Toperiodikomas

Νέα χρονιά, καθαρός καμβάς

Fri, 31 Dec 2021 14:25:34 +0200

Photo by Joshua Hoehne on Unsplash

Μια ακόμα χρονιά φεύγει υπό το πέπλο της πανδημίας. Για άλλους, δεδομένων των συνθηκών, ήταν καλή ή τουλάχιστον υποφερτή. Για άλλους αβάσταχτη, που τους γέμισε πόνο και θλίψη...

Δύσκολες εποχές, μας αναγκάζουν να αλλάξουμε τη ζωή μας, να προσαρμοστούμε σε νέες συνθήκες, να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, να τον προστατέψουμε...

Να τον κοιτάξουμε λοιπόν! Αλλά, στα μάτια! Στον καθρέφτη και να αναλογιστούμε όχι τις ευθύνες μας, όχι τα λάθη μας, αυτά θα έρθουν από μόνα τους, όταν κοιτάζοντάς τον αναρωτηθούμε πόσες φορές καταφέραμε να μπούμε στα παπούτσια του άλλου κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς.

Πόσες φορές κάναμε το πρόβλημα του άλλου δικό μας, πόσες φορές μπήκαμε στη θέση του, μπήκαμε στη λογική να τον αφουγκραστούμε, να τον νιώσουμε...

Ίσως τότε, καταλάβουμε πως, από αυτό που πρέπει να προστατευτούμε, είναι η απομόνωση. Η απομόνωση από το πρόβλημα του άλλου, από τον πόνο του άλλου. Αντί να κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας, ας αφήσουμε τη σκέψη να τρέξει στα κοινωνικά προβλήματα, στις ανισότητες, στην αναλγησία και ας ανοίξουμε πρώτα το μυαλό! Δεν χρειάζεται να "σπάσουμε" μέτρα, δεν χρειάζεται να κάνουμε κανενός είδους "επανάσταση" . Αρκεί να μη βάλουμε μέτρα στη σκέψη, να μην τη φυλακίσουμε!

Ας αναλογιστούμε αυτή τη χρονιά πόση αγάπη δώσαμε, πόση πήραμε. Πόση χαρά μοιράσαμε και πόση εισπράξαμε βοηθώντας το διπλανό μας...

Ας απαλλάξουμε το μυαλό μας από τους διαχωρισμούς, τους διχασμούς, τη μιζέρια και με καθαρό καμβά ας ξεκινήσουμε τη νέα χρονιά με χρώματα φωτεινά, σε πείσμα των καιρών και ας υποδεχτούμε όλοι τη νέα χρονιά με χαμόγελο και ενσυναίσθηση!

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους με υγεία και ελπίδα!

Χριστούγεννα φωτεινά...

Fri, 24 Dec 2021 20:03:16 +0200

Φωτογραφία από Ich wünsche allen eine besinnliche Advents- und από το Pixabay

Χριστούγεννα και πάλι με συνθήκες δύσκολες. Η πανδημία, η ενεργειακή κρίση και η ακρίβεια, κάνουν το σκηνικό κάθε άλλο παρά γιορτινό...

Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τον covid -19, ακόμα περισσότεροι νόσησαν και νοσούν παλεύοντας μέσα και έξω από τις εντατικές των νοσοκομείων, που έχουν ξεπεράσει προ πολλού τις αντοχές τους.

Δοκιμαζόμαστε όλοι, με πολλούς και ποικίλους τρόπους, ενώ χιλιάδες είναι εκείνοι που δεν θέλουν καν να γιορτάσουν αφού θρηνούν για τους ανθρώπους που έχασαν.

Όμως τα Χριστούγεννα δεν είναι απλά μια γιορτή που είναι της μόδας, δεν είναι μια εθιμοτυπική διαδικασία. Είναι η γέννηση της Αγάπης, η γέννηση του Φωτός στις καρδιές των ανθρώπων. Είναι η αφορμή να δώσουμε χαρά στους συνανθρώπους μας και να πάρουμε χαρά απ' αυτό.

Μπορεί η εποχή που ζούμε να μας άλλαξε συνήθειες, αλλά δεν πάψαμε να έχουμε συναισθήματα. Ας επικοινωνήσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε και ας σταθούμε δίπλα σε όσους χρειάζονται μια γλυκιά κουβέντα, μια ζεστή ματιά και ό,τι άλλο μπορούμε να προσφέρουμε.

Η ζωή είναι πάντα ομορφότερη όταν τη μοιράζεσαι και τα Χριστούγεννα έρχονται να μας το θυμίσουν!

Ας είναι φωτεινά και χαρούμενα για όλους σε πείσμα των καιρών και των ιών...

Καλά Χριστούγεννα με υγεία, ελπίδα και πολλή αγάπη για όλους!

Το ημερολόγιο του 2022 που μπορείτε να εκτυπώσετε

Mon, 20 Dec 2021 17:22:00 +0200

Μπορεί η έλλειψη χρόνου τον τελευταίο καιρό να με κρατά μακριά από το περιοδικό και την όμορφη παρέα σας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν σας έχω στο μυαλό μου.

Και για να το αποδείξω, έφτιαξα για σας το ημερολόγιο του 2022, που μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν φυσικά και να το εκτυπώσετε.

Πολλά συμβαίνουν γύρω μας, τα περισσότερα θλιβερά γι' αυτό, ας προσπαθήσουμε να πιαστούμε από οτιδήποτε μας κάνει να αντλούμε δύναμη και χαμόγελο όσο μικρό και ταπεινό κι αν είναι. Καθημερινά διαπιστώνουμε πως η ζωή για πολλούς (αν όχι για όλους) έχει πάρει τέτοια τροπή, που μας κάνει να συννεφιάζουμε εύκολα και να αναρωτιόμαστε τι θα φέρει το μέλλον.

Όμως, με τη σκέψη πως πάντα μετά την καταιγίδα βγαίνει ο ήλιος, πάντα μετά τη βροχή, το ουράνιο τόξο, ας γίνουμε ο ένας για τον άλλο η αφορμή να αγγίξουμε το όνειρο, να χαμογελάσουμε, να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη!

Με την ελπίδα ότι το δωράκι μου θα σας συντροφεύει όλο το χρόνο και θα σας κάνει να χαμογελάτε, θέλω να σας το δείξω πριν το κατεβάσετε, γι' αυτό πάρτε μια γεύση με τις εικόνες που ακολουθούν.

Για να το κατεβάσετε και να το τυπώσετε σε μέγεθος Α4 πατήστε εδώ.

Για να το κατεβάσετε και να το τυπώσετε σε μέγεθος Α5 (δηλ. δύο στη σελίδα του Α4) πατήστε εδώ.

Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές με υγεία και ό,τι επιθυμεί ο καθένας ξεχωριστά!

Υ.Γ. Το ημερολόγιο δημιουργήθηκε αποκλειστικά για τους αναγνώστες αυτού του μέσου και είναι δωρεάν.

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση του για εμπορικούς σκοπούς.

Πηγή clipart:

Για τον Ιανουάριο eng.ohmyfiesta.com, dragonflytreasure.blogspot.com

Για τον Φεβρουάριο: filastrocche.it

Για τους υπόλοιπους μήνες: Pinterest

Το ημερολόγιο του 2022 που μπορείτε να εκτυπώσετε

Mon, 20 Dec 2021 11:51:43 +0200

Για να το κατεβάσετε και να το τυπώσετε σε μέγεθος Α4 πατήστε εδώ.

Για να το κατεβάσετε και να το τυπώσετε σε μέγεθος Α5 (δηλ. δύο στη σελίδα του Α4) πατήστε εδώ.

Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές με υγεία και ό,τι επιθυμεί ο καθένας ξεχωριστά!

Υ.Γ. Το ημερολόγιο δημιουργήθηκε αποκλειστικά για τους αναγνώστες αυτού του μέσου και είναι δωρεάν.

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση του για εμπορικούς σκοπούς.

Πηγή clipart:

Για τον Ιανουάριο eng.ohmyfiesta.com, dragonflytreasure.blogspot.com

Για τον Φεβρουάριο: filastrocche.it

Για τους υπόλοιπους μήνες: Pinterest

Ένας ύμνος στη φιλία

Fri, 29 Oct 2021 10:20:30 +0200

Αρχική photo by Sincerely Media on Unsplash

Σήμερα θέλω να σας παρουσιάσω ένα διαχρονικά επίκαιρο βιβλίο, που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη. Ένα χαστούκι στο ρατσισμό και το φασισμό μέσα από την πένα του Τζον Μπόιν. Πρόκειται για "Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα" που απευθύνεται σε ανθρώπους από 13 ως 113 χρόνων.

Είναι μια ιστορία, ύμνος στη φιλία και την αδελφικότητα που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Πρωταγωνιστής είναι ο οχτάχρονος Μπρούνο γιος Γερμανού στρατιωτικού που μετακομίζει με την οικογένειά του στο Ούστβιτς το σημερινό Άουσβιτς.

Στη νέα γειτονιά το σπίτι του βρίσκεται να συνορεύει με το στρατόπεδο συγκέντρωσης των Εβραίων κάτι που το παιδί ούτε γνωρίζει, ούτε και καταλαβαίνει γιατί κρατούνται εκεί φυλακισμένοι αυτοί οι άνθρωποι. Όπως δεν μπορεί να καταλάβει και το μίσος που τρέφει γι' αυτούς ο πατέρας του, που είναι ο Διοικητής του στρατοπέδου.

Η μέρα που γνώρισε το Σμούελ, ένα εβραιόπουλο από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος, ήταν η μέρα που ξεκίνησε μια δυνατή και αγνή φιλία ανάμεσα στα δύο παιδιά που κάτω από άλλες συνθήκες θα έπαιζαν ξένοιαστα στην εξοχή. Όμως αυτά, τα χωρίζει αυτό το συρματόπλεγμα, κάτι που τα στεναχωρεί βαθιά. Έτσι, την τελευταία μέρα, πριν ο Μπρούνο επιστρέψει ξανά στο Βερολίνο, παίρνει την απόφαση να περάσει κρυφά από την άλλη πλευρά για να δει το φίλο του και να παίξει μαζί του. Από τότε κανείς δεν τον είδε...

Στον αναγνώστη δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσει τη ζωή μέσα στο στρατόπεδο έτσι όπως την είδε ο οχτάχρονος πρωταγωνιστής και γίνεται μια εξαιρετική καταγραφή των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα στον παράλογο πόλεμο που βίωσε η Ευρώπη, ενώ η απαγορευμένη φιλία των δύο παιδιών, εξυμνείται με τρόπο μοναδικό κάνοντάς μας να κατανοούμε με ευκολία πόσο ανούσιοι όσο και επικίνδυνοι είναι οι διαχωρισμοί για την ανθρωπότητα.

Ο συγγραφέας Τζον Μπόιν γεννήθηκε το 1971 στην Ιρλανδία και σπούδασε φιλολογία στο Trinity College του Δουβλίνου, ενώ παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο University of East Anglia, στο Norwich, όπου και δίδαξε αργότερα. "Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα" είναι το πρώτο του βιβλίο για παιδιά, που στην πραγματικότητα απευθύνεται σε μεγάλους ή αν θέλετε σε όλους.

