Kimin dost kimin yabancı olduğunu merak etmem çünkü bu çok net bir ayrımdır bana göre. Dost olarak genellediğim yakınlık seviyesini sevgili, eş, arkadaş, kuzen veya sizi sevdiğine inandığınız herhangi biri olarak da düşünebilirsiniz. Kim acı konuşur kim tatlı konuşur birlikte karar verelim mi?

Bazı yazılarımdan parçaları bir araya getirip bu konuyu kısaca toparlamak istiyorum. Örneğin “Sevgi Yeter mi? Sevgi Her Şeyi Çözer mi?” başlıklı yazımda “saygı” tanımını ikiye ayırmış, tanımlardan birinde karşımızdakine müdahale etmemek, diğerinde ise fikirlerine değer vermekten bahsetmiştim. Yani birini mecburi saygı olarak, diğerini ise hayranlığa dayalı saygı olarak tanımlamıştım.

Saygının olmadığı ilişkilerin sağlığını tartışmamıza gerek yok sanırım. Mesafeli ilişkilerde bunlardan biri yeterli olabilir ama yakın ilişkilerde, tanımladığım her iki saygı türüne de ihtiyaç olduğunu düşünüyorum. Aksi durumda dost veya yakınlık tanımlarını sorgulamak gerektiğine inanıyorum.

Çok kıymetli dostlarım var. Çok sevdiğim ve çok sevildiğim oldu. Hepsinin ortak yönü şuydu: Ben karşımdakinin bir takım güçlü yönlerine hayrandım, karşımdaki de benim bir takım güçlü yönlerime hayrandı. Madem öyleydi, bu beğenimizi dile getirmekten çekinmemeliydik. Çekinmedik. Fakat her zaman böyle olmadı. Bazı dostluklar –veya yakınlıklar– zaman içerisinde rekabete dönüşebiliyor. 

Bu konuya da “Seninki Sevgi Değil Hınç. Hınçla Sevilmez – Küstahlık Affedilir mi?” başlıklı yazımda değinmiştim. Hatırlatayım: Herkesin takdir ettiği güçlü yönlerimizi bazen en yakınımzdaki hafife alabilir. Çünkü o kişi için artık ulaşılabilir olmuşuzdur veya bizle rekabete girmiş olabilir. Bu her zaman böyle olur, demiyorum. Aksine, bazen böyle olabilir, diyorum. Karşımızdakinin aşağılık kompleksini tetiklediğimizde eleştirmeye veya yargılamaya başlayabilir. 

Oysa eleştirmek ve yargılamak en basitidir. Dostlarımızdan en basitini değil, içerisinde düşünme mesaisi gerektireni bekleriz: Anlamak… 

Evet, dostun acı konuşmaktan daha öncelikli görevi anlamaya çalışmak değil midir? 

Aynı şekilde dosttan rekabete girmesini değil, yanımızda olmasını bekleriz değil mi?

Dolayısıyla sürekli bizi eleştiren veya yargılayan yakınlarımızın “dost acı söyler” sloganıyla bu durumu normalleştirmesine müsaade edemeyiz. Evet “dost acı da söyler” ama oradaki “da” ekinin anlamı ve önemi büyüktür bence. Her zaman acı söyleyene dost denmeyeceği gibi sırf acımasızca konuşuyor diye kimseyi de dost kabul edemeyiz. 

Bana kalırsa dost bazen acı konuşurken çoğu kez tatlı konuşandır. Bizi motive eden, başarımızı gören, takdir eden, hakkımızı veren, bizden güzel sözlerle bahseden, kendimizi suçladığımız konularda bile önce bizi anlama gayretinde olan ve bunları sık sık tekrar edendir asıl dost. Asıl sevgili de budur, asıl eş de budur, asıl kuzen de budur.

Kısacası, “seni seviyorum” sözünün uygulamalı anlatımı budur bence. 

Peki ya sence sevgili okur?

Anlatmaya Üşendiklerimi Yazıyorum
MiskinAdam 

The post Dost Acı Söylemez – Kim Demiş “Dost Acı Söyler!” appeared first on MiskinAdam.

Şu sıralar hepimiz pek bir sapyoseksüeliz. Bu tanım, ağızdan ağıza çiğnendikçe yumuşayan, adi bir sakıza dönüşmedi mi?

Hatırlayalım;

Sapyoseksüel ne demek?

Karşısındakinin zekasından etkilenen veya tahrik olan insanlara sapyoseksüel denir. 

Zeka mı Önemli Yoksa Zekayı Kullanım Biçimi mi?

Oysa zekadan değil, estetik olandan etkilendiğimizi düşünüyorum. “Hadi ordan” diyen sabırsız okurlar varsa kendimi ifade edebilmem için bana şans verip okumaya devam etmelerini dilerim.

Çünkü bana göre: Çok zeki olmamız değil, mevcut zeka potansiyelimizi nasıl kullandığımızdır önemli olan. Keza manipülasyon konusunda uzman politikacıların da dolandırıcıların da zeki insanlar olduklarını biliyoruz. Onlardan da tahrik oluyor musun? Hiç zannetmem. Ya da rubik küpü saniyeler içerisinde çözen, matematiksel işlemlerde çok hızlı olan birine bakıp tahrik oluyor musun?

Zannetmiyorum… Çünkü hepimizin bir estetik anlayışı var. Bence sen zekadan değil, estetikten tahrik oluyorsun. O halde estetiği açalım biraz.

Estetik: Güzel olduğu düşünülen, güzellik duygusu uyandıran ve güzel gelen her şeyin genel tanımıdır. 

Hepimiz biliyoruz ki güzellik göreceli kavram. Özellikle de fiziksel güzellikten bahsediyorsak… Yine de olaya istatistiksel yaklaştığımızda bazı insanların yüz güzelliğini herkes onaylayabilir. Tıpkı bunun gibi yine herkesin onaylayacağı iki estetik öğe daha vardır:

Nezaket ve mizah.

Şöyle bir söz okumuştum; sahibi beni bağışlasın, ismini hatırlayamadım: 

“Nezaket ve mizah asla başa çıkılamayacak iki silahtır”

Sonuna kadar katılıyorum. Bu ikisinde iyi olan insanın güzelliği göz kamaştırır. Hatta bana kalırsa mizah ve nezaket, insanın en estetik halidir. 

Düşünsene, füze gibi memelerin veya tank gibi kasların altındaki insan nezaketten yoksunsa karşısındakini etkileme konusunda ne kadar güçlü bir silaha sahip olabilir ki? 

Peki ya mizah? Mizah sanıldığı gibi komik olan her şeyin genel adı mıdır? Asla! Mizahta daima bir mesaj vardır ve bu mesaj, okurları nefret duygusuna sürüklemeden alıcılara ulaşabilecek iletişim becerisiyle işlenmiştir. İşte bu yöntemi tercih etmek veya bu konuda başarılı olmak, zeki insanın değil; güzel insanın işidir. İnsani güzellik ise estetiktir. 

Aziz Nesin mizahı “güçsüzün güçlüye karşı kullandığı silah” şeklinde tanımlar. 

Üstelik bu silah, vurduğu kişiyi bile güldürebilecek kadar hoş bir silahtır. O yüzden mizah bir sanattır ve keşke dünyadaki tüm savaşlar kanla değil sanatla gerçekleşse değil mi? Ya da uzlaşamadığımız hemen her konuyu nezaketle çözebilsek değil mi? 

“Ah keşke” dediğini duyar gibiyim. O halde şunu diyebilir miyiz; nezaket ve mizah –ya da iletişim becerisi– hem estetiktir hem de özlenendir? Evet, bence bu kesinlikle arzu edilendir. 

Toparlamak gerekirse: Sen mizahın yerine iletişim becerisini koyabilirsin. Neticede mizah, iyi bir iletişim becerisinin mahsulüdür. Nezaketin yerine bir şey koymamıza gerek yok. Nezaket nezakettir. Bunlarda iyi olan insanların zeki insanlar olduklarını düşündüğümüz için zekadan etkilendiğimizi zannediyoruz. Oysa buna sadece zeka demek, eksik ve hatta hatalı bir tanımdır. Esasen etkilendiğimiz şey bunların yarattığı estetiktir. Öte yandan insani güzelliklere sahip olmak için Einstein olmaya gerek olmadığını düşünürsek, bir kez daha zeki insanlardan değil, bir kompozisyon olarak değerlendirdiğimizde estetik olan insanlardan etkileniriz.

Dolayısıyla ve bana göre: Estetik anlayışı sadece fiziksel kriterlerle sınırlı olmayan insanı tarif edecek yeni bir tanıma ihtiyacımız olabilir. Sapyoseksüel tanımı, bu ihtiyacı karşılamaya yetmeyen ve içi boşaltılarak insani güzellikten uzaklaştırılmış, kof bir tanımdır artık…

Sence?

Anlatmaya Üşendiklerimi Yazıyorum
MiskinAdam

The post Sapyoseksüellik Kof Bir Tanım mı? Ne Demek Sapyoseksüel? appeared first on MiskinAdam.

“Seninki Sevgi Değil Hınç. Hınçla Sevilmez!” 

Şahsiyet dizisinde Haluk Bilginer’in canlandırdığı karakterin sözü bu. Ne kadar güzel bir söz… Hınçla seven affedilir mi acaba?

Küstah, Küstahlık Tanımlarını Hatırlayalım

Küstah ne demek ve kime küstah denir?

Küstahlık: Kendini daha değerli hissetmek için karşısındakini küçümseyen, saygısız insana küstah denir.

Affetmek… Evet bu affedeni özgürleştirir fakat özgürleşirken bizi biz yapan bir parçamızı geride bırakıyorsak bir daha düşünmemiz gerekmez mi? 

Bana kalırsa neyi affettiğimiz kadar neyi affedemediğimiz de önemlidir. Çünkü bu kibir ile gereksiz tevazu arasındaki hassas dengeyi yakalamanın tek yolu olsa gerek. Açıkçası, küstahlığı affedemediğime kani olduktan sonra böyle bir yazı yazmak istedim ve şimdi bu konuyu tartışmak istiyorum. Eminim hepiniz kendinizden bir şeyler bulacaksınız. Ya da umarım… 

Takdir toplayan yönlerinizi düşünün. İyi düşünmenizi rica ediyorm. Örneğin ağırbaşlılığınız… Örneğin olgunluğunuz… Örneğin sanatsal yönünüz… Örnekler sınırsızca çoğaltılabilir. Hepimizin öne çıkan becerileri, birileri tarafından onaylanmış ve takdir toplamıştır. Fakat hayatımızda birileri vardır ki bu yönterimizi hafife alır. 

İlişkide Küstahlık, Değer Bilmezlik, Kibir

Kimdir onlar? 

En yakınımızdaki insanlar. 

İyi ama neden? 

Ulaşılabilir olmak… Evet arkadaşlar, ulaşılabilir olmak, hakettiğiniz saygıyı görmenizin önünde koca bir engel olabilir. Kimileri için ulaşmak sizinle konuşabilmekken kimileri içinse sevişebilmektir. Neticede belirli bir mesafeyi kaldırmayı başarmış insanlardan küstahlık görmemize çok da şaşıramıyorum artık. 

Kendimden örnek vereyim: Ben psikolojik ve sosyolojik denemeler yazan, kurumsal firmalara içerik üreten, şarkı sözü yazan, karikatür çizen biriyim. Üretimlerim yüzlerce insan tarafından takdir toplarken bazen en yakınlarım tarafından hafife alınabiliyor. Şaşırmıyorum. Biliyorum ki onlar da beni bir dergiden, sosyal medyadan veya benimle yakın temas kuramayacakları bir mecradan tanımış olsalardı yaptığım işlere daha fazla saygı duyacaklardı. Fakat şimdi enseye şaplak, göte parmak takılabildikleri için yaptığım işe saygı duyamama şımarıklığı ve hatta küstahlığı içerisinde olmaları da normal. 

Hırslanmıyorum. Hırstan ziyade, herhangi bir insanın bakış açısının bu kadar sığ ve dar olabilmesine üzülüyorum sadece. Çünkü şunu biliyorum: Bir anda araya mesafe koyduğum ya da had bildirdiğim yakınlarımın pişman oluşlarını seyretmekten yoruldum. 

Ben haklı olmak değil, mutlu olmak istiyorum…

Şayet herkes tarafından takdir toplayan yönleriniz, sizi çok sevdiğine inandığınız birileri tarafından hafife alınıyorsa inanın bana o kişi sizi sevmiyordur. O kişi, tüm aşağılık kompleksiyle size karşı akla zarar bir hırsa kapılmıştır. Kendisini size kanıtlama çabası, sizin değerlerinizi yok sayma küstahlığına dönüşmüştür. Size karşı hırs yapmış ve bu hırsı aşırı ilgiyle maskeleyerek sevgi zannetmenizi sağlamıştır. Değil! Bu sevgi değil. Bu bir hınç. Bu, ezikliğin, değersizlik hissinin ve aşağılık kompleksinin yarattığı bir hınçtır. Öyle bir hınç ki en sevdiğiniz insan tarafından en güçlü yönlerinizin hafife alınması şeklinde cereyan etmiştir. 

