdje zeg ik dat ze op moeten houden, want we moeten opschieten, anders komen we te laat. De boodschap komt niet aan, want het geduw en getrek blijft aanhouden. Ik probeer het nog een keer, met wat meer volume. Ook dat werkt niet. Pas nadat ik ze persoonlijk hun kleren heb aangetrokken, zijn ze klaar. En op wie moet er nog gewacht worden? Juist ja, op mij.

Stap 2: Het ontbijt.

Afhankelijk van de tijd, maak ik of tijdens of na het ontbijt de tasjes klaar (daar gaat het ook mis, dat moet ik gewoon altijd tijdens het ontbijt doen, al was het maar om een buffer in te bouwen).

Stap 3: Tanden poetsen

Tegen het einde van het ontbijt leg ik de tandenborstels klaar en zeg ‘Jongens bordjes naar de keuken en dan je tanden poetsen. De tandenborstels liggen op het aanrecht.’ Ik voel me soms net een langspeelplaat die blijft haken, want ditzelfde zinnetje zeg ik elke dag weer en nog komt het niet altijd aan. Ik ga naar boven om zelf mijn tanden te poetsen en als ik naar beneden kom om ze de volgende stap in te loodsen, dan liggen er, als ik geluk heb, twee gebruikte tandenborstels op het aanrecht. Als ik pech heb, liggen er twee óngebruikte tandenborstels op het aanrecht, of nog erger: twee ongebruikte tandenborstels ergens in de woonkamer. In de laatste twee gevallen moet ik nog rennend achter de kinderen aan proberen hier en daar een chocolade restje weg te poetsen met in mijn linkerhand een kind in de houdgreep en in de rechterhand een tandenborstel die opeens niet meer in een kindermondje lijkt te passen.

Stap 4a: Klaarmaken om te vertrekken – plassen

De vraag ‘ Wie moet er nog plassen?’ werkt niet. Dan vind ik de kinderen bankhangend, muurschilderend of speelgoedwerpend terug. De vraag die wel werkt is: ‘Wie wil er als eerste plassen?’ Moet je eens zien hoe snel ze kunnen gaan! Duwend en trekkend proberen ze beiden als eerste bij de wc te komen. Desnoods gaan ze er tegelijk op zitten, want opeens moeten ze allebei ‘super nodig’. Het wordt er niet gezelliger op, maar dat is een kwestie van keuzes maken.

Stap 4b: Klaarmaken om te vertrekken – schoenen aan

‘Jongens we moeten opschieten (weer die langspeelplaat), trek je schoenen aan!’ ‘Waar zijn mijn schoenen?’ is de standaard vraag van mijn dochter. Die van mijn zoon staan altijd netjes in de kast. Waarom kunnen kinderen niet zoeken? Met twee treden tegelijk, de tijd begint te dringen, ren ik de trap op en af op zoek naar schoenen. Nergens te vinden! ‘Dan trek je deze maar aan,’ zeg ik, terwijl ik een paar regenlaarzen uit de kast trek. ‘Maar die doen pijhijn!” huilt mijn dochter. Oké, oké, ik zoek nog wel een keer. Weer ren ik de trap op en vind de schoenen uiteindelijk in de badkamer.

Stap 4c: Klaarmaken om te vertrekken – jassen aan

Ondertussen hoor ik de buren het huis verlaten. Alarmfase rood! Dat betekent namelijk dat we laat zijn. De buurkinderen lopen zelf de klas in en zitten in één gebouw. Die van mij zitten in twee gebouwen en moeten nog de klas ingeholpen worden. ‘Nou moeten we echt opschieten’ zeg ik, ‘anders komen we zeker te laat.’ Op dit punt begint mijn dochter altijd mee te werken. Zij houdt namelijk niet van te laat komen. Mijn zoon trekt zich nergens wat van aan. Hij kan opeens zelf zijn jas niet meer aantrekken en die sjaal heeft hij niet nodig. Dan bedenkt hij zich dat hij nog een keertje moet plassen (ga terug naar stap 4a) of hij rent naar buiten en klapt de deur voor mijn neus dicht. Ik doe de deur open en roep: ‘Jullie tassen!’ Ze ’horen’ het niet. Ik pak de tassen, gymtas, sjaal, mijn laptop en handtas en ga naar buiten. Bij de fiets probeer ik mijn zoon met zijn sjaal te vangen, wat nooit lukt. Pas als ik gedreigd heb dat hij moet gaan lopen, kan ik de sjaal omdoen.

Stap 5: Op weg naar school

Eindelijk ! We zitten op de fiets. ‘Zijn we te laat?’ vraagt mijn dochter. ‘Nee,’ zeg ik, ‘maar we moeten wel opschieten.’

Foto van Mariët Struijk van Omdenken kalender

Het bericht Het ochtendritueel verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.

Krijg ik een email?

Het bericht Test blog verscheen eerst op Mariët Struijk - Creatief Schrijfster.