Το βιβλίο θεωρείται εκδοτικό φαινόμενο, αφού εκδόθηκε σε πολλές γλώσσες και κυκλοφορεί σε 44 χώρες. Μάλιστα ήταν υποψήφιο για δέκα λογοτεχνικά βραβεία, ενώ έγινε και ταινία (απ' όπου και η ένθετη φωτογραφία).

Αν λοιπόν δεν το έχετε ήδη, αποκτήστε το και δωρίστε το!

Η μικρότερη κινητή βιβλιοθήκη του κόσμου

Thu, 21 Oct 2021 23:41:18 +0200

photo: educated-traveller.com

Κάνοντας την τακτική μου βόλτα στο διαδίκτυο ανακάλυψα την ύπαρξη μιας μικρής κινητής βιβλιοθήκης που είναι ίσως η μικρότερη του κόσμου!

Πρόκειται για ένα μικρό βαν, φορτωμένο με βιβλία, που κινείται κυρίως στις ορεινές περιοχές της νότιας Ιταλίας.

Ιδιοκτήτης και οδηγός της είναι ο Antonio La Cava, ένας συνταξιούχος δάσκαλος, ο οποίος αποφάσισε να μετατρέψει το τρίτροχο βαν «Ape» (Ape είναι ιταλικά η μέλισσα) σε ένα αποθετήριο βιβλίων. Σκέφτηκε πως το όχημα αυτό, θα μπορούσε να φέρει στις απομονωμένες περιοχές, τα παιδιά κοντά στο βιβλίο και τους δώσει τη δυνατότητα να δανειστούν ή ακόμα και να τους δοθεί το βιβλίο της επιλογής τους.

Έχοντας αποσυρθεί από τη διδασκαλία μετά από 42 χρόνια, αισθάνθηκε ότι υπήρχαν ακόμη περισσότερα πράγματα που μπορούσε να κάνει από τότε που βοηθούσε τα παιδιά να ανακαλύψουν τη χαρά των βιβλίων και του γραπτού λόγου.

Κινείται κυρίως στην περιοχή Basilicata (Βασιλικάτα) που βρίσκεται μεταξύ της φτέρνας και του ποδιού της Ιταλίας στον μακρινό νότο. Αυτή η απομακρυσμένη και άνυδρη περιοχή ήταν πολύ φτωχή και απομονωμένη για αιώνες. Παλιά ονομαζόταν Lucania (Λουκάνια). Χιλιάδες κάτοικοι της περιοχής μετανάστευσαν στη Νάπολη, τη Ρώμη και την Αμερική. Μάλιστα, ο εξόριστος από τους φασίστες, τη δεκαετία του '30, μυθιστορηματογράφος Carlo Levi αναφέρει σε ένα βιβλίο του, απομνημονεύματα πραγματικά, για τις εμπειρίες του και για τη σιωπηλή, επίμονη αποφασιστικότητα με την οποία οι ντόπιοι άντεξαν τη μοίρα τους.

Σήμερα έχουν αλλάξει πολλά στη Βασιλικάτα, υπάρχει τουρισμός και η Ματέρα, μια μικρή επαρχιακή πόλη έγινε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2019. Αυτό θα ήταν αδιανόητο για τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί στη δεκαετία του '40 και του '50.

Ωστόσο, τα μικρά χωριά στους λόφους είναι ακόμα απομονωμένα από τη ζωή στις μεγαλύτερες πόλεις. Ο Antonio La Cava αποφάσισε η μίνι βιβλιοθήκη του να επισκεφθεί εκείνες τις κοινότητες με 1000 κατοίκους ή λιγότερο.

Για περισσότερα από δέκα χρόνια κάνει τον γύρο αυτό, οδηγώντας σε κάθε ένα από τα χωριά, σταματώντας, συζητώντας με τους ντόπιους και προσφέροντας στα παιδιά ένα βιβλίο στο καθένα. Το πάθος του για την ανάγνωση και τη δύναμη του γραπτού λόγου είναι συγκινητικά. Κουβαλάει ακόμη και μια συλλογή από τετράδια ασκήσεων. Τα παιδιά καλούνται να γράψουν το πρώτο κεφάλαιο μιας ιστορίας. Στη συνέχεια συλλέγει τα βιβλία και τα μεταφέρει στο επόμενο χωριό όπου μια άλλη ομάδα νέων γράφει το δεύτερο κεφάλαιο. Υπέροχη δημιουργική ιδέα, αν με ρωτάτε.

Η ιταλική κυβέρνηση στην πρόσφατη τελετή έναρξης της γιορτής της Ματέρα ως Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Πόλη 2019, τίμησε τον Αντόνιο Λα Κάβα ως σεβαστό πολίτη της Ματέρα και της περιοχής της Βασιλικής. Ο Αντόνιο και το μικρό του μπλε βαν έπαιξαν βασικό ρόλο στο πρόγραμμα «Πόλη του Πολιτισμού» της Matera 2019 και έγιναν παράδειγμα προς μίμηση και αντικείμενο θαυμασμού!

Τις πληροφορίες βρήκα στο educated-traveller.com όπου μπορείτε να δείτε και περισσότερο φωτογραφικό υλικό.

Επιμέλεια - μετάφραση: to e-periodiko mas

Συζήτηση με ένα YouTuber!

Mon, 18 Oct 2021 01:07:30 +0200

Αρχική photo by Photo by Amy Hirschi on Unsplash

Μετά από πολύ καιρό και διάφορες αντιξοότητες, που δεν υπάρχει λόγος να σας τις αναφέρω, ξεκινώ την εβδομάδα με μια ανάρτηση που νομίζω θα σας αρέσει.

Στις περιηγήσεις μου στα social media τον τελευταίο καιρό γνώρισα ένα αγόρι, που θέλησε να μου μιλήσει για τη δουλειά του. Ένα νέο παιδί που έχει ένα ευγενικό σκοπό και μέσα από την ενασχόλησή του με το διαδίκτυο, προσπαθεί να κάνει αυτό το σκοπό γνωστό στον κόσμο. Αμέσως θέλησα να μάθω περισσότερα για την ενασχόλησή του, προσπαθώντας να καταλάβω πώς σκέφτονται τα νέα παιδιά, που παίζουν το διαδίκτυο στα δάχτυλα ή τουλάχιστον κάποια από αυτά.

Έτσι κατέληξα να σας παρουσιάσω το Γιώργο από τη Θεσσαλονίκη, ένα νεαρό YouTuber, πολύ ευαίσθητο. Διαβάστε τη συνομιλία που είχα μαζί του. Πιστεύω ότι θα τη βρείτε ενδιαφέρουσα.

Πες μου Γιώργο, πού ζεις, την ηλικία σου και αν σπουδάζεις.

Γειά σας, είμαι 27 χρονών, ζω στην υπέροχη Θεσσαλονίκη, δεν σπουδάζω, δουλεύω και στον ελεύθερό μου χρόνο φτιάχνω βιντεάκια στο youtube προσπαθώντας να περάσω ένα όμορφο μήνυμα για τη ζωή. Είμαι δηλαδή Youtuber αλλά παράλληλα γράφω και στίχους.

Πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις τα βιντεάκια και το κανάλι στο YouTube; Τι ήταν αυτό που σου έδωσε την αφορμή;

Είχα δει τυχαία βιντεάκια στο youtube που μου τράβηξαν την προσοχή και θέλησα να ασχοληθώ κι εγώ. Τα περισσότερα είναι για να παρουσιάσουν ένα προϊόν ή μια κατασκευή ή reviews προϊόντων. Εγώ σκέφτηκα να περνάω ένα θετικό μήνυμα για τη ζωή, την αγάπη για τα ζώα και τη φύση. Κάτι όμορφο, που δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται.

Πόσο καιρό ασχολείσαι με αυτό;

Πάνε τέσσερα χρόνια που φτιάχνω βιντεάκια με θετικά μηνύματα και στίχους μου.

Τι σου λένε οι άνθρωποι που τα παρακολουθούν;

Στους ανθρώπους που με παρακολουθούν αρέσουν πολύ όλα αυτά που δημιουργώ είτε με τα μηνύματα είτε με τους στίχους. Τους κάνει να νιώθουν όμορφα κι εγώ χαίρομαι πολύ γι' αυτό.

Τι είναι για σένα τα social media;

Τα social media είναι για εμένα κάτι σαν μέσο με το οποίο επικοινωνώ με τον κόσμο και μπορώ να τους πω όλα όσα θέλω. Χρησιμοποιώ τις σκέψεις και τα βιώματά μου για να δώσω νόημα και στη δική μου ζωή και στων άλλων.

Πιστεύεις πως έχουν επηρεάσει τις πραγματικές σχέσεις των νέων, τις έχουν αλλάξει;

Ναι το πιστεύω... Πλέον ο κόσμος έχει κλειστεί πολύ στον εαυτό του και στο μικρό κύκλο γύρο του με τις συνθήκες που ζούμε. Όμως μπορεί να έχει και θετική πλευρά. Μπορούμε να επικοινωνούμε με όμορφα πράγματα και να βοηθάμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Πώς βίωσες και βιώνεις την πανδημία; Τα lockdown;

Μπορώ να πω ότι με επηρέασε όλο αυτό, γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει έγινε διαφορετικός πιο κλειστός και γενικά η ζωή μου άλλαξε. Βέβαια θα κάνω και τις βόλτες μου κανονικά αλλά εγώ δούλευα όλο αυτό τον καιρό, δεν μας σταματήσανε, όμως για τους άλλους δεν ήταν το ίδιο. Βίωσαν πολύ δύσκολες συνθήκες, ήταν αρκετοί άνθρωποι που έμειναν εκτός δουλειάς. Και ας μην ξεχνάμε ότι όλοι ήταν μέσα στο σπίτι με τον φόβο..!

Τι σου λένε οι φίλοι σου, η οικογένειά σου για την προσπάθειά σου και πώς θέλεις να εξελιχθεί αυτή η προσπάθεια;

Οι φίλοι μου και η οικογένεια μου είναι δίπλα μου με στηρίζουν και χαίρονται για την δουλειά που κάνω, γι αυτό που δημιουργώ. Είναι σα να τους μιλάει ένας φίλος που τους καταλαβαίνει ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες και τους λέει ένα καλό λόγο. Μου λένε να μην σταματήσω και εγώ εφόσον ο κόσμος νιώθει πολύ άμορφα με αυτό που έχω ξεκινήσει, παίρνω δύναμη και ενέργεια για να συνεχίσω.

Ποια είναι τα όνειρά σου;

Τα όνειρά μου είναι να κάνω τον κόσμο όμορφο... Θέλω να είμαι δίπλα σε κάθε άνθρωπο και να τον κάνω να νιώθει υπέροχα και μακάρι να έχω και αρκετά έσοδα και να βοηθάω και τους άλλους. Όπως λένε και οι αγαπημένοι ΠΥΞ ΛΑΞ (ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΑΛΛΑΖΑ)... Έτσι και εγώ θέλω τον κόσμο να αλλάξω και να τον κάνω όμορφο.❤️

Είσαι ένα νέο παιδί. Πες μου πώς βλέπεις τη χώρα μας και το δικό σου μέλλον.