En güçlü yönleriniz en zayıf yönünüzmüş gibi lanse edilmiştir. Sen sevmeyi bilmiyorsunlar, sen bencilsinler, sen öylesinler, sen böylesinler havalarda uçuşur. Oysa bir uzman yorumu veya deneyimleriniz tüm bunları reddeder. Nasıl da güzel sevdiğinizi, nasıl da fedakar olduğunuzu, nasıl da nezaket sahibi olduğunuzu, nasıl da enerjik ve hayat dolu olduğunuzu, doğru bir insanla eşleşince fark edersiniz. Dolayısıyla olayın dışına çıkıp dışarıdan bir göz olarak değerlendirmeyi öğrendiğinizde yargı dağıtan yakınlarınızın küstahlığını fark edersiniz. Küstahlık…

Ve ben bunu affedemedim! Affetmedim çünkü hınçla sevilmek istemiyorum. Sen ne istiyorsun sevgili okur? Bunu biraz düşünmen ve tartışmaya açman dileğiyle…

Anlatmaya Üşendiklerimi Yazıyorum
                                      MiskinAdam

The post İlişkide Küstahlık Affedilir mi? appeared first on MiskinAdam.

SU İÇEYİM ANLATACAĞIM | YANIYORUM

-Merhaba Türkiye. Benim adım Kaplumbağa. Ailem, devletimizin kaderine terk ettiği ormanda yanarak can verdi. Aynı devletimizin duyarlı vatandaşlarından biri kurtarmasa ben de ölecektim. 

Hadi siz insanlar birilerinin fanatikliğini yaptınız, yanlışlarını eleştirmediniz ve hatta çalınan minarenin kılıfını birlikte hazırladınız da ben ne yaptım size? Benim ailem neden yandı? Bana değil eleştirme hakkı, oy kullanma hakkı bile verilmedi sonuçta. 

İnanın oy kullanma hakkım olsaydı, kaplumbağa beynimle, en azından kime oy vermeyeceğimi bilirdim. Diyelim ki oy verdim ve oy verdiklerimin yanlışını gördüm. O zaman kaplumbağa beynimle de olsa o yanlışları eleştirirdim. Yanlışı eleştirmek beni dönek yapmaz, başka partili yapmaz, aksine samimiyetimi gösterirdi. Peki, sen neden hiç eleştirmedin insan kardeşim? Vatan sevginde samimi değil misin yoksa? 

Ne için ailemin yanmasına vesile oldun? Vicdanın rahat mı insan kardeşim? Rahat uyuyabiliyor musun? Ben, yangında aldığım yaralardan dolayı uyuyamıyorum. Ben bir hayvanım. Kin tutamam, kibir nedir bilmem. Ailemi yakmış olsan da seni affedebilirim. Yeter ki hatandan dön. Yeter ki beni de yakma insan kardeşim! 

PATİLERİM SOĞUSUN ANLATACAĞIM | YANIYORUZ

-Kaplumbağa doğru söylüyor. Benim de ailem yandı; tıpkı patilerim gibi… Senin inancına göre Tanrı, hayvanlar için şunu dememiş miydi: 

“Onlar benim sessiz kullarımdır. Şimdi susuyorlar ama hesap günü konuşacaklardır” 

Tanrı bizi sessiz yaratmış ama sen insansın, sen neden şimdi konuşmuyorsun? Hem inanç sahibi olup hem de Allah’tan korkmamak nasıl bir çelişkidir insan kardeşim? 

Ayrıca birine hakaret etmek istediğinde “köpek” diyorsun ama ben bir köpek olarak kime zarar vermişim? Ben, sahiplenen biri olursa ona sadık olurum. Benim doğamda bu var. Madem bunu karaktersizlik olarak görüyor ve hakaret sözcüğü olarak adımı kullanıyorsun, o halde soruyorum sana: Yetersiz önlemler yüzünden, içi boşaltılmış kurumlar yüzünden beni ve ailemi, yanan ormanda ölüme terk edenleri halen daha savunurken sen de köpeklik yapmıyor musun?

O halde gel benim adımı hakaret sözlüğünden çıkartalım. Birine hakaret edeceksek “fanatik insan” tanımını kullanalım. Ne dersin?

ÖLMEDEN ÖNCE SON MEKTUBUM | YANDIK

-Merhaba insan. Benim adım Kuş. Şu an bulunduğum bölgeye yakın bir yer yanıyor. 

Zamanında müdahale edilirse yavrularımı kurtarabiliriz. Ben insanın merhametine ve vicdanına güveniyorum. Bizi burada ölüme terk edecek değilsiniz ya? 

14 SAAT SONRA

-Yardım et insan! Şu an yuvamızın bulunduğu ağaç tutuştu. Evet, uçup canımı kurtarabilirim ama ben insan gibi değilim ki… Siz belki bizim yanışımızı ucaktan seyrederken kendiniz yanmadığınız için “yangın kontrol altında” diye haber yapabilirsiniz ama ben yavrularım yanarken uzaktan seyredemem ki… 

Olsun. Madem insan canlıların en üstünüymüş ve dünya insanın yüzü suyu hürmetine yaratılmış; ben de aşağılık bir kuş olarak yanayım. Sen de üstün vicdanınla rahat rahat uyu insan…

SON

2022 Temmuz – Ağustos tarihlerinde Marmaris’ten başlayıp Köyceğiz’de kontrol altına alınan yangınlarda zarar gören hayvanların anısına…

Anlatmaya Üşendiklerimi Yazıyorum
MiskinAdam | Bünyamin Kapıcıoğlu

The post Orman Yangınında Dile Gelen Hayvanlar Bunları Söyledi appeared first on MiskinAdam.

Bu serinin son bölümünde ise duygusal boşluktaki insanları ve gönül alma uzmanlarını konuşalım istedim. Henüz ilişkinin başlarındayken, yani henüz güçlü bağlar kurmamışken göz ardı ettiğimiz bu iki durum, ileride büyük yaralar almamıza sebep oluyor.

Nasıl mı? 

Duygusal Boşluk Nedir?

Duygusal boşluk: Yüksek bir duygunun sona ermesinin ardından oluşan yoksunluk hissine denir. 

Aşkın bitmesi, aşırı ihmal edilmek, taze bir ayrılık, yeni sonlandırılmış bir ilişki, evliliğin anlamını yitirmesi, boşanma, bir dostluğun sona ermesi, zamansız bir veda, çok sevilen bir işin, çevrenin veya bir şehrin terk edilmesi gibi durumlarda oluşan yoksunluk hissini, duygusal boşluğa örnek gösterebiliriz.

Bu meseleyi daha iyi yorumlayabilmek, anlayabilmek için yoksunluk kelimesinin de anlamını hatırlayalım.

Yoksunluk Hissi Nedir?

Yoksunluk: Haz verici bir durumun sonlanması ve beynin aynı hazzı şiddetle istemesi durumuna yoksunluk hissi denir.

Özellikle alkol, sigara veya çeşitli haz vericilere bağımlı insanlar, bu maddeleri hayatından çıkardıklarında yoksunluk hissi yaşarlar. Bize haz veren ilişkilerimiz de tamamen sağlıklı ilişkiler olsalar bile, son bulmaları durumunda benzer yoksunluğu yaşarız ve tıpkı bir sigara bağımlısı gibi, yerine bir şeyler koymayı aklımızdan geçirdiğimiz olur.

Sigaranın yerine fındık, fıstık koyabiliyorsak ne âlâ fakat söz konusu ilişkiler olduğunda genellikle sadece sigaranın markasını değiştirmiş oluruz çünkü arkadaşımızdan otlanırız bir süre… Sonra ne mi olur? 

Duygusal Açlık

Duygusal boşluğu psikologlar çoğu kez açlığa benzetir. Normalde tercih etmeyeceğimiz yiyecekleri, karnımız çok aç olduğunda büyük bir iştahla tüketiriz değil mi?

Hatta normalde beğenmediğimiz tadlar, karnımız çok açken bize lezzetli bile gelebilir. Öte yandan çok aç olma hâli, normal bir durum olmadığı için, normal tercihlerimizden de sapmış oluruz. Gluten alerjimiz olsa bile gluten içeren gıdalar tüketir, saygısızlığa alerjimiz olsa bile saygısız insanları tercih edebiliriz.

Bunu bize yaptıran ve hatta sevdiren şey duygusal boşluktur. E haliyle “sonra ne olur?” sorusunun da cevabını tahmin ediyor olmalısınız. 

Biten İlişkinin Yasını Tutmak & Tutmamak

Dolayısıyla sağlıklı tercihler yaptığımızdan emin olmak için anormal süreçlerde olmadığımızdan (çok aç olmadığımızdan) emin olmamız gerekir.

Bu yüzden, yeni sonlandırdığımız bir ilişkimiz varsa yeni bir ilişkiye yelken açmamamız; ilişkisini yeni sonlandırmış biriyle de yeni bir ilişkiye yelken açmamamız gerektiğini savunuyorum.

Biten her ilişkinin, bitmesi gereken bir ilişki olsa bile, belirli bir süre yası tutulmalıdır. Yalnızlıkla yüzleşilmeli. Yeni birine duyulan ihiyacın, eskisinin yerini doldurma amacı taşımadığından emin olunmalıdır. Gerçekten emin olabilmek için ise yoksunluk hissinin bitmiş olması gerekir. Ancak bu şekilde sağlıklı ilişkiler kurulabileceğini düşünüyorum. 

Gönül Almak ve Tekrar Yıkmak (Sağlıksız İlişki)

Şimdi ikinci maddemiz olan gönül alma uzmanlarını kısaca tartışalım. Bu konuyu fazla uzatmayacağım ve ısrarla aynı hatayı yapıp ardından çok iyi gönül alabilen birine yazdığım mektuptan kısa bir kesit paylaşacağım: 

Tıpkı bir çekiç ustası gibi, çaktığın çiviyi geri çekmesini iyi biliyorsun. Gönül almayı çok iyi biliyorsun. Fakat bilmediğin şey şu: Çiviyi çeksen de izi kalıyor… Delik deşik ettiğin bir kalpten artık kusursuz çalışmasını nasıl bekleyebilirsin? 

Sanırım bu konu çok net arkadaşlar. Çivi çakmaya son vermek yerine, sürekli çakıp sonra geri çeken kişiler de güçlü bağları olan ilişkileri çok yıpratırlar. Hâl böyle olunca yıkıcı sonuçlar da kaçınılmaz olur. Sonuç olarak sevgili okur, 3 bölümden oluşan bu yazı serisini, biz hariç diğer tüm insanları suçlamak için yazmadığımı hatırlatmak istiyorum.

Bu yazım da tıpkı diğer yazılarım gibi, kendimizi sorgulama ve kendimizde zayıf gördüğümüz yönleri iyileştirme amacı içerir. Duygusal boşluktaki insan ben olabilirim. Gönül alma uzmanı ben olabilirim. Saygısız, bencil, egosantrik kişilik bozukluğunda, öfkeli, ihmal edici, özensiz, eksik ve kusurları olan ben olabilirim. Sen de olabilirsin sevgili okur. Ben bu eksiklerimle yüzleşip buraları iyileştirebilirim. Sen de iyileştirebilirsin sevgili okur. 

The post Duygusal Boşlukta Olmak ve Yanlış İlişki Yaşamak appeared first on MiskinAdam.

Aslında hiçbirimiz kör veya akılsız değiliz fakat bir ilişkiye başlarken, o heyecanla, gözümüzün önünde duran gerçekleri veya engelleri görmek istemiyoruz.

Sonra ne mi oluyor?

Tıpkı birinci bölümde belirttiğim gibi, hayat bir şekilde devam ederken geriye aldığımız yaralar kalıyor ve yeni bir ilişki kurmaya, bir başkasına gönlümüzü açmaya korkar hale geliyoruz. Bu bölümde, henüz bitirmediği bir ilişkisi varken (evli, nişanlı veya sevgilisi olup) yeni bir ilişkiye yelken açanları konuşalım istiyorum. Yani yasak aşk veya yasak ilişki yaşayanları konuşalım.

Bakalım hangi gerçekleri görmezden geliyoruz?        

Yasak ilişkide genellikle iki taraf da mağdur oluyor fakat özgür tarafın aldığı yaralar çok daha derin oluyor. Tabii eğer özgür kişi gerçekten aşıksa.

Özgür dediğim de şu: Başka bir ilişkisi olmayıp, ilişkisi olan birine aşık olmuş kişi. 

Ağır yaralayan kişiye de “tutsak” diyelim ve tutsağı şöyle açıklayalım: Henüz bitirmediği bir ilişkisi varken başka birine aşık olan (yasak aşk) ve onunla da ilişki yaşamaya başlayan kişi.

Tabii burada, hiçbir şeyden haberi olmayıp mağdur olan üçüncü kişi de var fakat bu yazının konusu olmadığı için şimdilik üzerinde durmuyorum. Öte yandan bu tür ilişkilerde özgür ve tutsak, birbirinden daha masum değildir ve kabahatin sorumluluğunu yarı yarıya paylaşmalıdır bence; her ne kadar özgür taraf daha ağır yaralar alsa da… 

Neden Yasak Aşk?

Okurlarım arasında evli olup başkasına aşık olan veya eşini aldatan çok kişi (tutsak) var, biliyorum. Sağ olsunlar benle paylaşmaktan çekinmiyorlar. Tabii ki onların yaşadığı sıkışmışlık duygusunu hafife almıyorum ve doğrusu, sıkışmışlığın ne demek olduğunu ben de çok iyi bilirim.

Bazı ilişkileri bitirmek gerçekten çok zor. Özellikle de evli ve çocuklu olanlar için işin içerisine maddi kaygılar da girince iyice sıkışıyorlar. Tutsak ya bundan sonra bir daha aşık olamayacak, sevmeyecek, sevilmeyecek ya da kayıplarını göze alarak yeni bir yola girmesi gerekecek.

Bu duyguya katlanmanın ne kadar zor olduğunu biliyorum ancak “hem ayranım dökülmesin hem g*tüme zeval gelmesin” mantığını tasvip edemem doğrusu. Her şeyin bir bedeli var. Yanlış evliliğin de bedeli ödenmeli, zamanla tükenmiş bir ilişkiden çıkmak için de bir bedel ödenmeli.

Tam da bu yüzden, henüz bitirmediği bir ilişkisi olan kişilerin, yeni bir ilişkiyi hak etmediğini düşünüyorum. Çünkü kendi duygularının ve kararlarının sorumluluğunu alamayan tutsak, ödemekten kaçtığı tüm bedelleri sana ödetecek demektir sayın özgür.

Nasıl mı? 

Yasak İlişkinin Duygusal Sonuçları & Bedelleri

Sen daha önce bir ilişkiyi sonlandırma kararı almış olabilirsin. Boşanmış veya sevgilinden ayrılmış olabilirsin. Ya da terk edilmiş ve yasını tutmuş olabilirsin. Tüm bu süreçte maddi manevi kayıpları göze almış, ödemen gereken bedelleri ödemişsindir. Artık özgürsün ve yeniden biriyle ilişkin olabilir.

Peki ya tutsak kişi, neden aynı bedelleri ödemeden seninle ilişkiye başlıyor?

Çünkü onun, kendi kararlarının sorumluluğunu alma becerisi yok. İşte, bu tür bir ilişkiye başlarken genellikle görmek istemediğimiz gerçek budur: Sorumsuz biriyle ilişkiye başlıyoruzdur. 

Diyebilirsin ki “Aşk bu; planlı-programlı olmuyor ki. Kaza gibi bir şey. Yanlış zamanda karşılaşıp aşık olmuşsak ne yapalım…”

O halde soruyorum: Kaç kez birine ilk görüşte aşık oldun veya bir süre paylaşım içerisinde olmadan, tanımadan, etmeden birbirinize pat diye aşık oldunuz?

Dolayısıyla dürüst olalım sevgili okur: Bizler öyle pat diye aşık olmuyoruz. Biz önce çok etkilenip paylaşıma devam ederek güçlü bağlar kurmaya başlarız ve aşık oluruz.

Zaten bu yazı serisi, iş olup bittikten sonrasını değil, ilişkilerin başlama aşamasındaki hatalarımızı konu aldığı için, şunu çok net savunabileceğimi düşünüyorum: Özgür olduğun halde tutsak birine aşık olacak kadar ona zaman ayırıyorsan, maalesef sen de oldukça dürtüsel ve zaafkar birisin sevgili okur.

Ama bu zaafın bedeli, kendine olan saygını kaybetmenle sonuçlanabilir ki genelde öyle olur. Tutsak tarafından oyalanırsın. Bazen kandırılırsın. Bazen değersizleştirilirsin. Bazen zaten hiç değer görmemiş ve sadece kullanılmış olursun.

Nitekim sen bunların hiçbirini görmek veya kabullenmek istemesen de gerçek değişmez. Eşinden, nişanlısından veya sevgilisinden soğumuş birisi, yeni biriyle olmak isteyen birisi, önce neden mevcuttaki ilişkisini sonlandıramaz hiç düşündün mü?

İhtimallerden birini zaten söyledik: Evliliği bitirmenin maddi-manevi zorluklarına katlanmak istemediği için, dedik… Diğer ihtimal daha korkunç: Ne yardan ne serden vazgeçmek istemediği için. Her iki ihtimalin de savunulacak bir tarafı yok. 

“Ne yardan geçer ne serden” deyiminin anlamını hatırlayalım: İstediği şey fedakarlığı gerektirdiği halde, fedakarlığa yanaşmayan ama istediğinden de vazgeçmeyen kimseler için kullanılır.

Bak bu tanımda bile, şayet hikayenin özgür tarafındaysan, aslında tüm fedakarlıkları senden bekleyecek biriyle ilişkiye başlamak üzere olduğun işaret ediliyor. Yani alma-verme dengesi bozulacak sevgili özgür kuş.

Senin zincirlerin olmadığı halde, zincirleri olan bir kuşun kafesinin dibinde bekleyeceksin. Üstelik onu sevdiğin için, zarar görmesini istemeyeceksin. Gizliliğinizi korumak zorunda kalacaksın. Dolayısıyla sadece o istediği (ya da müsait olduğu) zaman görüşebileceksiniz. O isterse seni arayacak, o isterse sana mesaj atacak, o isterse senle buluşacak.

Üstelik o kafesin içinde neler olup bittiğini hiçbir zaman bilemeyecek ama çok aşık olduğun için sana anlatılanlara inanmak, sevgiline güvenmek zorunda kalacaksın. Belki de sana “Aramızda duygusal bir bağ yok. Sadece ev arkadaşı gibi yaşıyoruz” diyecek…

Ama sen, alkollü bir gecede, aynı evde ateşle barutu bilemeyeceksin değil mi?

Alkol bu, iki düşmanı bile seviştirir, biliyorsun değil mi? 

Ben bir terapist değilim ve okurlarıma birebir seans uygulamıyorum. Dolayısıyla şefkatli bir yüzleştirmeden ziyade, çıplak gerçekleri buraya yazabilirim pek tabii.

Tutsak kişi “Bugün ayrıldık, yarın ayrılıyoruz” naraları atarken sen metres muamelesi göreceksin sevgili özgür. Oysa ayrılmak veya boşanmak aylarca, yıllarca süren bir süreç değildir. Sürmemesi gerekir. Taraflar, birbirine karşı hislerinin kalmadığını açıklar, şayet ikisi de insansa uzlaşıp anlaşmalı boşanırlar. Taraflardan biri veya ikisi insan değilse çekişmeli boşanırlar.

Ya da her ikisi de insan olup, çocukları için veya başka ekonomik kaygıları için bir arada olmak zorundaysa artık sadece ev arkadaşı oldukları konusunda mutabık olurlar ve siz de gizli saklı görüşmek zorunda kalmazsınız. Ben yöntemlerin doğruluğunu-yanlışlığını tartışmıyorum. Herkesin doğrusu kendine. Ben yalnızca seçenekleri söylüyorum.

Kimileri de açık ilişkiyi tercih eder ki sana da uyarsa neden olmasın? Bu kısmıyla ilgilenmiyorum. Benim ilgilendiğim kısım, şayet gizli saklı bir aşk yaşamak zorunda kalıyorsan, sağlıksız bir ilişkinin içerisinde yıpranıp gideceğini hatırlatma kısmı. Buradan alacağınız yaraların telafisi zor sevgili tutsak ve sevgili özgür. 

Gizli-saklı yaşanan ilişkide özgür taraf, şartlar gereği ihmal edilir. Birinci bölümde söylediğim gibi, ihmal edilen her kalp, tıpkı bir nergis çiçeği gibi solar. Kalbin soldukça yaraların büyür, canın yanar ve öfkelenmeye başlarsın. Bu öfkeyi yönetemez hale geldiğinde o çok sevdiğin tutsağın da kalbini kırmaya başlarsın. Yüce aşkınız, toksik ilişkiye dönüşmeye başlar.

Böylesi bir aşkın, böyle bir sona mahkum olması; bir daha kimseye güvenememe, bir daha yeni bir ilişki kuramama, bir daha o yüksek dozda duyguları yaşayamama gibi travmatik sonuçlara sebebiyet verebilir ki bu defa oturur bir de kaybettiğin duygularına ağlarsın. İşte özgürün zaafının ve tutsağın bencilliğinin bedeli budur! İki taraf da suçludur ve şu gerçeklerle yüzleşmelidir bence…

Özgür: Zaafkar, dürtüsel, kendine saygısı azalmış (Kendine saygısı kalmayanın kimseye saygısı kalmayacağı için, artık sevdiği kişiye karşı da saygısız)

Tutsak: Sonlandıramadığı ilişkideki kişiye karşı saygısız, sevdiği kişiye karşı saygısız, dürtüsel, kendi duygularının ve kararlarının sorumluluğunu alamayan, bedel ödemekten kaçan ve bedelleri karşısındakine ödeten (bencil), korkak ve hatta biraz da köylü kurnazı… 

Artık, sen hangi taraftasın bilmiyorum sevgili okur. Hangi tarafta olursan ol, naçizane önerim: Yüzleşmekten korkmamalıyız. Zayıflıklarımızla ve hatalarımızla yüzleşmeliyiz. İnsanız, hata yapabiliriz. Şimdi buraları nasıl iyileştirebileceğimizi öğrenmeliyiz. Gerekirse profesyonel destek almalı ve daha erdemli bir insan olma yolculuğunu sürdürmeliyiz. Bu sayede kendimizi affedebiliriz. 

Kendini affet ve kendine merhamet et sevgili okur. Yoksa yaraların asla iyileşmeyecek…

Bu seriyi yazma sebebim, okur kitlemin yaş ortalamasını da göz önüne alarak, artık duygularımızı korumamız gerektiğini hatırlamak ve hatırlatmak içindi. Çünkü yaş ilerledikçe ve buna paralel olarak olumsuz deneyimler yaşadıkça hissizleşiyoruz. Masum duygularımızı kaybediyoruz. Yeniden severken korkar hale geliyoruz.

Oysa sevgi ve korku, neredeyse zıt anlama gelebilecek, en azından aynı cümlede hiç olmaması gereken duygular. O halde artık duygularımızı korumalı ve ilk günkü canlılığında tutabilmek için bunlara dikkat etmeliyiz değil mi? Kendimizi affedebilmemiz için önce hatalarımızla yüzleşmemiz, sonra toksik ilişkiye son vermemiz, en sonunda ise yüzleştiğimiz hatalarımızı ve zayıflıklarımızı onarmamız gerekir. Kendimizi affetmemiz ve kendimize merhamet etmemiz gerekir. Sen ne düşünüyorsun sevgili okur? 

The post Yasak Aşk veya Yasak İlişkinin Olası Sonuçları appeared first on MiskinAdam.

Hayat, bir şekilde devam ediyor da geriye dönüp baktığımızda genellikle yara aldığımız ilişkilerin izleri kalıyor maalesef. Artık hayatımıza buyur ettiğimiz insanlar konusunda daha dikkatli olmamız gerektiğini düşünüyorum çünkü hiçbirimizin kalbi, doğanın kanunlarından kudretli değil ve tıpkı bir nergis çiçeği gibi, ihmal edilen her kalp solma tehlikesiyle karşı karşıyadır. Çoğu kez yeni bir ilişkiye cesaret edemeyişimizin sebebi de budur: Yaralarımız… 

O halde korumakla sorumlu olduğumuz kalbimiz (duygularımız) için, kendi gözlem ve deneyimlerimle, naçizane önerilerimi paylaşmak istiyorum. 

Bazen ilk tanışmada veya ilk zamanlarda bile güçlü ipuçları gözümüzün önünde durmasına rağmen ya görmezden geliriz ya da ön yargılı olmamak adına kendimizi iyimser olmaya zorlarız.

İyimser olmak yanlış mı?