Η χώρα μας είναι μια πάρα πολύ όμορφη χώρα με πολλά μέρη για να ταξιδέψει κανείς. Πλέον όμως τα πάντα έχουν γίνει δύσκολα, οι συνθήκες όλο και χειροτερεύουν και το δικό μου μέλλον δεν φαίνεται να μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Όσο περνάνε τα χρόνια οι δυσκολίες μεγαλώνουν και αυτό που εύχομαι και ελπίζω είναι να αλλάξει κάτι. Να έχουν όλοι οι άνθρωποι δουλειά που να μπορεί όχι απλά να τους θρέφει αλλά να τους δίνει το χρόνο και την οικονομική δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια, να ταξιδεύουν, να διασκεδάζουν.

Θέλω να σας ευχαριστήσω για την τιμή να με φιλοξενήσετε με αυτή τη συνέντευξη στο περιοδικό σας!

Δική μου η τιμή και η χαρά Γιώργο να μιλώ μιλώ μαζί σου και να μεταφέρω την όμορφη κουβέντα μας στους αναγνώστες του e-periodiko mas.

...

Αυτός είναι ο 27χρονος Γιώργος που προσπαθεί με το δικό του τρόπο, να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο και πιστεύω πως αν τον ακούσουμε ίσως του δώσουμε την ευκαιρία, να πραγματοποιήσει το στόχο του!

Αν θέλετε να δείτε τη δουλειά του δεν έχετε παρά να πατήσετε στους παρακάτω συνδέσμους:

Instagram - giwrgossalonikaofficial

YouTube - Giwrgos Salonika

Twitter - @SalonikaGiwrgos

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Γνωρίστε τη "Σχεδία" και τις δράσεις της

Sat, 12 Jun 2021 01:32:45 +0200

Photo by Lauren Sauder on Unsplash - επεξεργασία από to e-periodiko mas

Το όνομά της μαρτυρά το όραμα ενός καλύτερου αύριο για πολλούς ανθρώπους που βρέθηκαν στο περιθώριο από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Η Σχεδία έγινε για να στηρίξει, να βοηθήσει, να συμπορευτεί με κάθε άστεγο, με κάθε άνθρωπο που χρειαζόταν ένα χέρι βοήθειας για να συνεχίσει να ζει και έγινε η αφορμή να δημιουργηθεί μια ολόκληρη ομάδα που με πείσμα, δουλειά και ιδέες πραγματοποιεί ένα ένα τους στόχους που θέτει.

Στη διασταύρωση των οδών Κολοκοτρώνη και Νικίου στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει το κτίριο που η ομάδα ονομάζει "Σπίτι" της. Παλιότερα στο κατάστημα του ισογείου του υπέροχου αυτού νεοκλασικού, η ταμπέλα έγραφε "Δημήτρης Σταθόπουλος" και φιλοξενούσε κατάστημα που πουλούσε χειροποίητα μουσικά όργανα. Σήμερα γράφει "σχεδία Home" και φιλοξενεί την οργάνωση με κοινωνική δράση και σκοπό το σεβασμό στον άνθρωπο.

Το κτίριο παραχωρήθηκε από τον δισέγγονο του Δημήτρη Σταθόπουλου, ο οποίος όταν συνταξιοδοτήθηκε θέλησε με τον τρόπο αυτό να συμβάλει στο έργο της Σχεδίας, που είναι τόσο ουσιαστικό.

Στο ισόγειο του κτιρίου λειτουργούν καφέ, μπαρ και εστιατόριο τα οποία στήθηκαν με τη βοήθεια του βραβευμένου σεφ Λευτέρη Λαζάρου και του συνεργάτη του Γιάννη Υφαντίδη. Ο κ. Λαζάρου ασχολήθηκε παρά τον περιορισμένο χρόνο μου με όλες τις λεπτομέρειες που αφορούσαν όχι μόνο τη λειτουργία του εστιατορίου αλλά ακόμα και την κουζίνα του και την εκπαίδευση των ανθρώπων που θα εργάζονταν σ' αυτή.

Έτσι δημιουργήθηκε ένας φιλόξενος χώρος που προσφέρει φαγητό με αγάπη και αγνά υλικά που αξίζει να τον επισκεφθεί ο καθένας μας.

Στο πατάρι του κτιρίου βρίσκονται τα εργαστήρια του προγράμματος "σχεδία αρτ" που είναι ένα κοινωνικό αλλά και περιβαλλοντικό πρόγραμμα όπου η αγάπη, η αλληλεγγύη, η κοινωνική (επαν)ένταξη συναντούν τη δημιουργία και την ενίσχυση της περιβαλλοντικής συνείδησης.

Χρησιμοποιώντας παλιά αδιάθετα τεύχη του περιοδικού του δρόμου "σχεδία" ως πρώτη ύλη με τις ιδέες και το μεράκι των ανθρώπων του εργαστηρίου μεταμορφώνονται σε έργα υψηλής αισθητικής για το σπίτι και το γραφείο και πωλούνται για την ενίσχυση των σκοπών της οργάνωσης.

Οι δράσεις πολλές και αξιόλογες, όλες με σεβασμό στον άνθρωπο και στόχο τη μη περιθωριοποίηση κανενός, ανεξάρτητα από φύλλο ή ηλικία ή την μόρφωσή του. Ενδεικτικά αναφέρω το περιοδικό δρόμου Σχεδία, την Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση Συλλογικής και Κοινωνικής Ωφέλειας "Σχεδία", το ηλεκτρονικό Κατάστημα, το "Γκολ στη Φτώχεια" , πολλές εκδηλώσεις Τέχνης και Πολιτισμού και άλλα.

Περισσότερα θα μάθετε εδώ και εδώ.

Ο μονόλογος μιας ταλαιπωρημένης...

Tue, 01 Jun 2021 00:01:54 +0200

Photo by Milan Degraeve on Unsplash

Δεν μπορώ άλλο σου λέω, δεν μπορώ!! Πεινάω παιδί μου με αυτή τη δίαιτα! Και όχι πες μου τώρα στο Θεό σου, γιατί πρέπει να περνάω όλο αυτό το βασανιστήριο; Γιατί;

Για να γίνω συλφίς θα μου πεις και θα σου απαντήσω, πάλι με ένα «γιατί»!

Σώνει και ντε πρέπει όλες να έχουμε διαστάσεις μοντέλου, κάτασπρα δόντια, μεταξένια μακριά μαλλιά με μπούκλες ή και χωρίς, κατά προτίμηση ξανθά ή έστω με ξανθιές ανταύγειες, άψογο μανικιούρ και γόβα στιλέτο κι ας πονάνε τα πόδια στο πρώτο πεντάλεπτο.

Όχι, πες μου είναι ζωή αυτή; Να τρέχω κάθε λίγο σε μαγαζιά, κομμωτήρια και νυχάδικα για να είμαι «ωραία»; Άσε τα περιοδικά που πρέπει να ξεφυλλίζω για να δω τις επιταγές της μοδός, να μην είμαι πασέ!!

Και να τρέμει το φυλλοκάρδι μου κάθε τρίμηνο, αν στένεψαν τα παντελόνια της επόμενης σεζόν, αν μίκρυναν οι γιακάδες, ποιο χρώμα επικρατεί στις τσάντες, ανάλογα με ποιο πλευρό ξύπνησε ο κάθε απαστράπτων διεθνούς φήμης σχεδιαστής, που θέλει να μας ντύσει, γδύνοντας το πορτοφόλι μας, που δεν είναι και στα καλύτερά του.

Βαρέθηκα, σου λέω, β α ρ έ θ η κ α!! Και να δεις που μαζί με μένα πρέπει να βαρέθηκαν ακόμα και οι μόδιστροι που έβγαλαν αυτή τη μόδα με τις πιτζάμες τις μεταξωτές (λέμε τώρα), που τις φοράς, κοτσάρεις από κάτω ένα ζευγάρι μπότες, από πάνω ένα πουλόβερ και πετιέσαι έξω σαν τη ξενυχτισμένη που δεν πρόλαβε να αλλάξει.

Δεν πάει άλλο! Δεν είμαι εγώ για τέτοια! Εμένα μου αρέσει το φαγητό με ή χωρίς παρέα, μέσα στο σπίτι, έξω στο δρόμο, μ’ αρέσουν τα γλυκά, τα άνετα ρούχα, το κολλάν μου (κι ας μην είναι της μόδας βρε αδερφέ), τα ριχτά μπλουζάκια κι ας με δείχνουν άλλη τόση! Μ’ αρέσει η ζωή, όχι να βασανίζομαι γιατί δεν μοιάζω στην τάδε σταρ ή στη δείνα μοντέλα! Ούτε να προσπαθώ μάταια να τους μοιάσω, λες και θα κερδίσω κανένα έπαθλο.

Αφού να σκεφτείς, μου πέρασε από το μυαλό πως ακόμα και οι αθλητές θα με λυπόντουσαν αν έβλεπαν το δράμα μου, αλήθεια! Τέτοιο στρατιωτικής πειθαρχίας πρόγραμμα λίγοι έχουν. Ξέρεις τι είναι, αντί να ανταλλάζεις συνταγές φαγητών με τις φίλες σου, να ανταλλάζεις αποτυχημένες δίαιτες; Ξέρεις τι είναι να πρέπει να βάλεις στην άκρη το αγαπημένο σου παλτό, που το χρυσοπλήρωσες κιόλας, γιατί έφυγε απ’ τη μόδα;

Κι ενώ έχεις περάσει τη μισή σου ζωή στον αγώνα της ομορφιάς, να βλέπεις τη δίμετρη κουκλάρα δίπλα σου στο κομμωτήριο, να κλαίει γοερά γιατί της έκοψαν μισό πόντο παραπάνω τα μαλλιά! Ας ήμουν σαν και σένα μανούλα μου κι ας με κούρευαν γουλί!!

Τι τα θες! Αγωνιζόμαστε για να αγγίξουμε το όνειρο κι αυτό σαν όνειρο που είναι, μας ξεπερνάει.

Και ξυπνάς ένα πρωί με το πόδι της χήνας στο μάτι, διπλοσάγονο και πλαδαρή κοιλιά κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος! Και πόσο χρόνο έχασες για να προσπαθείς! Πόσα πράγματα δεν χάρηκες, πόσα χρήματα ξόδεψες, πόσο θύμα είσαι τελικά!

Αρχίζεις σιγά σιγά να καταλαβαίνεις πόσο μάταια ήταν όλα τούτα τα μαρτύρια. Αλλά, άντε να γυρίσεις το χρόνο πίσω!

Κι όχι τίποτα, αλλά συνειδητοποιείς πως όλα τα έκανες για να αρέσεις, ενώ πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που δεν τους θα αρέσεις!