Değilse de bir ilişkiye başlarken genellikle iyimser olmaktan ziyade, o heyecanla kör olduğumuz da bir gerçek değil mi? Özellikle de aşık olmaya başlıyorsak…

Tüm bunlar olup biterken zaman geçer ve zaman geçtikçe karşımızdaki insanla güçlü bağlar kurmaya başlarız. Güçlü bağların koptuğu gün ise güçlü yıkımlar yaşarız. Sanırım bağ kurmadan önce biraz gözümüzü açmamız gerekiyor.

Peki genelde neleri görmezden geliyoruz? Gelin örneklere bakalım.

İhmal Edilmek

Aslında ihmal ediciler, sorumsuzlar, ilişki sorumluluğu alamayacaklar, saygısızlar, benciller gibi, hafif kusurdan sayılamayacak kusurlara sahip insanlar kendilerini çok çabuk belli ederler. 

Mesela ilk buluşmada garsona kötü davranan birine, şayet çok gergin bir günündeyse ikinci bir şans verilebilir ama ben olsam aynı davranışın üçüncü kez tekrar etmesini beklemem artık. Garsona kötü davranan, gün gelip egosu için sana da kötü davranacaktır sevgili okur.

Başka örnek yok mu? Olmaz olur mu, bir sürü örneğimiz var: 

Bu anlattıklarım gençler için de geçerli ancak bazı davranışlar, gençlerin toyluğuna verilebilir ve her iki taraf da büyürken (olgunlaşırken) daha hoşgörülü olmayı deneyebilir. Okurlarımın ağırlıklı yaş ortalamasını düşündüğümde ise artık bazı olumsuz davranışları görmezden gelmemeliyiz, demeyi uygun görüyorum.

Mesela onlardan biri de buluşmalarda geç kalmak. Sürekli bekleten kişi, seni ömür boyu bekletebilir ve ihmal edebilir sevgili okur. 

Hiç özür dilemeyenler mesela…

İkili ilişkilerde mutlaka istemeden de olsa birbirimizin kalbini kırarız. Bazen boş bulunup pot kırarız, bazen yanlış anlamaya sebep olabilecek bir davranışımız olur, bazen de doğrudan yanlış bir davranışımız olur. İnsanız ve hata yapabiliriz. Hatayı kabullenip özür dilemek yerine her davranışına bir gerekçe bulan ve neticede özür dilemeyen insanlara da artık daha fazla şans vermememiz gerektiğini düşünüyorum.

Elbette her davranışımızın bir sebebi var ancak bu, özür dilememize engel değil. Belli ki örnekte bahsedilen şahsın “ama”ları hiç bitmeyecek ve hiçbir zaman hatalarıyla yüzleşip kendini geliştirmeyecek. Hiçbir zaman pişmanlık duygusunun, faydalı kısmından beslenmeyecek… 

Bir de özür dileyip aynı davranışı ısrarla tekrar edenler var tabii. Onların da pişmanlık konusunda samimi olmadıklarını görmek zor olmasa gerek. Çünkü gerçek bir pişmanlık, öyle kaldırması kolay bir duygu değildir ve insan tekrar o olumsuz duyguyu yaşamamak için aynı hatayı yapmaktan imtina eder. 

Dolayısıyla özrü dilenen hatanın tekrar edilmesi veya azaltılmaması durumunda, duygularında samimi olmayan bir insanla muhatap olduğumuz çok nettir aslında; görmek istemesek de…

Peki, pişmanlık duygusunda samimi olmayanın sevgi duygusundaki samimiyetini de düşünmek gerekmez mi? 

Biraz da saygısızları ele alalım. Çok değerli bir arkadaşım, yeni yeni görüşmeye başladığı birinin, tıpkı bu yazıda savunduğum gibi, ihmâlkar davranışlarını (ipuçlarını) güzel değerlendirmiş ve karşı tarafı kırıp dökmeden, “belli ki mizacımız uymayacak,” diyerek artık görüşmemeyi teklif etmişti. Beyefendi ise karşısındaki insanın ilişkiden beklentileriyle kendi karakterinin uyumsuzluğunu kabul edip vazgeçmek yerine ısrarlarını sürdürünce bakın kendini nasıl deşifre etti:

Mesajlara saatler sonra, kısacık cevaplar yazan arkadaş, bu konuyu yüz yüze konuşmayı teklif etti çünkü hanımefendiye karşı hisleri varmış, kaybetmek istemezmiş. Bak sen… 

Velhasıl, kendisine bir şans daha verilen arkadaş, buluşma gününün sabahında mesajlarına bakmayıp, öğlen buluşmaya gelmediği gibi, buluşma saatinden iki saat sonra (muhtemelen uyanınca) ilk mesajını attı. Neymiş, hastanedeymiş. Kendisine araba vurmadığı veya ciddi bir sağlık sorunu olmadığı sürece, ki sonradan anlattığına göre öyle elzem bir durum da yokmuş zaten, bir insan, kendisini bekleyen birine nasıl haber vermez?

Bu, saygısızlığın daniskası olduğu gibi, ihmalin de göstergesi. Yalancılığından ve yalancıların genellikle hassas konuları (Örnek: Çocuğum hastalandı) öne sürerek karşısındakini savunmasız bırakmasından bahsetmiyorum bile…  

Pek tabii, insanlık hali ve bu gibi aksilikler hepimizin başına geliyor. Yine de hepimiz, köylü kurnazlarını sezinleyebilecek yaştayız; onlar kendilerini akıllı zannetseler de…

Velhasıl, sonrası daha komik: 

Bu arkadaşın önce özür dilemek yerine “Müsait olduğumda arayayım, konuşalım” demesi, saygısızlığın, yalancılığın yanında pişkinlik de içeriyor ki bazı insanların panik anında bağrı kızarır da yüzü asla kızarmaz. 

Neyse ki olgun bir hanımefendi olan arkadaşım, kendisini engelleyerek daha fazla manipülasyon yapmasına izin vermedi. Fakat çoğumuz bunu yapamıyoruz. Sonra da çok iyi iletişim becerisi olup, iş eyleme geldiğinde tutarsız davranan bu gibi manipülasyon uzmanları tarafından yaralanıyoruz değil mi? 

Manipüle Edilmek

Manipülasyon demişken, 1. bölümü de bu maddeyle tamamlayayım. Bazılarının ilişki sorumluluğu alma becerisi yoktur. Bazılarının ise duygusal zekası veya duygusal farkındalığı zayıftır. Buna karşılık, bir ilişkileri olsun isterler ve sürekli manipüle ederek bizi ilişkide tutmaya çalışırlar. Bu manipülasyonlar nasıl gerçekleşir? 

En basit örneği şu: Duyguları konusunda boyundan büyük laflar ederek bizi de beklentiye sokarlar.

Çok seviyorum, çok değer veriyorum, kaybetmek istemiyorum, çok aşığım vs… Öte yandan çok aşık olan ve çok değer veren bir insanın göstermesi gereken hassasiyetlerin hiçbirini göstermezler. Burayı ikinci bölümde açacağım ve hatta evli olup (veya başka bir ilişkisi olup), henüz o ilişkiyi sonlandırmadan yeni bir ilişkiye başlayanları da ele alacağız. Orada çok farklı dinamikler ve tehlikeler var. 

İlişki Sorumluluğu Alamamak

Belirli bir yaşa gelip bazı erdemleri edinememiş; sorumluluk almayı öğrenememiş, aşırı korkak, manipülatif, yalancı, ihmalkâr, egoist, kaba, saygısız, bencil, paylaşımsız, duyarsız, özensiz, aşırı rahat insanlar asla gerçek bir bağ kurmayı, gerçek bir ilişkiyi hak etmezler.

Ki zaten taşıyamazlar.

Öte yandan neye hakkı olup olmadığını, neyi taşıyıp taşıyamacağını da hiç düşünmeden, illa bir ilişkileri olsun isterler ve devamlı bizi manipüle ederler. 

Bazıları ise kendilerinin farkında bile değildir. Fakat biz farkında olmak zorundayız sevgili okur. 

“İlişki senin neyine? Sen, geçici ilişkilerle veya dengin insanlarla pişmeye devam et” diyebilmeliyiz. 

Çünkü kimse bizim duygularımızı, bizim yerimize koruma sorumluluğunu almayacaktır. Bu sorumluluk da bizde…

Birinci bölümü şu ifademle sonlandırmak istiyorum:

“Karşımdakini anlattıklarından değil, anlatmadıklarından tanırım.” 

AYRICA: Ben, bu meseleyi tek taraflı düşünmüyorum. “Bir insanı hak etmek” diye bir şey vardır. Bazen biz de hak etmediğimiz, bizden daha erdemli insanların ilgisini çekip onları manipüle etmiş olabiliriz. Unutmayalım ki bazıları sert kayadır ve taşıyamayacağımız kayanın altına elimizi soktuğumuzda onu yerinden oynatıp belki yıllar önceki acılarına geri yuvarlanmasına sebep oluruz. O da yuvarlanırken kolumuzu bacağımızı ezer geçer. Karşılıklı yara almış oluruz. Hiçbir ilişkinin sonunu tek taraf hazırlamaz. Bizim de zamanında gözümüzü açmış olmamız gerekir ki kimse yaralanmasın…

The post İlişkide İhmal Edilmek – İlişki Sorumluluğu Alamamak appeared first on MiskinAdam.

Pişmanlık ve hayal kırıklığı benzer duygular olsa bile çok keskin bir farkla ayrışırlar.

Pişmanlık Nedir?

Pişmanlık: Kendi davranışlarından duyduğun suçluluk duygusudur.

Hayal Kırıklığı Nedir?

Hayal Kırıklığı: Başkalarının davranışlarından duyduğun üzüntüdür.

Pişmanlık Yaşamak mı Hayal Kırıklığı Yaşamak mı?

Yaşadığım tüm problemlerde hatayı önce kendimde ararım veya hatanın benle ilgili kısmına odaklanırım. Oraları onarmaya çalışırım. Karşımdakine lanetler yağdırmanın çözüm olmadığının hep farkındayım.

Bu şekilde birçok problemin üstesinden geldim fakat bazen de hayal kırıklığı yaşarız. İşte, böyle bir durumda kendimizi gereksiz yere suçlamanın anlamı yok.

Hayal kırıklığı yerine pişmanlık yaşamayı yeğlerdim!

Çünkü…

Çünkü pişmanlıklarımın sorumlusu benim ve çözümü bendedir. Fakat hayal kırıklıklarımın sorumlusu ben değilim. Çözümü de bende değil…

The post Pişmanlık mı, Hayal Kırıklığı mı? Duygunu Tanı appeared first on MiskinAdam.

Bir çılgınlıktır gidiyor: Kimseye güven olmazmış, herkes vefasızmış, kimse için hiçbir şeye değmezmiş, insanlar kötüymüş… 

Böyle ucuz serzenişleri kimden duysam “varlığının sorumluluğunu alamayan” biriyle muhatap olduğumu düşünmüşümdür! 

Size, her şeye rağmen iyi kalabilmeyi başarmış Alaybey amcayı kısaca anlatmadan önce savunduğum bir düşünceyi hatırlatayım: Değişim, bireyin kendisinden başlar. Biz değişirsek toplum değişir. 

İyi İnsan Olmak

“İyi insan” olarak tanımladığımız insan özelliklerine başta kendimiz sahip olmalıyız. Bu çabamız, toplumu değiştirme çabamızdan çok daha anlamlı olsa gerek. Çünkü sen değişirsen dünya değişir… Sen sorumsuzsan hiçbir şey değişmez! 

Ama senin dünyanda değişmez. Sorumluluk sahibi insanların dünyası daima değişir, güzelleşir. 

Alaybey amca, “20 Saniyede Yüzleşme Testi” başlıklı yazımda altını çizdiğim gibi, toplumdaki asıl hastaların hasta (!) ettiği birisi. Dolayısıyla kendini toplumdan izole etmek zorunda hissetmiş, öte yandan topluma faydalı birey olmaktan hiçbir zaman vazgeçmemiş birisi. Anlatayım: 

Alaybey amca, hepimizin berbat bir şekilde etkilendiği coğrafyada; kibrin, kıskançlığın, hurafelerin, dedikodunun, münafıklığın, riyakarlığın, güç savaşlarının hüküm sürdüğü topraklarda yalnızlığı tercih etmiş, bedelini ise tüketmek zorunda kaldığı antidepresanlarla ödemiş bir köylü. Atatürk’ün tasvirine uyan “halkın efendisi” kıvamındaki nadir köylülerden birisi. 

Onu tanığım günden beri ve babamın anlattıklarından bildiğim üzere, mucit birisi. Elektronik eşyalara olan ilgisi, köyün tüm elektronik problemlerine çözüm üreten, köyün aranan insanı olmasına sebep olmuş. Kendine yaptığı atölyede daima alternatif çözümler üreten, elli yaşını aşkın olmasına rağmen problem çözmeye devam eden, yalnızlığı dibine kadar yaşadığı hayatında fidan yetiştiren, yetiştirdiği fidanların topraklarda yeşermesine aracılık eden, geri dönüşüme uygun hurdaları toplayan, Anadol marka kamyonetiyle köylünün nakliye işlerine koşan, çevreye ve doğaya saygılı, kimseye zararı olmadığı gibi tamamen faydası olan, tüm bunlara rağmen yalnızlığı tercih eden,

öte yandan kendisini yalnızlığa sürükleyen insanlara karşı kin kusmayan, yanına gittiğinizde çayını-çorbasını içip muhabbetinden ve güler yüzünden nasiplenebileceğiniz, erdemli bir birey. Özellikle “birey” kelimesinin altını çiziyorum çünkü sosyal izolasyonda olmasına rağmen kimseye muhtaç olmayan, kendi ayakları üzerinde durabilen ve kendine yetebilen bir amcamız…

Peki, bizler birer Alaybey amca değilken veya Alaybey amca gibi, erdemli bir insan olma yolunda çabalamazken “insanlar şöyle-böyle” diye serzenişleri kendimize hak görebilir miyiz? 

Belki şikayetçi olduğumuz insanlardan çok da farklı değilizdir. Ne dersiniz? 

Velhasıl değerli olan, her şeye rağmen iyi kalabilmek; iyi olduğumuza ikna olabilmek için somut sonuçlar sunabilmek değil mi? Değerli olan, her şeye ve herkese rağmen Alaybey amca gibi olabilmek değil mi? 

İnsanlar Kötü mü? Yoksa Kötü Olan Ben miyim?

Öte yandan çoğumuz bir insan; sıradan birer insan değil miyiz? Bazen düşünüyorum da kimi kime şikayet ediyoruz? İnsanlar şöyleymiş-böyleymiş… İnsanlar kötüymüş de biz çok iyiymişiz sanki… 

Hepimizin çocukluktan kalma çatışmaları var. Bunları çözmek için içe dönüp kendimizi anlama yolculuğuna çıkmıyorsak, okuyup araştırmıyorsak, zayıf yönlerimizle yüzleşip onarmaya çalışmıyorsak, gerektiği yerde profesyonel destek veya fikirlerine güvendiğimiz birinden yardım almıyorsak, zaaflarımızla, kusurlarımızla cesurca yüzleşmiyorsak, tüm bunları yapmak dururken, insanlar kötüymüş diye artık hiçbir şey yapmıyorsak, kısacası varlığımızın sorumluluğunu almayıp sürekli insanlardan şikayetçi oluyorsak, kusura bakmayalım ama bize söylenecek tek bir söz var: 

“Hadi oradan sen de!” 

Şayet bu yazının daha fazla insan tarafından okunmasını isteseydim, okuru bir yüzleşmeye davet etmek yerine, okur adına sözcülük yapıp kimler olduğu belli olmayan bir grup insana nefret kusmayı tercih ederdim. Okuru savunup diğer herkesi suçlayan içeriklerin çok okunduğunu biliyorum. Fakat burası öyle bir sayfa değil sevgili okur. Burada, varlığının sorumluluğunu almaya çalışan büyük bir azınlık olduğumuzu düşünüyorum. Hoş geldin 🤝 

The post İyi veya Kötü İnsan Olmak – Herkes Kötü mü? appeared first on MiskinAdam.

Muzur bir çocuk, akvaryumdaki japon balığı, paytak paytak yürüyen bir kaz ve daha bunlar gibi alakasız ama çok sevimli şeyler; güzel ve tatlı olanlar sana onu hatırlatıyorsa müjde: 

Sen, galiba aşık olmuşsun. 

#GEÇMİŞOLSUN

Bitmek bilmeyen bahanelerle ihmal edildiğin halde, hiçbir zaman önceliği olamadığın halde, hatta bazen saygısızlığa maruz kaldığın halde gidemiyorsan geçmiş olsun: 

Sen, galiba aşık olmuşsun… 

#KORKMA

Sana iyi geliyorsa korkma. 

Ne güzel işte, aşık olmuşsun. 

Sana değersiz hissettiriyorsa korkma.

Altı üstü aşık olmuşsun.

The post Sen Galiba Aşık Olmuşsun – Korkmak ve Değersiz Hissetmek appeared first on MiskinAdam.

Bu gönül işlerine ne çok kafa yoruyoruz değil mi? Çünkü hepimiz aynı şeyi istiyoruz aslında: Sevilmek. Güzel sevilmek.

Fakat…

Mesela sevmeyi bilmeyen birine, nasıl seveceğini öğretebilir misin? Ya da gayet güzel sevebildiği hâlde yalnızca seni sevmeyen birine kendini zorla sevdirebilir misin? “Hayır” dediğini duyar gibiyim sevgili okur. O halde birkaç soru daha sormak istiyorum: 

İdealimizdeki ilişkiyi yaşayamadığımızda şikayet etmek dışında ne yapıyoruz?

“Ben buraya, bu şekilde bir ilişkiye ait değilim” düşüncesinden kaçamadığımızda ne yapıyoruz?

Ait olmadığımız yeri terk edebiliyor muyuz mesela? İnsan neden ait olmadığı yerde kalır?

Bana kalırsa bunun birçok sebebi ve tek bir çözümü var. Örneklerle anlatmak isterim:

Eğer ait hissetmediğimiz kişiyi/yeri terk edemiyorsak, bazı zayıflıklarımız olabilir mi? Bir sürü sebep sayabilirim. Bunlardan biri senin sebebin olabilir: 

Ayrılığın veya Boşanmanın Önündeki Bazı Engeller

• Daha iyisini bulamam korkusu (özgüven eksikliği) 
• Elalem ne der korkusu (toplum baskısına boyun eğmek)
  
  
• Maddi kaygılar (güçsüz olmak)  
• Duygusal yatırımlarım çöp mü olacak, düşüncesi (vazgeçmeyi bilmemek). Oysa doğru zamanda vazgeçmek de önemli bir beceridir. Vazgeçmeyi gerektiren yerde vazgeçememek ise zayıflık…  
• Çocuk sahibiysek çocukları bahane etmek (yukarıdaki maddeleri aşmışız da tek sebep çocuklarmış diye düşünüyorsak aslında ayrılığın zorluklarını göğüslenemediğimiz için çocukları bahane edip düpedüz duygu sömürüsü yapıyoruz demektir bu. Çünkü artık hepimiz ve tüm psikoloji camiası “mutsuz bir evliliğin çocuklar için sürdürülmesinin doğru olmadığı” fikrinde hemfikir değil mi?) 
• İlişkilerin bitebileceğini kabullenmemek (sonsuzluk beklentisi). Bir ilişki bittiğinde her zaman bir taraf kabahatli olmak zorunda değildir. Bazı duygular zamanla değişebilir ve ilişkiler bitebilir. Bitişleri kabullenebilmek, gerçekle yüzleşebilmek gerekmez mi? Çünkü karşımızdaki insan her zaman açık sözlü olamaz. “Ben seni eskisi kadar sevmiyorum” veya “eskisi gibi aşık değilim,” diyemez. Genellikle bizi kırmamak için söylemez veya mevcut durum onun için tatmin edici düzeydedir ve kafamızı karıştırmak istemez. Bazı gerçekleri bizim görmemiz gerekmez mi? Kendini kandırmaya devam eden birinin avuçlarında onunla birlikte manipüle olmaya gerek var mı?
  

• Hata kabul etmemek (yanlış tercihimizin sorumluluğunu alamamak). Bazen yanlış birini tercih etmiş olabiliriz. Hatamızın bedelini ödemek için ayrılığın zorluklarını göğüslenmek varken neden kendimize müebbet hapis cezası veririz? Dediğim gibi: Hatalarımızın sorumluluğunu alamadığımız için olabilir mi?  
• Ve bunun gibi, aslında çözümü bizde olup zahmeti ve sorumluluğu da bizde olan birçok uygulamadan kaçıyor olabilir miyiz? Ve kaçarken “imdat” çığlıklarını bitmek bilmeyen şikayetlerimizle dışa vuruyor olabilir miyiz?  

Sahi, insan sevilmediği ya da yeterince sevilmediği, değersiz hissettiği yerde neden ısrarcı olsun? 

Belki sen de karşındakini veya ilişkini önemsiyor fakat aynı özeni karşındakinden göremiyorsun? 

O hâlde onun bu meseleyi senin kadar önemsemediğini kabullenmen gerekmez mi?

Önemsenmemek seni yıpratıyorsa sana değersiz hissettiriyorsa, oradan ayrılman gerekmez mi?

Daha fazla önemsendiğin bir yerde olmak istiyorsan yola çıkıp yeni yerler keşfetmen gerekmez mi?

Değişmek mi, Değiştirmek mi?

Velhasıl, dikkat edersen hep kendi üzerimize düşenlerden bahsettim…

Özgüvenim zayıfsa buraya çalışmalıyım, toplum baskısına boyun eğiyorsam buraya çalışmalıyım, güçsüzsem buraya çalışmalıyım, 

insanların duygularının değişebileceğini kabullenemiyorsam buraya çalışmalıyım, hatalı bir tercih yapmışsam hatamın bedelini ödemeyi kabullenmeliyim, buraya ait hissetmiyorsam, burada sıkışıp kaldıysam, nasıl çıkabileceğimi düşünmeli ve zorlukları göğüslenmeliyim… 

Biliyorum ki bazılarımız (çoğumuz) bunların hepsini zahmetli bulacak ve sonuç olarak hiçbir şey yapmayacak; tek bir şey hariç: O da karşımızdakini değiştirmeye çalışmak… 

Beyhude bir çabayla karşındakine sevmeyi öğretmeye çalışmak, zorla kendini sevdirmeye çalışmak, onun için değerli biri olmaya çalışmak, zorla bizi önemsemesini buyurmak…

Sürekli Şikayet Etmek

Çoğumuzun yaptığı, yapacağı tek şey bu işte: Sürekli şikayetçi olmak… 

Oysa bu bir çözüm olmadığı gibi, çözümde en ufak payı da yok! 

Yüzleşmek ve Ayrılığın Sorumluluklarını Kabullenmek

Problemin çözümüyle ilgili bizim üzerimize düşen sorumluluk neyse onu kabullenmeliyiz. 

Bu, manzarayla yüzleşmeyi ve yola çıkmayı gerektirir.

Dediğim gibi, sürekli şikayet etmek ve şikayetlerimizle karşımızdakini değiştirmeye çalışmak çözümlerden biri değil. Karşılıklı şikayetlerimizi defalarca dile getirip, gerekirse çift terapisi alıp, kısacası ilişkimize emek verip sonuç alamıyorsak çözüm şikayet etmeye devam etmek olmamalı! Geriye tek bir çözüm kalıyor; kabullenebilirsek… 

Bu çözümü, bir başkasını değiştirmeye çalışmaktan çok daha gerçekçi buluyorum. Şimdilik yola çıkmaya engel durumlar olabilir fakat ileride yola çıkmak üzere bavulunu hazırlamaya başlayabilirsin değil mi? O bavulun tozunu almayı, fermuarını açmayı hiç düşünmüyorsan şikayet etmeyi bırak sevgili okur. 

Çünkü:

Seni temin ederim, o düzelmeyecek veya değişmeyecek. Üstelik, ona şikayetlerini dile getirdiğinde nasıl düzelmediyse onu bana şikayet ettiğinde de aynı şey olacak: Ben, o insanı düzeltemeyeceğim. Zaten bu bilgiye sahip olduğunu bildiğim için söylemeden edemeyeceğim: 

-Eşinin, dostunun kafasını şişirmeyi bırak sevgili okur. Kimse senin yerine sorumluluk almıyor. 

-Gerçek çözümü zahmetli buluyorsan ağlamayı bırak sevgili okur. Kafam kaldırmıyor… 

The post Değiştirmek mi, Terk Etmek mi? Ayrılık Hakkında appeared first on MiskinAdam.

Hissizleşmek: Bir deneyimi sayıca fazla yaşamak, zihnimizin o deneyimi normalleştirmesine sebep oluyor. Bazen yüz kızartıcı hatalar yapabiliriz. Özellikle ilk hatamızda çokça pişmanlık veya suçluluk duygusu yaşayabiliriz. 