Φαύλος ο κύκλος της ομορφιάς και ακόμα πιο φαύλος αυτός της επίπλαστης αυτοπεποίθησης…

...

Με αυτό το κείμενο συμμετείχα στο διαδικτυακό δρώμενο: "Τα γνωμικά εμπνέουν #2"

που οργανώνει στο blog της Γήινη Ματιά η καλή μου φίλη Mary Petrax.

Πηγή έμπνευσης ήταν το γνωμικό:

Αυτοπεποίθηση δεν είναι το "αρέσω", αυτοπεποίθηση είναι το "δεν πειράζει κι αν δεν αρέσω"

Ευχαριστώ πολύ τους φίλους και τις φίλες που το ξεχώρισαν!

Στιγμιαίος καφές - Είναι μια υγιεινή συνήθεια;

Sat, 22 May 2021 08:57:46 +0200

Photo by Karim MANJRA on Unsplash

Όταν ο καιρός καλυτερεύει και η ηλιοφάνεια και η ζέστη αυξάνονται, οι στιγμές χαλάρωσης έρχονται στο μυαλό μας μαζί με ένα παγωμένο καφέ, που συνήθως είναι στιγμιαίος.

Πόσα γνωρίζουμε όμως για τον στιγμιαίο καφέ ζεστό ή κρύο;

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι χαμηλότερης ποιότητας καφές, ενώ άλλοι, έχοντας γίνει αγαπημένη συνήθεια, τον καταναλώνουν σε μεγάλες ποσότητες καθημερινά

Ανατρέχοντας σε πληροφορίες για τη δομή και τις επιπτώσεις του στον οργανισμό, ανακάλυψα ένα άρθρο που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Σύμφωνα με τη Διαιτολόγο - Διατροφολόγο Μαρία Ζερβού, υπάρχουν πολλά επιστημονικά ευρήματα που καταρρίπτουν τους μύθους γύρω από το στιγμιαίο καφέ.

Είναι γνωστό πλέον ότι ο καφές εκτός από την καφεΐνη περιέχει και μια σειρά από πολυφαινόλες, λιγνάνες, αλκαλοειδή και κατά την παρασκευή του παράγονται βιταμίνες και μέταλλα, που είναι χρήσιμα για τον οργανισμό.

Σύμφωνα με μελέτες αυτά τα συστατικά είναι ικανά να συμβάλλουν τόσο στη βελτίωση της διάθεσης, όσο και στη μείωση του οξειδωτικού στρες.

Ο στιγμιαίος καφές όμως περιέχει τα συστατικά αυτά;

Είναι καλός για τον οργανισμό μας ή πρέπει να τον αποφεύγουμε;

Σίγουρα τίποτα δεν συγκρίνεται με την απόλαυση ενός καφέ, που θα τον φτιάξει κάποιος που γνωρίζει τον τρόπο και θα μας τον σερβίρει ενώ εμείς χαιρόμαστε τον ήλιο με την παρέα μας σε ένα υπαίθριο καφέ. Στο σπίτι όμως οι πιο πολλοί καταναλώνουμε στιγμιαίο καφέ, μια συνήθεια που φτάνει στο 50% της συνολικής κατανάλωσης, κυρίως στην Ελλάδα.

Ο στιγμιαίος καφές δεν διαφέρει από αυτόν που παρασκευάζεται με βρασμό, παρά μόνο στην υγρασία. Προέρχεται δηλαδή από ξηρό εκχύλισμα καφέ. Δεν είναι χημικός. Είναι αυτό που θα λέγαμε προβρασμένος και αποξηραμένος. Παρασκευάζεται από αλεσμένους κόκκους καφέ, στη συνέχεια αφαιρείται το νερό από το εκχύλισμα για να δημιουργηθούν τα ξηρά θραύσματα ή η σκόνη και συσκευάζεται. Γι' αυτό όταν προσθέτουμε το νερό, έχουμε ένα μυρωδάτο ρόφημα που δεν διαφέρει σε όψη και άρωμα από τον μη στιγμιαίο.

Αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει και η μελέτη του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών σύμφωνα με την οποία δεν παρατηρήθηκαν μη φυσιολογικές εκκρίσεις στο στομάχι, όσων κατανάλωσαν καφέ ανεξάρτητα από το αν ήταν στιγμιαίος ή όχι.

Με δεδομένο ότι ο καφές είναι πλούσιος σε αντιοξειδωτικά η κατανάλωσή του σε μέτριες δόσεις (40 ως 300 mg μπορεί να ενισχύσει την πνευματική διαύγεια και να βελτιώσει την αθλητική απόδοση.

Προσοχή πάντα να μην το παρακάνουμε!

Διαβάστε λεπτομέρειες για το στιγμιαίο καφέ στο άρθρο της Μαρίας Ζερβού Διαιτολόγου - Διατροφολόγου στο medNutrition.gr

Η πλατφόρμα άλλαξε, το newsletter παραμένει!

Fri, 21 May 2021 10:19:14 +0200

Αρχική photo by Solen Feyissa on Unsplash

Αγαπημένοι φίλοι του "to e-periodiko mas" θέλω να σας ενημερώσω σήμερα για μια αλλαγή που έγινε στο blog σχετικά με το Newsletter ή όπως το λέμε ελληνικά, την παρακολούθηση των αναρτήσεων μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (e-mail).

Όπως θα γνωρίζετε οι περισσότεροι, όλα τα ηλεκτρονικά μέσα διαθέτουν αυτό τον τρόπο για να μπορούν να ενημερώνονται οι αναγνώστες για κάθε τι καινούργιο που δημοσιεύεται. Αυτό που πρέπει να κάνει ο κάθε αναγνώστης είναι να βάλει τη διεύθυνση του ηλεκτρονικού του ταχυδρομείου στη φόρμα και στη συνέχεια να το επιβεβαιώσει, μόλις λάβει το ανάλογο μήνυμα. Σε αυτό το κομμάτι τίποτα δεν άλλαξε!

Αυτό που άλλαξε είναι η πλατφόρμα υποστήριξης της διαδικασίας αυτής. Μέχρι τώρα υποστηριζόταν από την Feedburner, η οποία κλείνει. Για να μην μείνουν οι αναγνώστες κάθε μέσου στο κενό και πάψουν να ενημερώνονται για τις νέες αναρτήσεις, η πλατφόρμα μας ενημέρωσε έγκαιρα πως δεν θα παρέχει άλλο τις υπηρεσίες της από τον ερχόμενο μήνα.

Για το λόγο αυτό, επέλεξα μια άλλη πλατφόρμα έτσι ώστε να μην αλλάξει τίποτα για όσους έχουν ήδη εγγραφεί στο newsletter του περιοδικού δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία και σε νέους αναγνώστες να κάνουν εγγραφή. Η πλατφόρμα που επέλεξα είναι η follow.it και μπορείτε να ανακαλύψετε τις πολλές δυνατότητες που σας παρέχει, πέρα από την ενημέρωσή σας για τις αναρτήσεις του blog.

Τώρα, έχετε τη δυνατότητα να παρακολουθείτε τις αναρτήσεις του περιοδικού όχι μόνο βάζοντας το e-mail σας στη φόρμα του newsletter, όπως ήδη πολλοί έχετε κάνει και υποστηρίζεται πλέον από αυτή την πλατφόρμα, αλλά και πατώντας στο εικονίδιο που γράφει "follow this blog" και βρίσκεται κάτω στη δεξιά στήλη (για όσους μπαίνουν από υπολογιστή) ή στο κάτω μέρος της οθόνης (για όσους μπαίνουν από κινητό ή tablet) και είναι το ακόλουθο.

Η εγγραφή είναι βεβαίως δωρεάν, όπως και η χρήση της πλατφόρμας.

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως δεν άλλαξε τίποτα ως προς την διαδικασία. Η ανάρτηση είναι ενημερωτική για όσους θέλουν να κάνουν εγγραφή μέσω e-mail στο blog και διευκρινιστική για όσους την έχουν κάνει ήδη και πιθανόν θα βρουν μήνυμα στο ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο που θα τους ζητά να κάνουν νέα επιβεβαίωση του e-mail τους μέσω άλλης πλατφόρμας από αυτή που ως τώρα γνώριζαν.

Ελπίζω να σας κατατόπισα!

Αν χρειαστείτε κάτι ακόμα, μη διστάσετε να αφήσετε μήνυμα κάτω από την ανάρτηση

ή στο eperiodiko1@gmail.com

Ζωή...

Thu, 13 May 2021 01:43:22 +0200

photo by Kristina Tripkovic on unsplash

Αμίλητες ματιές μπροστά στ’ ανοιχτό παράθυρο

παλεύει η θλίψη με το αχνό χαμόγελο

κι ήχους γεννά και δάκρυα...

Κι η ψυχή μετρά στιγμές και πόνους

Γεμίζει το δισάκι, κονταίνει το νήμα/

Πόσο δυνατές γίνονται καμιά φορά οι σιωπές!

Απλώνονται θωπεύοντας υπάρξεις

ακουμπούν τις χαραμάδες της ψυχής και τις ματώνουν

Κι εσύ προσμένεις στην άκρη του δρόμου

βήματα γοργά να σμίξουν με τα δικά σου

να γίνουν ένα με το βήμα σου

να πατήσουν πάνω στα χνάρια σου…

Nα τρέξουν να σε προφτάσουν!

Nα σταματήσουν το χρόνο, το χτύπο της καρδιάς

να σε ξαναγεννήσουν σε άλλη διάσταση,

να δώσουν πνοή στα όνειρα που χάθηκαν στις σκιές…

Ένα βότσαλο στη λίμνη περιμένεις!

Ν' έρθει τ’ ακούνητα νερά της να ταράξει

να σχηματίσει κύκλους ομόκεντρους στη λεία της μορφή

να αναγκάσει τον ήλιο να χαμογελάσει

να σου δώσει λόγο να ζήσεις…

Για να ορίσεις νέα όρια, για να τα ξεπεράσεις

Όμως, οι δρόμοι δεν έγιναν για να τους θωρείς ασάλευτη καρτερικά

έγιναν για να τους διαβαίνεις ακόμα και χωρίς πόδια...

...

Με αυτό το ποίημα συμμετείχα στο διαδικτυακό δρώμενο "Τα Γνωμικά Εμπνέουν #1" που οργανώνει η καλή μου φίλη Mary Petrax από τη Γήνινη Ματιά.

Πηγή έμπνευσης το γνωμικό: "Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή"

Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους και τις φίλες που το ξεχώρισαν.

Η Λία Νικολάου μιλά για την αλήθεια της ψυχής της και το βιβλίο της

Thu, 06 May 2021 12:04:08 +0200

original ghoto by Emma Matthews Digital Content Production on Unsplash

Πιστεύοντας πως οι συγγραφείς δεν χωρίζονται σε λογοτέχνες και μη, αλλά σε κείνους που καταθέτουν ψυχή και σε κείνους που γράφουν τυποποιημένα για να πουλάνε, θα σας παρουσιάσω την κουβέντα που έκανα με την καλή μου φίλη Λία Νικολάου για το βιβλίο της με τίτλο «Να μ’ αγαπάς» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν». Για μένα η Λία ήταν πάντα στο μυαλό μου σαν ένας άνθρωπος δοτικός, γεμάτος αγάπη, με εξαιρετικά κείμενα και ορθό λόγο. Σήμερα όμως σας παρουσιάζω τη φίλη μου τη Λία, τη συγγραφέα και την αλήθεια που κατέθεσε σε αυτή τη συζήτηση.