Hep söylüyorum, pişmanlık duygusu faydalı bir duygudur çünkü pişmanlığında samimi olan kişi, bir daha o hatayı yapmamak, dürtülerini kontrol altında tutmak için zamanında yaşadığı pişmanlık duygusundan güç alır. Aynı hata ikinci kez, üçüncü kez yapıldığında ise zihnimiz o davranışı normalleştirmeye başlar. Örnek: Aldatmak… 

Aldatmak

Mesela yolunda gitmeyen bir ilişkiniz vardır ve ayrılmanızın önünde bazı engeller vardır. Sıkıştığınız yerde hareketsiz ve nefessiz kalabilirsiniz. Sonucunda ise kendinizi bir nefeslik aldatma hikayesinin içerisinde bulabilirsiniz. İlk kez yapıyorsanız vicdanınız sizi çokça rahatsız edebilir. Hatta bu deneyimin sonrasında pişmanlık hissedebilir, “buna ne gerek vardı?” diyebilirsiniz.

Lakin ikinci kez aldattığınızda ilki kadar suçluluk hissetmezsiniz. Üçüncüde ise artık yaptığınız şey çok normaldir. Hatta bunun için kendinize geçerli bahaneler de bulmuşsunuzdur. 

“İlkinde duygusal boşluktaydım aldattım. İkincisinde aşık olmuştum aldattım. Üçüncüde çok mutsuzdum aldattım…” diye diye uzar gider hikaye. Tam bu noktada şu söz aklıma geliyor: 

“Bilir misin, bizim en büyük maharetimiz nefsimizden beraat kararı almaktır. Vicdan azabı dedikleri şey, ancak bir hafta sürer. Ondan sonra en aşağılık katil bile yaptığı iş için kafi mazeretler tedarik etmiştir.”
-Sabahattin Ali

Hissizleşmek, Duygusuzlaşmak

Öte yandan kendimize haklı mazeretler bulmamız veya türetmemiz, hissizleşmemizi engellemez. Dolayısıyla kime ne yanlış yaptığımızla ilgilenmiyorsak bile en büyük yanlışı kendimize yapmış oluruz. Duygularımızdan oluruz… Hissizleşmeye başlarız… 

Oysa duygu dediğimiz şey bizi hayata bağlayan şeydir. Hayatta yapmak istediklerimizle veya istemediklerimizle ilgili bize harekete geçme motivasyonu sağlayan şeydir duygu. 

Duygusuzlaşmak, hissizleşmek; yaşamla ve gerçeklikle aramıza perde çekmemize sebep olur. Gerçeklikten uzaklaşınca işlevsel olmayan duygu düzenleme yöntemlerine hapsoluruz. Evet, tıpkı EvrimAğacı’nın web sitesinde bahsettiği üzere hissizleşmek, işlevsel olmayan duygu düzenleme yöntemlerinden biridir.

Mesela “kibir en çok sahibini mutsuz eder” derken de biraz buralara vurgu yapmak istiyordum. Başkalarının kusurlu davranışlarını eleştirmeye bayılıyoruz ancak kendi kusurlarımızı kabullenip onarmayı hiç düşünmüyoruz. Madem diğer insanların gözünde ne kadar çirkin davranışlarımız olduğuyla ilgilenmiyoruz, en azından kendimize bir iyilik yapıp bu davranışlarımızın bizi ne kadar mutsuz ettiğine odaklanalım değil mi? 

Mesela kibirli insan, en ufak hatasında kendini acımasızca eleştirir çünkü gözünde yarattığı benliğine hiç yakıştıramaz hatayı. 

Oysa hepimiz insanız, hata yapabiliriz. Önemli olan hatamıza karşılık pişkinlik yapmamak, utanmak, arlanmak, pişmanlık yaşamak, sonuçlarını kabullenmek ve bir daha aynı hatayı yapmamaktır. Mesela aldatan ve bunu sık sık tekrar eden insan partnerine yaptığı saygısızlıkla ilgilenmiyorsa bile kendini hissizleştirdiğini, dolayısıyla mutsuzluktan uzaklaşmak için çabalarken mutsuzluk bataklığına iyice gömüldüğünü anlayabilse keşke… 

Ayrıca bu yazıyı yargılamak için değil, duygularımızı koruma konusunda zihin açmak için yazdığımın da anlaşılmasını umuyorum… Tabii ki ahlak bekçisi değilim. Ben, seni düşünüyorum, beni düşünüyorum sayın okur. 

Duyguları Korumak

Yaptım veya yapmadım, bu özel hayatımla ilgili bir yazı olmadığından kimseye bir şey kanıtlama ihtiyacı hissetmiyorum. Ancak şu kadarını söyleyebilirim: 

Şartlar ne olursa olsun aldatma meselesine hiçbir zaman sıcak bakmadım. İtiraf etmem gerekirse bu bakış açımda etik anlayışım değil, kendi duygularımı koruma ihtiyacım baskın gelmiştir. Duygularımı koruma konusunda başarılı olduğumu da inkar edecek değilim.

Zira halen daha sevebiliyorum halen daha kızabiliyorum, halen daha güzel insanların varlığına inanıyorum. Öyle olmasaydı, duygularımı koruma konusunda kendimi başarısız görür ve hissizleşme üzerine, içerisinde çözüm önerileri olan bir meseleyi kaleme almak istemezdim. 

Eğer adını koyduğum, yani sorumluluklarını kabullendiğim bir ilişkim varsa, muhteviyatı nasıl olursa olsun, o ilişkiyi bitirmeden veya ilişki içerisinde bir anlaşmaya varmadan (örneğin arkadaş kalmak veya açık ilişki yaşamak için karşılıklı anlaşmak gibi) bir başka ilişkiyi başlatmayı veya birileriyle flört etmeyi doğru bulmadım. Çünkü biliyorum ki bir ilişkiye saygı duymamak, insanın kendine saygı duymamasıyla aynı anlama gelir. Kendine saygısını kaybetmiş insan hissizleşir. Hissizleşen insan mutsuz olur.  

Tabii ki hissizleşmenin çokça farklı sebebi olabilir. Yazının başlığı ve konusu gereği, ilişkiler üzerinden devam edecek olursak, hiçbir kabahatimiz olmadığı halde çokça hayal kırıklığı yaşamış olmamız da hissizleşmemizin sebebi olabilir. 

Birçok kez sağlıklı bir ilişki yaşamak için kendimize ve sıradaki adaya şans vermiş, yine, yeniden hayal kırıklığı yaşayarak hissizleşmiş de olabiliriz. Birilerine şans vermek kabahat değil ama hep aynı/benzer karakterlere çekiliyorsak bu noktada bir kabahatimiz olduğunu düşünebiliriz. Dolayısıyla ilişkiler özelinde bir hissizleşmeden bahsediyorsak bu kabahatsizlik haline ben pek rastlamadım doğrusu. Bir yerlerde hata yapıyoruz ki hissizleşiyoruz.

Mesela aldatılmış olmak bile bize aldatma hakkı doğurmaz, ayrılma hakkı veya sebebi doğurur. Aldatmak, yetmiyormuş gibi tekrar tekrar aldatmak, hissizleşmemize sebep olabilir. Aldatıldık diye bizi hissizleştirecek davranışlara sarılmaya gerek yok. 

Mesela öfke de bir duygudur ve kendimizi korumamızı sağlayan, sağlıklı bir duygudur. Mesela aldatılmak bizi öfkelendirir ve ilişkiyi bitirme motivasyonu sağlar. Pek tabii her duygu gibi öfkenin de miktarı/dengesi önemlidir.

Nitekim, en korkunç senaryolardan biri hissizleşmektir. En korkunç senaryolardan biri artık öfkelenmemektir, artık heyecanlanmamaktır, artık sevememektir, artık iyi ve kötü duygularımızı hissedememektir, artık yılmış olmaktır… 

Çünkü duygularımız olmadığında insan olmamızın bir anlamı kalmaz. O yüzden duygularımızı iyi anlamalı ve davranışlarımızı doğru yönetmeliyiz. Olumsuz duygularımızdan kaçmak üzere kendimizi hissizleştirmemeliyiz. Duygularımızın bizi koruduğunu ve ne yapmamız gerektiği konusunda yönlendirip, harekete geçme motivasyonu sağladığını unutmamalıyız.

O yüzden bahaneleri geçelim artık! 

İlişkiler özelinde hissizleşmekten bahsediyorsak genellikle kendi hatalarımızla hissizleşiriz. Önümüzde duran manzarayı görmek istemediğimiz için hissizleşiriz. Pişkinlik yaptığımız için hissizleşiriz. Tüketim çılgını olduğumuz için hissizleşiriz. Hatalarımızdan ders çıkarmadığımız için hissizleşiriz. Yediğimiz her halta kendimizce haklı gerekçeler aradığımız için hissizleşiriz. 

Kısacası: Duygularımızın ve davranışlarımızın sorumluluğunu almak istemediğimizde, çatlaklarımızı onarmak istemediğimizde hissizleşiriz. 

Bu arada: En çok da ar damarımız çatladığında hissizleşiriz. 

The post Aldatmak ve Hissizleşmek | Aldatan mısın, Aldatılan mı? appeared first on MiskinAdam.

Neyin ne olduğunu bildikten sonra hiçbir tercihe karşı değilim: Alkole de karşı değilim, kişisel gelişim kitaplarına da… Nitekim bazı meseleleri eksik yorumladığımızı düşünüyorum ve doğru yorumlayalım; bunu birlikte tartışalım istiyorum. Bana kalırsa kişisel gelişim adı altında sunulan içeriklerin neredeyse hepsi, kişisel gerileyişe sebep olur. Neden mi?

Sana bir soru, sevgili okur: Bir şeyin bize iyi hissettirmesi, onun faydalı olduğu anlamına gelir mi? 

Madem kişisel gelişim konusunu sarhoşlukla bağdaştırdım, öyleyse alkolden örnek vererek meramımı anlatmaya çalışayım: Bazı günlerde veya ortamlarda alkol almak, keyifli vakit geçirmemizi sağlayarak bize iyi hissettirebilir ama bu alkolün faydalı olduğunu göstermez değil mi? 

Alkole karşı değilim çünkü hiçbir alkol şişesinde sizi iyileştirme vaadi göremezsiniz. Sağlığa zararlı olduğu bilinir, uyarı olarak yazılır ve tercih tüketiciye bırakılır. Peki kişisel gelişim adı altında servis edilen içerikler öyle mi?

Değil!

Aksine, insanın değersizlik hissine yönelen, “kolay”ın cazibesiyle pazarlanan, yani insanı yumuşak karnından yakalayan, neresinden baksak manipülatif içeriklerin genel adına kişisel gelişim demeye başladık sanırım… 

Herhangi bir kitapçının çok satanlar listesini incelemeni isterim sevgili okur. Çoğu kişisel gelişim kitabıyla karşılaşacağından hiç şüphem yok. 

İçlerinden birkaç tanesinin yazarını araştırdığında muhtemelen şunu diyeceksin: “Biz kimlerden nutuk dinliyoruz yahu?” 

Ben söyleyeyim: Amiyane tabirle “ağzı iyi laf yapan,” genellikle sosyal medyada, motivasyon toplantılarında veya seminerlerde bir kaide tutturup prim yapmış, sonra da oradan yürümeyi tercih etmiş, altyapısı zayıf şarlatanlarla karşılaşacaksın. Bu bir tesadüf değil. Neden mi? 

Bir yazar; bilim insanı değilse, edebiyatçı değilse, felsefeci değilse, psikolog değilse veya bu saydıklarıma benzer, insanlığa faydalı olduğu tartışmaya kapalı alanlarda söz sahibi değilse, buna karşılık “benim de fikirlerim var” diyerek kitap yazmışsa, kendisine genellikle “kişisel gelişim” kategorisinde yer bulabiliyor.

Ya da bir insan doktor değilse, psikolog değilse, sanatçı değilse, bilimsel veya sanatsal metotları baz alan disiplinlerde söz sahibi değilse, tüm bunlara karşılık insanları şifalandırdığını iddia ediyorsa kendisine kişisel gelişimci sıfatıyla kimlik bulabiliyor. 

Oysa fikir yazılarının genel bir adı var. Bu yazılara “Deneme Türü Edebiyat Eseri” denir. Denemelerin en önemli özelliği, kesin hükümlere varmadan; duygu, düşünce ve görüş bildirmesidir.

Mesela Montaigne – Denemeler kitabı hem bu alanın kurulmasına öncülük etmiş hem de “deneme nedir”e cevap olmuş bir eserdir. Montaigne, denemelerindeki fikirlerini savunmak için bir sıfatın arkasına sığınmaz ve kendini, savunduğu konuda otorite olarak göstermez. 

Ne yazık ki deneme kitapları, tıpkı şiir kitapları gibi en az satılan edebiyat eserleri arasında olduğundan, fikirlerini paylaşmak isteyen birçok yazar kendisini “deneme yazarı” olarak değil, kişisel gelişimci olarak tanımlıyor. Sanki kişisel gelişimci olmak, bir alanda otorite sahibi olmakmış gibi…

Çünkü okur kişi de bunu istiyor: Ben fazla düşünme mesaisi yapmayayım da bilirkişiden direkt akıl alayım istiyor. 