Λία μου υπήρξες blogger με δυνατή πένα και μας έχεις χαρίσει κατά καιρούς υπέροχα κείμενα. Η ιδέα του βιβλίου πώς προέκυψε;

Έγραφα από παλιά, πολύ πριν το blog, κυρίως ποιήματα. Κάποια στιγμή ξαφνικά η προτροπή ήρθε από ένα επίμονο όνειρο το οποίο έβλεπα για πολλές μέρες και ήταν σα να μου έλεγε πως ήρθε η στιγμή να γράψεις, όχι όπως έγραφες ως τώρα. Να γράψεις μια ιστορία και αυτή που είχα μέσα μου να βγάλω ήταν η ιστορία ενός ομόφυλου ζευγαριού. Έτσι ξεκίνησα να γράφω εντατικά κι αυτό λειτούργησε ως κάθαρση για μένα.

Με εντυπωσίασε πρέπει να σου πω το θέμα του βιβλίου, όχι μόνο επειδή το επέλεξες, γιατί το τόλμησες, αλλά και ο τρόπος που το χειρίστηκες.

Για μένα, αυτή είναι η αλήθεια μου που υπήρχε μέσα μου για πάρα-πάρα πολλά χρόνια. Από τα δεκαεννιά μου χρόνια που αποφάσισα ότι αυτό το σώμα, αναγκαστικά, θα φοράει η ψυχή μου και με αυτό πρέπει να μάθω να πορεύομαι, γιατί έτσι κι αλλιώς ερωτευόμουν αρσενικά, δεν ερωτευόμουν γυναίκες για να νιώθω πως πρέπει να αλλάξω οπωσδήποτε κάποια πράγματα, να κάνω δηλαδή διόρθωση φύλου (φυλομετάβαση). Οπότε, πορεύτηκα κάπως έτσι και το φύλαξα μέσα μου σιωπηλά όλο αυτό. Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο άρχισα να συνειδητοποιώ και το τι μέλει γενέσθαι αν τυχόν προκύψει να εκδοθεί. Και άρχισα να τα επεξεργάζομαι όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου, παίρνοντας την απόφαση πως ήταν καιρός να βγει η αλήθεια, από το δικό μου στόμα προτού υπάρξουν φήμες. Οπότε το συζήτησα με τον άντρα μου, ο οποίος γνώριζε έτσι κι αλλιώς τη «διαφορετικότητά» μου, κατόπιν το αποκάλυψα στα παιδιά μου τα οποία δεν γνώριζαν και από εκεί και μετά η αλήθεια μου είναι έξω!

Είναι καταπληκτικό ότι ξεκίνησε το βιβλίο ως μια ιδέα που λειτούργησε σαν μοχλός, σαν εφαλτήριο αλήθειας και κάθαρσης!

Ναι, ήταν καιρός πια να βγει η αλήθεια, αρκετά το βίωσα μόνη μου όλο αυτό. Έπρεπε να ειπωθεί.

Αυτό που εισπράττω εγώ ως αποδέκτης, σαν αναγνώστης αν θες, είναι ότι η ιστορία που περιγράφεις στο βιβλίο έχει και κομμάτι της δικής σου ψυχής.

Ακριβώς έτσι, ναι! Ο ένας ήρωας, ο αφηγητής, είναι το alter ego μου.

Μήπως λοιπόν γι’ αυτό το βιβλίο σου έχει μια γλυκιά, ενθουσιώδη και αγαπησιάρικη θα έλεγα υποδοχή από τους αναγνώστες;

Ναι, ναι πράγματι! Με έχει συγκινήσει απίστευτα αυτό! Δεν το περίμενα να αγγίξει τόσες πολλές ψυχές, να αγγίξει τόσους πολλούς ανθρώπους και το συγκλονιστικό για μένα είναι ότι αγγίζει και ετεροκανονικούς. Γιατί, να σου πω την αλήθεια περίμενα ότι το κοινό θα είναι λίγο περιορισμένο. Ωστόσο, είναι μια ιστορία αγάπης και η αγάπη δεν έχει φύλο γι’ αυτό και έχει αγγίξει τόσο πολλούς ανθρώπους που, ειλικρινά, με έχει συγκλονίσει.

Έχεις δηλαδή κάποια εικόνα σχετικά με τους αναγνώστες, αν είναι περισσότερα τα άτομα που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ή τα ετεροκανονικά που το διάβασαν και το αγάπησαν;

Ναι και μπορώ να πω πως είναι μοιρασμένοι οι αναγνώστες στο πενήντα – πενήντα κάτι που με κάνει τόσο χαρούμενη. Λαμβάνω καθημερινά δεκάδες μηνύματα από όλο το φάσμα ανθρώπων που τους άρεσε το βιβλίο!

Αυτό σημαίνει πως περνάει το βιβλίο το μήνυμα της αγάπης. Αυτό το κεντρικό μήνυμα που πρέπει όλοι να έχουμε σαν οδηγό μας.

Έτσι συμβαίνει. Ήθελα να περάσω το μήνυμα πως η αγάπη είναι το κυρίαρχο συναίσθημα του βιβλίου· ο έρωτας και το πάθος που υπάρχουν βεβαίως μέσα στην ιστορία είναι δευτερεύοντα αλλά έντονα υπαρκτά όπως και στη ζωή μας και αναγκαία επίσης τόσο για να επιβιώσουμε όσο και για να είμαστε εντάξει απέναντι στα συναισθήματά μας και βλέπω πως αυτό το μήνυμα βρήκε αποδέκτες.

Έχοντας υπάρξει παλιά σου αναγνώστρια μιας που γνωριστήκαμε στην blogoγειτονιά, πιστεύω πως τέτοια βιβλία που αγγίζουν τα θέματα αυτά με ευαισθησία, μπορούν να βοηθήσουν να σπάσει το απόστημα της ομοφοβίας.

Σ’ αυτό ελπίζω κι εγώ! Ότι σιγά – σιγά, μιλώντας, θα καταφέρουμε να σπάσουμε το απόστημα, κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος που ήθελα να μιλάω ανοιχτά για μένα πλέον. Μιλώντας, συζητώντας, θα σπάσουμε τα στερεότυπα και θα διώξουμε την ομοφοβία, την τρανσφοβία και οτιδήποτε μας κρατάει πίσω.

Είχες μηνύματα αντίθετα;

Ναι! Μηνύματα μίσους! Είχα και απ’ αυτά! Βλέπεις, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως η αγάπη πρέπει να ζει σε καλούπι…

Όλο αυτό το αποτύπωμα που αφήνει το βιβλίο, πώς μεταφράζεται μέσα σου; Τι σου δίνει;

Δύναμη! Τρομερή δύναμη για να μπορέσω να συνεχίσω σ’ αυτόν τον δρόμο. Γιατί συνειδητά επέλεξα να ασχοληθώ με τις «δύσκολες» περιπτώσεις ανθρώπων, να γράφω για τα άτομα που ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και να γράφω με τρόπο που θα επηρεάζει σαφώς και όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Ανοιχτά προς όλους τους ανθρώπους, ωστόσο μιλώντας για εκείνους που η ίδια η κοινωνία έχει χρήσει ως διαφορετικούς.

Αυτό με κάνει να σκεφτώ πως υπάρχει και κάτι άλλο που ακολουθεί.

Ναι, είναι έτοιμο ήδη. Είναι γραμμένο και είναι στο δρόμο για να εκδοθεί.

Όταν το ξεκίνησες όλο αυτό, το φανταζόσουν κάτι τέτοιο;

Όχι, καθόλου! Είχα μια ελπίδα, μια υποψία αν θες, μέσα μου ότι κάποιους ανθρώπους θα τους αγγίξει πάρα πολύ. Αυτό ναι, το ήξερα. Δεν περίμενα τόσους πολλούς όμως!

Αυτό ίσως σημαίνει πως το χρειάζονταν η κοινωνία αυτό το βιβλίο. Χρειάζονταν μια αλήθεια, μια κουβέντα από καρδιάς.

Χρειάζονταν να ακουστεί και μια διαφορετική φωνή, νομίζω, μέσα στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα που με ήδιστο λόγο -που λέει και ο Αριστοτέλης-, θα μιλήσει για άσχημα πράγματα. Έχω καταφέρει και είναι το μόνο για το οποίο μπορώ να περηφανεύομαι να μιλώ για μια σκληρή αλήθεια με γλυκό λόγο. Έτσι ώστε, αγγίζει μεν επηρεάζει δε, βάζει σε σκέψεις και κινεί το ενδιαφέρον. Αυτό νομίζω είναι το σημαντικό. Να μας ξεκλειδώνει λίγο ένα ανάγνωσμα, να μας αφυπνίζει.

Είχες μηνύματα από ανθρώπους της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που είχαν υποστεί βία και διαβάζοντας το βιβλίο σου ήθελαν να σου μιλήσουν;

Ναι! Βέβαια επειδή είχα ήδη επαφή με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ήξερα τι συμβαίνει, κι εγώ άλλωστε έχω πέσει θύμα εκφοβισμού στο παρελθόν. Το υπέροχο είναι ότι μου έχουν γράψει πολλοί πως έχουν πάρει δύναμη είτε για να συμβουλευτούν ψυχολόγο και ν’ αντιμετωπίσουν τα δικά τους θέματα ψυχικής υγείας, είτε για να ζητήσουν βοήθεια γενικότερα. Κάποιοι μου είπαν πως μιλάνε πιο άνετα πλέον, ταυτιζόμενοι με τους ήρωες που έχουν αποδεχθεί τον εαυτό τους. Κάποιοι άλλοι τόλμησαν να εκφράσουν την αγάπη τους στο πρόσωπο που τους ενδιέφερε κι αυτό είναι υπέροχο!

Υπήρξαν γονείς που διάβασαν το βιβλίο και είδαν ίσως με άλλο μάτι τη «διαφορετικότητα» του παιδιού τους;

Ξέρω ότι το διάβασαν γονείς. Δεν ξέρω όμως περισσότερα. Αυτό που θέλω όμως να σου πω είναι πως υπήρξε και ένας γονιός (μία μητέρα συγκεκριμένα) που μου έγραψε πως το βιβλίο μου πρέπει να απαγορευθεί!...

Πες μου κάτι, αν αυτό το βιβλίο γραφόταν σε μια άλλη χώρα, θα είχε την ίδια ανταπόκριση;

Θα είχε μεγαλύτερη, σίγουρα. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμα «η κοινωνία της ντουλάπας». Δυστυχώς κάνουμε ελάχιστα βήματα μπροστά και πολλά βήματα πίσω, ακόμα. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση σα να γυρίσαμε τον χρόνο πίσω με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος.