Ne yazık ki bizler, ehliyetsiz veya yetersiz insanlardan (şarlatanlardan) nutuk dinlemeye bayılıyoruz. Çünkü daha kolay çözümler, daha az bedel ödeyerek daha konforlu hayatlar vaat ediyorlar. 

Profesyonel icra ettiğim işlerden biri reklam yazarlığı olduğu için biliyorum: Bizler kolayı seviyoruz. İnsanlar kolayı sever. Bunda bir tuhaflık yok. Kullanımı kolay, otomatik vites bir aracı tercih etmektense manuel vites arabayı tercih etmek, bazıları tarafından “araba dediğin manuel vites olur” sloganıyla savunulsa da yüzleşme cesareti olanlar için doğru itiraf şudur: “Bütçem manuel vitese yetiyor. Otomatik vites almak için ödemem gereken bedeli ödeyemiyorum veya ödemek istemiyorum.”

Örneğin özgüven problemi olan birinin bahanelerini irdeleyelim çünkü kişisel gelişim kitaplarının en çok pompaladığı konulardan biri bu…

Özgüven sorunu, psikologların sık karşılaştığı ve dolayısıyla çözümü konusunda kas geliştirme fırsatı bulduğu, sınırları belirlenmiş konulardan biridir. Olması gereken; problemi yaşayan kişinin, problemi aşmak üzere maddi-manevi bedeller ödemeyi kabullenmesi değil midir? 

İşte, bu bedeli ödemekten kaçtığımızda alkole veya kişisel gelişim zırvalıklarına sığınmaya başlıyoruz. 

Çünkü terapi pahalı olduğu gibi, zaman ve emek maliyeti gerektirir. Bu zor olandır(!) Kolaya kaçıp, iki yüz sayfalık bir kitaba, iki-üç gün zaman ayırarak problemlerimizden arınacağımızı düşündüğümüz noktada tuhaf bir sarhoşluk başlıyor. Bir anlık gaza gelmeyi, bütün sorunlarımızı aşmış olmakla eşdeğer tutmak sarhoşluk değilse nedir?

Oysa örnek problemden (özgüven sorunundan) yola çıktığımızda yüzleşmemiz gereken gerçek şudur: Bu problem, çocukluk anılarımızla oluşmuş, yıllara mâl olmuş bir problemdir ve çözümünü bir iki pohpohlayıcı sloganda aramamız ziyadesiyle yersizdir. 

Daha acı olan: Kolay zannettiğimiz yolların, aslında zor yollar olmasıdır.

Her ikisini de fazlasıyla deneyimlemiş biri olarak şunu rahatlıkla savunabilirim: Bence bir tane psikoterapi seansı, yüz tane kişisel gelişim kitabından daha faydalıdır!

Sebebi de çok basittir aslında:

Kişisel gelişimciler, herhangi bir ehliyete sahip değilken psikologlar bir ehliyete sahiptir. Bu ehliyetleri edinmek için de bir bedel ödenmiştir. Şimdi çözümün peşine düşen kişinin de bir bedel ödemesi gerekir. Bu bedel, elli lira + iki günlük okuma mesaisi kadar küçük bir bedel değildir! 

Kişisel Gelişimle Karıştırıyoruz!

Eric Berne kitaplarını kişisel gelişim raflarında değil, Psikoloji rafında görürsün.

Ya da yazdığı romanlarla toplumsal problemlere ışık tutan, dolayısıyla faydası tartışılmaz olan George Orwell’ın romanlarını kişisel gelişim raflarında değil, Edebiyat raflarında görürsün.

Düşünceleriyle insan ufkunu genişleten, bakış açısı katan ve genellikle bilimsel yaklaşımları referans alarak teoriler üreten, yazan, tartışan Wilhelm Schmidt’in kitaplarını kişisel gelişim raflarında değil, Felsefe raflarında görürsün; görmen gerekir.

İnsan ruhunu incelten, terbiye eden ve barışçıl davranış motivasyonu yaratan bir sanatçının, yazınsal yapıtını kişisel gelişim raflarında değil, Kültür-Sanat raflarında görürsün; görmen gerekir.

Şayet bunları kişisel gelişim raflarında görüyorsan o, kitapçının kategorize etme hatasıdır. Daha bunun gibi onlarca örnek sayabilirim ama gerek yok. Demek istediğim: Bilim, psikoloji, sanat, felsefe, edebiyat gibi, belirli metotlara dayanan ve belirli dikeylerde uzmanlık gerektiren, insana faydalı içeriklerin kategorisi (rafı) zaten bellidir. Mesela yukarıdaki isimleri incelersek zaten Eric Berne’ün Psikiyatr, George Orwell’ın edebiyat yazarı, Wilhelm Schmidt’in felsefeci olduğunu da görürüz.

Bir edebiyat yazarı, ortaya bir eser koyabilmek için yıllarca kas yapmış ve bedel ödemiştir. Şimdi bize düşen, egomuzu şişiren zırvalıklara vakit ayırmak yerine bol bol roman okumaktır.

Bir sanatçı, sanat icra edebilmek için yıllarca bedel ödemişse, hayatını anlamlandırmak ya da duygularını tanımak isteyen birinin de ödemesi gereken bedel, bol bol sanat eseri tüketmektir.

Bir doktor, insan anatomisini ve hormonlarını tanımak için yıllarca bedel ödemişse şimdi bize düşen, otoriteye kulak verip çözüm sürecinde üzerimize düşen maddi-manevi bedelleri ödemektir.

Öte yandan biz bunu tercih etmiyoruz. Bir iki kapsül çözümle ve gaz verici sloganla hayatımızı anlamlandırmaya çalışıyoruz. Elbette sarhoş oluruz!

Kişisel Gelişim Ne Değildir?

Kişisel gelişim nedir yahu? Sözün anlamını düşünelim… E insan zaten yaşadığı her gün ister istemez kendini geliştirir. Bu kadar genel bir kavramdan uzmanlık alanı yaratılabilir mi? Lütfen biraz gerçekçi olalım. Gerçekçi olalım çünkü kendine yardımcı olmak istemeyen birine kimse yardımcı olamaz. Kendimize yardımcı olabilmemiz için gerçekçi olmamız gerekmez mi? 

İnsanın kendini geliştirme isteği hem varoluş temelli bir istek hem de ihtiyaç. Buna kesinlikle itirazım yok. Yöntemlere itirazım var çünkü ehliyetsiz insanların kişisel gelişim vaatleriyle zehirlenmiş, üstüne üstlük sarhoş olmuş durumdayız. Öylesine sarhoş olmaya başladık ki davranışlarımızın ve duygularımızın sorumluluğunu almayı reddeder hale geldik. Biz hariç herkesin yetersiz insan olduğu fikrine içten içe inanıp, bu inancımızı dile getirmenin hiç de normal karşılanmayacağını da bildiğimizden sessiz sessiz demlenir olduk; kişisel gelişim zırvalıklarıyla…

• Sen Biriciksin
• İnanırsan Başaramayacağın Hiçbir Şey Yok
• Kendini Ateşle, Uçur, Zirveye Çık
• Mükemmelsin, Değerlisin, Harikasın… 

Saymakla bitmeyecek, ruh sağlığı alanıyla ve disipliniyle uzaktan yakından alakası olmayan, ticari kaygılarla üretilmiş bu zırvalıklara vakit ayırmak istiyor muyuz gerçekten? 

Kişisel Gelişim Nasıl Olur?

Oysa gerçek bir gelişimin konusu ve sınırları olur değil mi? 

Mesela: 

• Sözlü İletişim İncelikleri
• Kaygı Bozukluğu Nedenleri
• Bilinçaltı Nedir? 
• Pasta Yapımı
• Beden Dili Yorumlama
• Pazarlama Teknikleri

Gibi gibi, konusu ve vaat ettiği gelişim alanı belli olan, söz söylediği alanda ise otorite sahibi kişilerin içeriklerini tüketmek varken, neden genel bir gelişim vaat eden içeriklerle zamanımızı, sanki hiç kıymeti yokmuşçasına hiç ediyoruz? Kolay yoldan çok gelişmek istediğimiz için olabilir mi? Bu bir sarhoşluk hali değil mi sevgili okur? 

Birkaç ayda alınmış bilmem ne koçluğu sertifikasından yüz bularak “doğrusu budur” demiyorum tabii ki. Okuduğun bu içerik, deneme türüdür. Bilirkişi olarak değil, edebiyat yazarı olarak fikrimi söylüyor ve yorumunu almak istiyorum sevgili okur.

Bu arada, bir gün kişisel gelişim kategorisinde listelenen kitap yazmayı da düşünmüyor değilim. Elbette kişisel gelişim sarhoşluğunu eleştirmek üzere, esasen deneme türü olan fakat bile isteye yanlış kategoride yayımlanmış bir kitap olacağından şüphen olmasın… Peki, sen ne düşünüyorsun bu konuda? 

The post Kişisel Gelişim Sarhoşluğuna Dikkat! appeared first on MiskinAdam.

Genellikle, sonrasında pişman olunan fiziksel paylaşımlara yükleriz bu anlamı. Aslında kullanılmış hissetmek fiziksel değil, duygusaldır. 

Boyundan büyük sevgi sözcükleriyle yükseltilmiş beklentileri “aşk” sanıp, bir başkasının sıkışmışlığında ara sıra çıkıp nefes aldığı balkonu olduğumuzu fark etmektir asıl kullanılmışlık hissi.

O yüzden duygusal yönden çok aç bırakılmış insanlarla büyük hayaller kurmadan önce düşünmek gerekir: Mevcut ilişkisinde bulamadıklarını, bizden sağlamasına göz yumacak mıyız? Birinin boş vakitlerinin keyifli bir alternatifi olmak istiyor muyuz? Bağ kurmaktan yoksun birinin “bana iyi geliyorsun” şeklinde kendini deşifre eden olta yemine aldanıp av olmak istiyor muyuz?

Kullanılmak, Kullanılmış Hissetmek

Çünkü niyeti seni kullanmak olmasa bile açlıktan gözü dönmüş bir avcıdan vicdan sahibi olmasını beklememek gerekir. Vicdansız bir avcının kancası da büyük olur, çok can yakar, unutmamak gerekir. Bir parça yeme karşılık seni komple yemek isteyen, vermeden alan, almaya devam edebilmek için sürekli beklentini yükselten, çok aşık olduğunu, çok değer verdiğini, çok sevdiğini söyleyen, öte yandan uygulamada çok aşık biri gibi davranmayan, sana kendini değersiz hissettirmekte sınır tanımayan, bunu da bitmek bilmeyen bahanelerle maskeleyen, dolayısıyla söyledikleriyle yaptıkları uyuşmayan, manipülatif birinin amacı seni doyurmak değil, yemlemektir anlamak gerekir. 

Kabul, bazen niyeti sırf seni kullanmak değildir ama hatırlamak gerekir: Çok aç olan avcının da kendine saygısını kaybetmeye başlayan avın da görme bozukluğu olur, manzarayı doğru göremez. 

Yine unutmamak gerekir: Avcının vicdanı yoktur sevgili okur. Dolayısıyla, sonrasında kullanılmış hissetmemek için gerçeği yine senin görmen gerekir. 

Sağlıklı bir ilişkide kimse kimseyi avlamaz, sadece paylaşır. Sen ona su verirsin, o sana balık. Sen ona ekmek verirsin o sana kaşık… 

Sağlıklı bir ilişki, ancak dürüst insanlar arasında yaşanır çünkü kendine ve karşısındakine dürüst olan, verebileceğinden fazlasını vaat etmez. Tek gecelikse tek gecelik, bir ömürlükse bir ömürlük, emin değilse açık (net) olunur… Kimse kimseyi kandırmaz, sırf elinde tutabilmek için gereksiz beklentilere sokmaz. Manipülatif insanlar dürüst değildir, anlamak gerekir. 

Niyeti yalan söylemek olmasa bile bir insanın önce kendine dürüst olabilme becerisini analiz etmek gerekir sevgili okur.

Sağlıklı bağlar kurman, sağlıklı insana aşık olman, verdiğin kadarını alabilmen, kendine olan saygını hatırlaman ve duygularını kullandırtmaman dileğiyle sevgili okur… 

The post Kullanılmış Hissetmek | Kullanılmışlık Hissi appeared first on MiskinAdam.

Hayalini kurduğumuz hayat ile yaşadığımız hayat arasındaki fark; engellenme düşüncesi, içsel çatışma ve sıkışmışlık olarak açığa çıkıp bizi ziyadesiyle mutsuz edebilir. Özellikle de kabullenemediğimiz veya “neden kabulleneyim ki?” dediğimiz durumlarda… Bunları kısaca açıklamadan önce soruyorum: Hayatı yakalama cesaretimiz var mı?