Έχεις διαπιστώσει ποιες ηλικίες διαβάζουν το βιβλίο σου;

Αυτό που ξέρω είναι ότι το διάβασαν από 16 ως και 86 χρόνων. Όμως το μεγαλύτερο μέρος των αναγνωστών είναι μεταξύ 30 και 50.

Πώς θα μπορούσαν να μεγαλώνουν τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα Λία μου, μέσα και από τη δική σου εμπειρία;

Πρέπει να νιώθουν ελεύθερα, να μην μπαίνουν σε κουτιά και να μην είναι αναγκασμένα να υπακούσουν σε στερεότυπα. Η οικογένεια αρκετές φορές από αγάπη και μόνο δέχεται τη «διαφορετικότητα» ενός παιδιού. (Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη «διαφορετικότητα» γιατί δεν μου αρέσει, αφού όλοι είμαστε διαφορετικοί). Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με το σχολείο, τους δασκάλους και τους καθηγητές, οι οποίοι δεν είναι εκπαιδευμένοι για να χειριστούν τέτοιες περιπτώσεις, ούτε υπάρχει το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία όπου θα μπορούσε να γίνει κάποιου είδους εκπαίδευση των μαθητών. Γι’ αυτό βγαίνουν τα παιδιά από το σχολείο και δεν γνωρίζουν καν ότι τα φύλα δεν είναι δύο. Είμαστε ακόμα τόσο πίσω και καταλήγουμε να περιθωριοποιούνται παιδιά, πολλές φορές ακόμα και να αυτοκτονούν επειδή δεν έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που βιώνουν, νιώθοντας εγκλωβισμένα και αβοήθητα.

Αυτό που λέω στα παιδιά που συναντώ, όπως το έλεγα και στα παιδιά μου, είναι ότι δεν αξίζει να στεναχωριούνται και να προσπαθούν διαρκώς να κρύψουν την αλήθεια τους. Κανείς από εκείνους που τους φέρονται άσχημα ή που τους κάνουν να νιώθουν πως ανήκουν στο περιθώριο της κοινωνίας δεν θα είναι δίπλα τους όταν πονάνε ή όταν πεινάνε. Κανείς από αυτούς δεν θα είναι κοντά τους να τα αγκαλιάσει και να τα βοηθήσει όταν θα βρίσκονται σε ανάγκη. Δεν χρειάζεται λοιπόν να καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε αρεστοί σε όσους δεν μας αποδέχονται. Η ζωή είναι μία και είναι μικρή για να τη σπαταλάμε σε κακία και πόνο που προκαλούν οι αρνητικές ενέργειες ανθρώπων που δεν έχουν ενσυναίσθηση…

Παρόλο που χαίρομαι πολύ για σένα και την επιτυχία σου, μου έχεις λείψει ως blogger. Σκέφτεσαι να ξαναγυρίσεις σ’ αυτό;

Αν και, το τελευταίο blog μου κυρίως, μου έδωσε τη δυνατότητα , να καταλάβω καλύτερα τους ανθρώπους και τον τρόπο που σκέφτονται και να γίνει κι αυτό έμπνευση για το βιβλίο, για την ώρα θα μείνω σ’ αυτό που κάνω τώρα. Ποτέ δεν ξέρεις όμως…

Να κλείσουμε την κουβέντα μας με ένα μήνυμα Λία μου;

Ένα μόνο! Αγάπη! Αυτό δίδαξε και ο Χριστός. Είμαστε όλοι πλάσματα του Θεού και θα πρέπει να κάνουμε πράξη την συγχώρεση έτσι ακριβώς όπως το εννοεί η ίδια η λέξη (συν + χώρος) αποδεχόμενοι πρώτα τον εαυτό μας και μετά όλους τους γύρω μας δίχως εξαιρέσεις!

...

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο. Άλλωστε τι μπορεί να ειπωθεί μετά από τις λέξεις Αγάπη και Αλήθεια...

Ίσως μόνο η διαπίστωση ότι τα βιβλία πράγματι αποτελούν ένα παράθυρο στον κόσμο.

Ένα τέτοιο παράθυρο είναι και το "Να μ' αγαπάς" της Λίας Νικολάου.

Μοναχικός χορευτής

Sat, 01 May 2021 00:37:45 +0200

photo from pinterest

Έφτιαξε τον αγαπημένο του καφέ και κάθισε στο παλιό γραφείο, αυτό με τη σκούρα φθαρμένη επιφάνεια, που έμοιαζε τόσο ξένο μέσα στη σύγχρονη διακόσμηση του χώρου. Πάνω του η γραφομηχανή, παλιά κι αυτή, τον συντρόφευε από τα εφηβικά του χρόνια τότε που με το χαρτζιλίκι μηνών κατάφερε να την αγοράσει μεταχειρισμένη.

Δεν ήταν πως αρνιόταν την τεχνολογία. Με τον υπολογιστή του δούλευε μια χαρά από το σπίτι, αλλά να, αυτή η παλιά φίλη ήταν κάτι σαν εξομολόγος για όσα βαραίνουν την ψυχή και την κάνουν να αναστενάζει καμιά φορά, βαριά. Σ’ αυτή μιλούσε για όλα χωρίς να ανοίξει καν το στόμα του. Θαρρείς πως τον βοηθούσε να βάζει σε τάξη τις σκέψεις και τα προβλήματα.

Ήταν αχώριστο δίδυμο. Ζώντας μόνος για πολλά χρόνια, χωρίς οικογένεια και μόνιμη σύντροφο δεν κατάλαβε ποτέ μοναξιά μαζί της. Η ζωή του κυλούσε χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις ανάμεσα σε δουλειά, φίλους λιγοστούς και πολλά ταξίδια. Θα έλεγε κανείς πως ήταν ευχαριστημένος αφού δεν αναζήτησε ποτέ κάτι άλλο έχοντας όσα τον ικανοποιούν…

Ρούφηξε την πρώτη γουλιά καφέ και άπλωσε τα χέρια στη γραφομηχανή, έτοιμος ν’ αρχίσει κουβέντα μαζί της. Όμως, όσο κι αν ήθελε να καθαρίσει το μυαλό του, οι λέξεις δεν έβγαιναν στο χαρτί… τα χέρια ακουμπούσαν τα πλήκτρα ασάλευτα και το βλέμμα καρφωμένο πάνω της, θαρρείς ταξίδευε χωρίς προορισμό.

Σκέψεις πολλές και συναισθήματα, που δεν εύρισκαν διέξοδο… μόνο εκείνο το πλάκωμα που συννεφιάζει το βλέμμα και κάνει την ψυχή μουντή, σκοτεινιασμένη σα λίγο πριν την καταιγίδα. Σαν το στροβίλισμα χορευτή πάνω στην άδεια καλογυαλισμένη πίστα. Χορευτής μοναχικός κι αυτός σε ένα θλιβερό χορό που τώρα μάθαινε τα βήματα…

Σηκώθηκε και έκανε ένα γύρο μέσα στο δωμάτιο. Τι παράξενο, το έλουζε το φως του ήλιου κι όμως φαινόταν θλιμμένο και βασανιστικά άδειο. Πλησίασε στο παράθυρο… ήταν άνοιξη πια, αλλά εκείνος δεν αποφάσιζε ούτε στην αυλή να βγει καλά-καλά.

Έριξε μια ματιά στο τηλέφωνο. Μέρες είχε να χτυπήσει! Τι μέρες, μάλλον βδομάδες! «Κανείς δεν μου τηλεφωνεί πια…» σκέφτηκε με θλίψη και πήγε να καλέσει τον καλύτερό του φίλο. Το μετάνιωσε όμως πριν καν σχηματίσει τον αριθμό. «Όχι δεν παίρνω. Θα έπρεπε να με έχει αναζητήσει εκείνος. Τόσες φορές τον κάλεσα εγώ! Δεν νοιάζεται για μένα, μάλλον. Δεν ξέρει καν αν είμαι καλά ή αν αρρώστησα…»

Έκανε να βγει στην αυλή. Ένα βήμα έξω, ένα μέσα… όλα τον φόβιζαν, όλα τα θεωρούσε ξένα, απειλητικά. Έντρομος έκλεισε την πόρτα. Πλησίασε τον υπολογιστή, που ανοιχτός περίμενε υπομονετικά στη γωνιά του. Μπήκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τι τραγελαφικός παντζουρλισμός! Και παντού η λέξη πανδημία, σε όλες τις εκδοχές! Άλλοι την αντιμετώπιζαν με χιούμορ, άλλη με στωικότητα, κάποιοι με τρόμο, ενώ δεν έλειπαν και εκείνοι που την αμφισβητούσαν! Όλα στην υπερβολή τους, όλα διογκωμένα σε σημείο που δεν μπορούσε να αντέξει… τον έκλεισε κάνοντας τη σκέψη πως δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσει την άδεια που είχε από τη δουλειά. «Όταν δουλεύω δεν σκέφτομαι, δεν νιώθω…»

Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι του έφταιγε. Ρώταγε ξανά και ξανά τον εαυτό του και απάντηση δεν έπαιρνε. Η κλεισούρα, μονολογούσε κάθε τόσο… να βγω έξω, να δω κόσμο, να βρω τους φίλους μου! Και έπειτα οι ερωτήσεις: «Πώς να βγω; Ποιον να δω; Πώς να νιώσω ασφαλής; Ποιος θα με βοηθήσει αν αρρωστήσω;»…

Ποτέ πριν η μοναξιά δεν ήταν πρόβλημα. Ποτέ τουλάχιστον δεν την είδε σαν τέτοιο. Μάλιστα συχνά την αποζητούσε για να γράψει, να ξεκουραστεί, να ηρεμήσει από τους ρυθμούς της καθημερινότητας. Τώρα διογκωμένη στα μάτια και τη ζωή του, γινόταν βραχνάς που δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Γινόταν εμπόδιο σε κάθε χαμόγελο!

Αυτό το συναίσθημα της εγκατάλειψης ανακατεμένο με το φόβο της αρρώστιας, του ξύπνησε ανασφάλειες που ήταν ξεχασμένες στα βάθη του μυαλού, που πάλευαν με ένα ιδιάζοντα εγωισμό… αυτός που διάλεγε παρέες, τώρα να κρέμεται από ένα τηλεφώνημα σαν παιδί δεκάχρονο. Αυτός που διεκδικούσε το χώρο και το χρόνο του μέσα σε όλες τις σχέσεις και θεωρούσε πως τα έχει καλά με τον εαυτό του, τώρα να λαχταρά ένα μήνυμα, μια κουβέντα, χωρίς όμως να αφήνεται να κάνει ούτε ένα βήμα! Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ένα περίεργο χτύπημα στο τζάμι τον έκανε να γυρίσει το βλέμμα στο παράθυρο. Δεν είδε παρά ένα μικρό πούπουλο κολλημένο με βία πάνω του. Προσπαθώντας να καταλάβει το άνοιξε αυθόρμητα για να αντικρίσει στο περβάζι ένα σπουργίτι τόσο δα μικρό, που τραυματισμένο κείτονταν σχεδόν ασάλευτο.

Το πήρε στα χέρια του, το χάιδεψε, του έδωσε νερό και μη ξέροντας πώς αλλιώς να το φροντίσει το ακούμπησε με προσοχή σε ένα ψηλό κλαρί της ανθισμένης αχλαδιάς που είχε στον κήπο, ελπίζοντας ότι θα συνέλθει και θα πετάξει ξανά. Κάθε τόσο έβγαινε για να το δει, να του δώσει δυο ψίχουλα, να δυναμώσει… εκείνο όμως άρχισε λίγο-λίγο να μην αντιδρά. Το πήρε στα χέρια του, το ζέστανε στοργικά κι αυτό ανοιγόκλεισε δυο τρεις φορές τα μάτια του πριν τα σφαλίσει για τελευταία φορά… τότε ήταν που ένιωσε δυο ζεστά δάκρυα να κυλούν αβίαστα, να θολώνουν το βλέμμα και να καθαρίζουν το μυαλό.

Κοίταξε ένα γύρω την αυλή, τα δέντρα, το δρόμο… η ζωή εκεί έξω συνεχιζόταν χωρίς αυτόν και δεν περίμενε κανένα. Όλα τα πλάσματα ζούσαν χωρίς να νοιάζονται τι τα περιμένει. Τα χελιδόνια φτερούγιζαν εδώ κι εκεί και τα λουλούδια άνθιζαν ξανά! Ο ήλιος χαμογελούσε! Μόνο οι άνθρωποι είχαν αλλάξει όπως άλλαξε κι εκείνος… φοβισμένοι περίμεναν, αλλά δεν ζούσαν…

Γύρισε ξανά στη γραφομηχανή του. Τώρα τα δάχτυλα έτρεχαν πάνω στα πλήκτρα. Οι λέξεις γίνονταν φράσεις, εικόνες, ιστορία. Αισιόδοξη ιστορία! Για ένα μοναχικό χορευτή που επιτέλους κατάλαβε πως για να απολαύσεις το χορό που λέγεται ζωή δεν χρειάζεται να ξέρεις τα βήματα, ούτε τη μουσική. Χρειάζεται να κάνεις χώρο στην πίστα και για άλλους και να απλώνεις το χέρι να τους προσκαλείς αντί να περιμένεις να το κάνουν εκείνοι. Να μοιράζεσαι τη χαρά και τη θλίψη. Να μοιράζεσαι ακόμα και τη μοναξιά!…

...

Με αυτή την ιστορία συμμετέχω στη "Μίνι Σκυτάλη #2" που οργανώνει η καλή μου φίλη Mairy Petrax από το blog της Γήινη ματιά.

Πηγή έμπνευσης, η φωτογραφία που διάλεξε η Μαίρη.

Ας νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλο!

Sat, 01 May 2021 00:25:26 +0200

Αρχική photo by Annie Spratt on Unsplash

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιόμασταν αν το φετινό Πάσχα θα είναι ίδιο με το περσινό. Αν θα μπορούμε να γιορτάσουμε με τους αγαπημένους μας όλοι μαζί, αν θα μπορούμε να μετακινηθούμε, αν θα μπορούμε να πάμε στην εκκλησία... Θέλαμε να είναι καλύτερο από το Πάσχα της καραντίνας που ζήσαμε, τουλάχιστον σε σχέση με τις συνθήκες και τους περιορισμούς.

Και όχι άδικα, αφού δοκιμαστήκαμε και φέτος πολλούς μήνες ποικιλοτρόπως. Αυτοί που δοκιμάστηκαν όμως περισσότερο από όλους είναι εκείνοι που έχασαν τους αγαπημένους τους από την πανδημία και όχι μόνο.
Αυτοί που κι αν ακόμα δεν υπήρχαν οι περιορισμοί, θα είχαν μια θέση άδεια στο τραπέζι τους και στη ζωή τους. Αυτοί που αξίζουν την υποστήριξη και το σεβασμό μας, γιατί η απώλεια αγαπημένου προσώπου, είναι οδυνηρή και αμετάκλητη.

Δεν άρεται, δεν αναιρείται και δεν μετριάζεται από εορτασμούς.
Αυτούς τους ανθρώπους ας σκεφτούμε με στοργή και ας τους δώσουμε λίγο από το χρόνο μας, με ένα μήνυμα αγάπης, ένα τηλεφώνημα συμπαράστασης.

Κάποιοι από αυτούς μπορεί να έμειναν εντελώς μόνοι κι αυτό πονάει διπλά! Γιατί η μοναξιά όταν είναι επιλογή είναι διαχειρίσιμη, διαφορετικά είναι καταδίκη, που το μόνο που την απαλύνει είναι μια κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα χτύπημα στην πλάτη και η σιγουριά πως είναι κάποιος εκεί έξω, που τους νοιάζεται!

Ας κάνουμε την Αγάπη του Θεανθρώπου πράξη, γεμίζοντας το κενό της μοναξιάς των συνανθρώπων μας.

Ας νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλο, ειλικρινά!

Καλή Ανάσταση με φωτεινές σκέψεις, φωτεινές πράξεις και λιγότερο εγωισμό!

Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι όχι πάντα…

Wed, 20 Jan 2021 15:01:41 +0200

Πηγή εικόνας www.lifo.gr

Από την πρώτη στιγμή που έριξε τα μάτια της πάνω στον πίνακα, ταυτίστηκε. Το βλέμμα της κοπέλας τόσο όμορφο, μελαγχολικό με έκδηλο τον προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω του, μιλούσε κατευθείαν στην ψυχή της. Ένιωσε πως της μοιάζει, όπως μοιάζει πάντα η μελαγχολία όταν απλώνεται στα ανθρώπινα πρόσωπα.

Πίστευε πως ήταν ο δικός της πίνακας. Σα να μιλούσε για κείνη, σα να αποτύπωνε την ψυχή της… ακόμα και ο τίτλος του ήταν σα να μιλούσε για κείνη! «Επιθυμία»! Αυτό ούρλιαζε και η καρδιά της μήνες τώρα που πάλευε να πάρει μια απόφαση…

Ήθελε να κυνηγήσει έστω και αργά το όνειρό της και ένιωθε τα βαρίδια να κρεμιούνται πάνω της βδομάδα με τη βδομάδα, προσπαθώντας να την κρατήσουν καλά στερεωμένη στη γη. Απαιτώντας να παραμείνει όνειρο το όνειρο, που είχε από μικρή. Δεν ήταν βλέπετε και στην πρώτη νιότη.

Σαρανταπεντάρα πια η Στέλλα με γιο φοιτητή της Ιατρικής, παντρεμένη από τα εικοσιδύο, άφησε το όνειρο να ξεχαστεί, να λουφάξει κάτω από υποχρεώσεις και μητρότητα. Παρατημένο μαζί με τα νεανικά άλμπουμ από τις σχολικές εκδρομές και τα λευκώματα. Και να που με το πρώτο πετάρισμα των φτερών του γιου της, το όνειρο ξεπηδά από τη λήθη. Γίνεται ανάγκη ζωτική, που ζητά εκπλήρωση.

- Μ’ αρέσει τόσο πολύ αυτός ο πίνακας!
- Γι’ αυτό τον κοιτάς με τόση επιμονή και χάνεσαι;… είναι η τρίτη φορά που ερχόμαστε σ’ αυτό το Καφέ και τα μάτια σου είναι κολλημένα πάνω του, Στέλλα! Θα μου πεις τι συμβαίνει;
- Κοίτα το βλέμμα της κοπέλας. Κοίτα τη θλίψη, τον προβληματισμό… δεν σου θυμίζει εμένα;
- Έλα βρε κορίτσι μου, άλλες εποχές! Τότε οι γυναίκες αγωνίζονταν να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, να αποδείξουν ότι δεν είναι μόνο για σπίτι και παιδιά. Να δηλώσουν πως έχουν κι αυτές δικαίωμα στο όνειρο, στην εργασία… τι σχέση έχει με σένα;
- Δεν έχει λες; Για θυμήσου πώς ήμουν όταν σου ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη μου; Φοιτήτριες ήμασταν στο δεύτερο έτος… είχαμε όνειρα, κάναμε σχέδια για μεταπτυχιακά για καριέρα… εσύ, τα εκπλήρωσες. Για μένα όμως έμειναν όνειρα που δέθηκαν με γαλάζια κορδέλα και τοποθετήθηκαν πολύ προσεκτικά κάτω από τις πάνες, τα μπιμπερό και τα νεογιλά δοντάκια…
- Δεν είναι λίγο αυτό που κατάφερες! Μεγάλωσες μόνη σου σχεδόν, χωρίς βοήθεια από κανέναν, τον Αλέξανδρο. Μπορεί να παντρευτήκατε αμέσως με τον Κώστα αλλά εκείνος έπρεπε να κοιτάξει την επιβίωση και την καριέρα του κι εσύ, όλα τ’ άλλα! Μόνη σου στις αρρώστιες, στις γιορτές των σχολείων, στις πρωτιές του, παντού!... Κι έγινε ένας θαυμάσιος νεαρός, που συνεχώς προοδεύει! Μικρό το φαντάζεσαι;
- Δεν ξέρω αν είναι μικρό ή μεγάλο. Ξέρω μόνο ότι δεν είναι αρκετό, Αθηνά! Μέχρι τώρα απέφευγα να κοιτάξω πίσω γιατί φοβόμουν πως δεν θα με αναγνώριζα καν. Έγινα όσα δεν ήθελα και δεν έκανα όσα λαχταρούσα…
- Δηλαδή, τι μου λες τώρα, ότι δεν ήθελες να γίνεις μάνα; Δε σε βλέπω νομίζεις πώς λάμπεις κάθε φορά που μιλάς για το γιό σου;
- Όχι βέβαια! Ήθελα να γίνω μάνα, δε μετανιώνω… αλλά ήθελα και άλλα… και κοίτα με τώρα, μια σύζυγος και νοικοκυρά, χωρίς εισόδημα, χωρίς ταυτότητα… μέχρι και για το κράτος είμαι ανύπαρκτη! Δεν αξίζω ασφάλιση, αν δεν με ασφαλίσει ο σύζυγος, δεν δικαιούμαι σύνταξη, αφού δεν δούλεψα, δεν μπορώ να έχω τίποτα στην κατοχή μου, γιατί δεν έχω εισόδημα για να το δικαιολογήσει… κι ας έκανα τόσο επαγγέλματα μαζεμένα μεγαλώνοντας ταυτόχρονα και ένα παιδί. Και δεν είμαι η μόνη! Υπάρχουν, το ξέρεις, γυναίκες με περισσότερα παιδιά που είναι στην ίδια μοίρα ή και χειρότερα… τόσα χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε αυτός ο πίνακας και θαρρείς πως ο κόσμος σε κάποια πράγματα δεν προχώρησε ούτε ένα εκατοστό…
- Ίσως έχεις δίκιο! Μήπως κι εγώ δεν έχω αναρωτηθεί τόσες φορές πώς θα τα κατάφερνα αν είχα παιδί; Χωρίς μάνα να βοηθήσει, με τα τρελά μου ωράρια, το παιδί μου θα μεγάλωνε με ξένα πρόσωπα… τα έχουμε συζητήσει... Δεν ξέρω, ίσως ακολουθήσαμε κι οι δυο τον εύκολο δρόμο, αποκλείοντας αυτά που μας δυσκόλευαν, το σκέφτηκες αυτό;
- Συνεχώς το σκέφτομαι! Και θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω… να δοκίμαζα να τα συνδυάσω, να προσπαθούσα περισσότερο, να…
- Σταμάτα να βασανίζεσαι φιλενάδα! Ό,τι έγινε, έγινε!
- Κι όμως, ίσως να μπορεί κάτι να αλλάξει… σκέφτομαι να πιάσω το νήμα από εκεί που το άφησα. Να δώσω ξανά εξετάσεις, να κυνηγήσω το όνειρο.
- Κι οι άντρες σου, τι λένε γι’ αυτό, ή δεν τους το έχεις πει ακόμα…
- Ο Κώστας μου λέει πως είναι αργά. Μέχρι να περάσω και να αποφοιτήσω… το τρένο έχει χαθεί και πρέπει να το πάρω απόφαση! Ο Αλέξανδρος δεν το ξέρει…
- Ε, λοιπόν όχι! Να το κάνεις και να μην πεις κουβέντα άλλη! Όταν με το καλό περάσεις στη σχολή, τότε ανακοίνωσέ το! Θα χαρεί τόσο με την επιτυχία και το πείσμα σου, που θα ξεχάσει όλα τα άλλα… τι λες, φεύγουμε;…

Πλήρωσαν και απομακρύνθηκαν με βιαστικά βήματα, αφού η βροχή που έπεφτε απειλούσε να τις κάνει μούσκεμα. Η Στέλλα έριξε μια τελευταία ματιά στον πίνακα. Σα να διέκρινε μια λάμψη στα μάτια της κοπέλας… την ίδια που διέκρινε και η Αθηνά τώρα, στα δικά της μάτια…

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6,

που οργανώνει η Mary Petrax από τη "Γήινη Ματιά"

Τη φωτογραφία επέλεξε για μένα η Τζοάννα και η υποχρεωτική λέξη ήταν Επιθυμία.

Παραδίδω την σκυτάλη στην Ελένη με την ακόλουθη φωτογραφία και τη λέξη Προσμονή.

Photo by Roman Kraft on Unsplash

2021 με ελπίδα!

Thu, 31 Dec 2020 19:10:13 +0200

Photo by David Everett Strickler on Unsplash

Σε λίγες ώρες το 2021 έρχεται φορτωμένο με ελπίδα και πολλές προσδοκίες για μια φυσιολογική ζωή, υγεία, αγάπη και αμέτρητες ζεστές αγκαλιές, που τόσο στερηθήκαμε τη χρονιά που σβήνει!

Μπορεί να μας πίκρανε το 2020, μπορεί να μας στέρησε ανθρώπους, που θα λείπουν κάθε λεπτό από τους αγαπημένους τους, μας έδωσε παράλληλα όμως την αφορμή να εκτιμήσουμε την αξία πολλών πραγμάτων που θεωρούσαμε δεδομένα, χωρίς να είναι.

Εύχομαι από καρδιάς να είναι για όλους ο καινούργιος χρόνος καλύτερος, γεμάτος με πολλή αγάπη, καλοσύνη, φως και ελπίδες και όνειρα που γίνονται πραγματικότητα!!

Καλή χρονιά, φίλοι μου!

Χριστούγεννα!!

Fri, 25 Dec 2020 10:56:56 +0200

Photo by Sarah Evans on Unsplash

Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά, όμως μπορούν να είναι ζεστά, ξεχωριστά και ουσιαστικά αφού τα αληθινά αισθήματα, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά δεν γνωρίζουν αποστάσεις, ούτε εμπόδια. Αγκαλιάζουν την ψυχή όσο μακριά κι αν βρίσκονται οι άνθρωποι που τα μοιράζονται!...

Χρόνια πολλά με Υγεία, Χαρά και Ελπίδα σε όλους!

Το ημερολόγιο του 2021 που μπορείτε να εκτυπώσετε

Wed, 09 Dec 2020 02:47:57 +0200

Μπήκαμε στον τελευταίο μήνα μιας χρονιάς που δεν έμοιαζε με καμία άλλη από όσες έζησαν οι περισσότεροι από μας. Μια χρονιά δύσκολη, στενάχωρη, αγχωτική γεμάτη πρωτόγνωρες καταστάσεις, που όλοι θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας, αλλά δυστυχώς κάποιοι θα θυμούνται με πόνο, για όλη την υπόλοιπη ζωή τους, αφού έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα.

Η πανδημία και τα δεινά που την ακολούθησαν δεν άφησαν κανένα αδιάφορο. Η καραντίνα, ο αγώνας των γιατρών να σώσουν ζωές, το μέτρημα θανάτων και κρουσμάτων καθημερινά, η καταστρατήγηση ανθρώπινων δικαιωμάτων, οι αρνητές της μάσκας και του ιού συνέθεσαν ένα ζοφερό σκηνικό που ακόμα δεν λέει να μας εγκαταλείψει.

Ό,τι όμως κι αν πιστεύει ο καθένας από εμάς, αυτό που έχει σημασία είναι να παραμείνουμε δυνατοί, κρατώντας ζωντανή την ελπίδα για μια πιο όμορφη χρονιά, με περισσότερα χαμόγελα, με περισσότερη ανθρωπιά και αλληλεγγύη και με πολλές όμορφες στιγμές και για να το καταφέρουμε αυτό καλό είναι να δώσουμε αξία και προσοχή σε όλα εκείνα τα μικρά και καθημερινά που μας κάνουν χαρούμενους.

Ίσως μια καλή ώθηση αισιοδοξίας αποτελέσει κι αυτό το ημερολόγιο που έφτιαξα για σας και για το σπίτι μου. Κάθε του μήνας και ένα λουλούδι σύμβολο χαράς, αγάπης και χαμόγελου με την ευχή να συνοδεύουν όλους μας το καινούργιο χρόνο.

Αν σας αρέσει μπορείτε να το κατεβάσετε και να το εκτυπώσετε δωρεάν πατώντας εδώ.

Πάρτε μια γεύση...

Κατεβάστε το!

Καλές γιορτές!!

Σημείωση: Οι φωτογραφίες των λουλουδιών είναι από το pinterest. Το ημερολόγιο δημιουργήθηκε αποκλειστικά για τους αναγνώστες του blog. Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση του για εμπορικούς σκοπούς.

Το παιδικό σερβίτσιο έγινε ...κήπος!

Thu, 29 Oct 2020 23:08:11 +0200

Καινούργια χρονιά, καινούργιες ιδέες. Αυτό το μήνα, οι Creative Bloggers εντάσσουν με τις προτάσεις τους τα παιδικά παιχνίδια στη διακόσμηση. Βλέπετε τα παιχνίδια είναι χαριτωμένα, αγαπημένα και όταν τα παιδιά μεγαλώνουν τείνουν να εξαφανίζονται από το σπίτι. Πολλοί από μας νοσταλγούμε την εποχή που όπου κι αν γυρίζαμε το βλέμμα τα συναντούσαμε, γι' αυτό πιστεύω πως θα βρείτε ενδιαφέρουσες ιδέες.

Στη δική μου πρόταση χρησιμοποίησα το πορσελάνινο σερβίτσιο της κόρης μου, που μάλιστα είναι λειψό, αφού του λείπει η ζαχαριέρα που έσπασε κάποια στιγμή μέσα στις ατέλειωτες ώρες, που περνούσε η μικρή παίζοντας μαζί του. Ακόμα θυμάμαι το γοερό κλάμα της γι' αυτή την απώλεια. Δεν θέλησα να το αντικαταστήσω, γιατί για μένα έχει και συναισθηματική αξία όπως καταλαβαίνετε.

Όμως, το "πείραξα" λιγάκι. Ήταν ένα απλό λευκό σερβίτσιο με ξεθωριασμένα από την πολλή χρήση ανθάκια, που δεν έδειχνε πια και τόσο όμορφο. Γι' αυτό το έβαψα με σκούρα χρυσή μπογιά (μη δείχνει χριστουγεννιάτικο) και μέσα του έβαλα μικρά φυτά.

Τώρα, μπορεί να πάρει θέση στο τραπεζάκι του σαλονιού και να τραβά τα βλέμματα έτσι μικροσκοπικό και χαριτωμένο που είναι. Ένας μικρός κήπος δημιουργήθηκε με το τίποτα για να δίνει ζεστασιά στο χώρο.

Μια καλή ιδέα είναι να χρησιμοποιηθεί για φυτώριο αρωματικών φυτών. Οι σπόροι δεν χρειάζονται μεγάλο χώρο για να φυτρώσουν και λόγω το μεγέθους του, μπορεί να βρίσκεται στον πάγκο της κουζίνας, χωρίς να ενοχλεί, για να τα φροντίζετε μέχρι να μεγαλώσουν λίγο και να τα μεταφυτέψετε. Δείτε το κι από πιο κοντά...

Σας θυμίζω πως υπάρχουν έντεκα ακόμα προτάσεις από τις Creative Bloggers γι' αυτό και σας δίνω το πρόγραμμα των αναρτήσεων.

Χριστίνα από Art Decoration Crafting στις 07/01/2020
Λαμπρινή από Lamprouka στις 08/01/2020
Μαρίνα από t o e-periodiko mas σήμερα 09/01/2020
Ελπίδα από Two Boys & Hope στις 10/01/2020
Νικολέττα από Crafty details στις 11/01/2020
Ρένα από δια χειρός Ρένας Χριστοδούλου στις 13/01/2020
Ελεάνα από My Home My Memories στις 14/01/2020
Κικίτσα από DIY My Day στις 15/01/2020
Σωτηρία από My Little World στις 16/01/2020
Νίκη από Ονειροποιείο στις 17/01/2020
Ελένη από Καρυδότσουφλο στις 18/01/2020
Κική από Creative Moments στις 20/01/2020

Όμως, οι Creative Bloggers έχουν κάτι ακόμα για σας!
Ένα ξεχωριστό ημερολόγιο όπου κάθε μήνας αντιστοιχεί σε μια blogger, μία από μας και είναι δημιουργία της Νικολέτας Σγουρού από το "Crafty details".
Με αυτό θέλουμε να ανταποδώσουμε την αγάπη και τη στήριξή σας και να σας καλέσουμε να γίνετε μέλη (όσοι δεν είστε ήδη) στην ομάδα μας στο Facebook (Creative Corner). Στην ομάδα που έχουν θέση όλες οι ιδέες και γίνονται έμπνευση για καινούργιες.
Μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν μπαίνοντας εδώ.

Περιμένω όπως πάντα τη γνώμη σας!