Hayatı Kaçırma Hissi 

Bu hissin uyuyunca geçecek türden bir his olmadığını belirterek başlamak istiyorum. Pazarlamacılar bile bir şeyleri kaçırma korkusu yaratıp satış baskısı yaparlar. Bilirsiniz işte “indirim fırsatını kaçırma” gibi söylemler pek yaygındır. Bir içerik pazarlama uzmanı olarak işe yaradığını da söylemeliyim.

Anlayacağınız, bir şeyleri kaçırdığınızı düşünüyorsanız bununla yaşamak elbette zor olacaktır. Peki, “hayatı kaçırıyorum” hissi neden veya nasıl gelişir? 

Bunun onlarca farklı sebebi olabilir. En basitinden sosyal medyadaki yalan dünyalara sürekli maruz kalmak, kendi hayatımızı sorgulamamıza sebep olabiliyor. Fakat potansiyelinin farkında olan bireyler için mesele bu kadar basit değildir.

Örneğin belirli bir yaşa geldikten sonra geçmişteki tercihlerinin hatalı olduğunu fark edenler, bir şekilde bu hataları düzeltmek isteyebilirler. Düzeltme çabası ise bazen sıkışmış hissetmemize sebep olur çünkü geç kaldığımızı ve artık engellendiğimizi düşünebiliriz.

Engellenme Nedir?

İstek, ihtiyaç veya dürtülerin tatmin edilmesinin (hedefimize ulaşmamızın) önlenmesine engellenme denir. Bunlar kendi kendimize koyduğumuz engeller olabileceği gibi, içerisinde bulunduğumuz durumun, düzenin veya kurumun koyduğu engeller de olabilir. Bazen işimiz bazen eşimiz bile olabilir.

Bu kısmı detaylandırmadan önce psikologların verdiği şu bilgiyi paylaşmak istiyorum: Engellenme bireyde hayal kırıklığı, öfke, kaygı, yılgınlık ve üzüntülere neden olur. Hâl böyleyken engelleri kaldırma isteğimizden doğan bir içsel çatışma başlar. 

Çatışma Nedir?

Bireyin iki farklı istek, duygu veya düşünce karşısında birini seçememesi durumuna çatışma denir. Örneğin kendinizi Ege’de, bahçeli bir evde, sakin bir hayata ait hissederken, kariyerinizden vazgeçemediğiniz için İstanbul’da yaşamak zorunda hissetmeniz ve İstanbul’da yaşamanın size her gün ızdırap vermesi gibi.

Ya da genç yaşta evlenip otuzu devirdikten sonra, evliliğinizde sorun olmasa bile aslında evliliğe ait olmadığınızı düşünmek ya da fark etmek gibi. Bu ve benzeri durumlar bizi bir seçim yapmaya zorlar. Şayet durumlardan birini kabullenebilirseniz veya ikisini de aynı anda elde edebiliyorsanız çatışma yaşamazsınız. Bu imkana sahip değilseniz çatışmadan doğan mutsuzluk devam eder. 

Bazı seçimleri yapmak hiç de kolay olmadığı için veya seçim yapmak zorunda kalmak istemediğimiz için içsel gerilim, huzursuzluk ve hatta saldırganlık şeklinde açığa çıkan duygularımız, çevremizin dikkatini çekebilir. 

Dertleşmek istediğinizde ise “ohoo sen hem ayranım dökülmesin hem g*tüm s**ilmesin istiyorsun” minvalinde cevaplar alabilirsiniz. Oysa bu durum (çatışma) ucuz bir alaycılığa konu olacak kadar basit bir problem değildir. Bununla birlikte, insanın geliştikçe çatışmalar yaşaması kadar olağan başka bir şey yoktur bence. Bunu da bir anımla ve psikolojik bir teoriyle açıklayacağım.           

Fakirin Karnı Doyunca Sırtı Üşürmüş

Bir defasında eşim bana şunu söyledi: “Sen, ekonomik özgürlüğünü yarattıktan sonra hayatı daha fazla sorgulamaya ve daha fazla bunalım yaşamaya başladın” 

Evet, haklıydı. Bu durumu anlatan ve yukarıdaki ata sözünden türetilmiş absürt bir deyim de var: Fakirin karnı doyunca s*ki kalkarmış. 

Atasözleri gibi deyimler de birçok kez yerinde kullanılır ama benim tarzım daha çok bilimsel yaklaşımları ele almaktır. Baktığım zaman Maslow’un İhtiyaçlar Hiyerarşisi, bu atasözünü ve kendisinden türeyen argo deyimi destekler nitelikte. 

İhtiyaçlar hiyerarşisini yeniden anlatmayayım ama kısaca neyi savunduğunu hatırlatayım: 

Maslow, bireyin önce en temel ihtiyaçlarına (yemek, güvenlik, barınma vs) odaklandığını savunur ve bu ihtiyaçları beş basamakla açıklar. Temelden çatıya doğru her bir ihtiyaç giderildiğinde birey yeni ihtiyaçlarını fark eder ve gidermek ister. En sonunda kendini tamamlamış olur.

Dolayısıyla eşim de haklıydı. Elbette ekonomik problemlerle boğuşurken hayattan ne istediğimi veya nereye ait olduğumu düşünecek lüksüm yoktu. Fakat artık var. İnsan farkına vardığı durumu veya öğrendiği bilgiyi, kalan hayatında yok sayamaz.

Özellikle de potansiyelinin farkında olan bireyler için bu durumla başa çıkmak oldukça güçtür. Yapabilme gücün, becerin, donanımın var; istiyorsun ama engeller var. Bu durumda birey çatışma yaşayabilir ve “hayatı kaçırıyorum” düşüncesiyle bunalıma girebilir. 

Neden Tercih Yapamıyoruz? 

Yukarıda verdiğim örnekler üzerinden devam edelim. Bir kariyeri ve düzeni yaratmak için yıllarca emek verip sonra tüm bu emekleri yok saymak oldukça güçtür. Belki güzel sanatlar okumamız gerekirken toplumun daha fazla önemsediği bölümlerden birini seçmiş ve artık bir hukukçu olmuş olabiliriz. Hukukçu olmaya alışmış da olabilir. Hatta bu mesleği sevmiş de olabiliriz. Böyle bir durumda, radikal bir karar alıp meslek değiştirmek elbette kolay değil. 

Diğer örneği tartışacak olursak: Gençken sevdiğimiz biriyle, heyecan içerisinde evlenmiş olabiliriz. Sevdiğimiz insanı halen daha çok seviyor da olabiliriz. Fakat öte yandan evliliğin getirdiği sorumluluklar ve kurallar, yaşamak istediğimiz hayatın önünde koca bir engel olabilir. 

Böyle bir durumda boşanmayı tercih etmek elbette kolay bir seçim değildir. Her şeyden önce eşinizi seviyorsunuzdur.

Benzer bir durum anne-babamız için de geçerlidir. Yetişkin bir birey olmanıza rağmen anne babanız hayatınıza müdahale ediyorsa, onları değiştiremeyeceğinizi biliyorsanız ve size adeta ayak bağı olduklarını görüyorsanız ailenizi bir çırpıda silebilir misiniz? Çoğu kez yapamazsınız çünkü seviyorsunuz.

Hem aile bağlarınızı korumak hem de özgürlüğünüzden taviz vermemek istersiniz. Fakat bu ikisi her zaman aynı anda mümkün olmayabilir.

Dolayısıyla bu durumu ancak şöyle özetleyebilirim: Bizler bağlarımızdan kopmak istemeyebiliriz. Köklerimizi seviyor olabiliriz. Hiç olmasalardı böyle bir sevgi de oluşmazdı ve sadece özgürlüğümüzle baş başa kalırdık fakat varlar. Zaman içerisinde sevdik onları.

Sorun şu ki onları sevdiğimiz kadar özgürlüğümüzü de seviyoruz.

Mesela ben bu yazıyı çok daha özgürce yazabilirdim ama ben ne zaman özgürce yazsam çevremden birilerinin kalbi kırılıyor diye baskı altındayım ve en sevdiğim şeyden (ifade özgürlüğümden) bir miktar taviz vermek zorunda kalıyorum. Oysa sadece kendimden sorumlu bir yazar da olabilirdim değil mi?

Hayatı Kaçırma Korkusu Nasıl Geçer

Bu konuyu, karakterler üzerinden işleyip öyküleştirdiğim romanım, Çıkmam Lazım Hayat Kaçıyor‘u mutlaka okumanızı öneririm. İnternetteki yorumları incelediğinizde birçok okurun sıkışmışlık hissinden kurtulmasına yardımcı olduğunu göreceksiniz.

Konumuza dönecek olursak, yukarıdaki sebeplerle sıkışmışlık yaşadığımız böylesi durumlarda genellikle birilerini suçlarız. Belki haklıyızdır. Gerçekten de yaşadığımız huzursuzluğun sorumluları vardır. Nitekim suçluyu tespit etmek, suçlamak veya sitem etmek çözüm değildir. Sadece tespittir. Peki, çözüm ne? Şimdi onu açıklıyorum naçizane:

Bu durumun iki farklı çözümü var. İkisi de sağlıklı çözümler fakat hepimiz eşit şartlara sahip olmadığımız için, hangisini uygulayacağımız da bize kalmış. Elbette her seçimin kendi içerisinde zorlukları olacağını unutmamalıyız. Çözümler:

1. Kabule Geçmek
2. Konfor Alanından Çıkmak

Sağlıklı Bir Şekilde Kabule Geçmek Nedir?

Kendi gerçeklerimizi kabullenip onlara rağmen huzurlu olmanın yollarını aramaktır. Örneğin ülkemizin ekonomisi kötüyse her gün ekonomiden şikayet edip tabiri caizse “ağlayarak” koca ülkenin ekonomisini değiştiremeyeceğimizi kabul etmek gerekir. Eleştirmeyelim, demiyorum dikkat edin. Gerçeği gördük, eleştirimizi yaptık, şimdi sırada “mevcut şartlar altında ben ne yapabilirim?” sorusuna yanıt aramak olmalı. Bu örneği diğer örneklerle birleştirebilirsiniz. Mutsuz bir evliliğim var fakat çeşitli nedenlerle boşanamıyorum. Öyleyse mutsuz evliliğime rağmen nasıl huzuru bulabilirim?

İpucu: Yarın o evliliği sonlandıracak imkanlara sahip olmak için bugün harekete geçmek ve bu hedef doğrultusunda çabalamak, seçeneklerden yalnızca bir tanesi olabilir. Başka bir çözüm: Kabul, evliliğimde sorunlar var ve bu sorunları onarabilir miyiz? Denemek lazım. Belki çift terapisi belki karşılıklı uzlaşma hali…

Demek istediğim: Problemin varlığını kabul etmemiz önemli. Problemin ağlamakla geçmeyeceğini kabul etmemiz de önemli. Konfor alanımızı terk edemiyorsak mevcut alanı nasıl daha konforlu hale getirecebileceğimizi düşünmek de bir o kadar önemli. Elimizden geleni yaptığımız halde işin içinden çıkamıyorsak geriye ikinci seçenek kalıyor.

Sağlıklı Bir Şekilde Konfor Alanından Çıkmak Nedir?

Kontrolcülüğü bırakıp hayatın sürprizlerine, değişime ve yeniliğe açık olmakdır. Elbette “Kara Murat benim!” nidalarıyla bir yola çıkmaktan veya kişisel gelişim şarlatanları gibi yalnızca inanmanın yeterli olacağından bahsetmiyorum. Neyi neye tercih ettiğimizi hatırlayalım istiyorum. Konfor alanında kalmak kolayımıza geldiği için tercih ediyor olabilir miyiz? Aslında kolayı tercih etmek hiç de mantıksız değildir. Öte yandan kolay zannettiğimiz tercihin aslında en zor tercih olduğunun farkında mıyız? Çünkü belirsizlikten korktuğumuz için katlanmayı tercih ettiğimiz hayat, sıkışmışlık olarak karşımıza çıkar ve birinci çözüm işe yaramıyorsa asla yakamızı bırakmaz. Bununla yaşamaktan daha zor ne olabilir.

Şu endişeyi de anlıyorum: Tamam huzursuzum ama konfor alanımdan çıktığımda ya daha huzursuz olursam? Peki, sevgili okur, sürekli aynı şeyleri deneyip farklı sonuçlar beklemek ne kadar mantıksızsa hiçbir şey yapmadan bir şeylerin değişmesini beklemek de o kadar mantıksız değil midir?
Şimdi kendi deneyimlerimden bahsedeyim. Ben, evliliğimde ciddi problemler olmasa da kendimi o evliliğe ait hissetmediğim için konfor alanımdan çıkma cesareti gösterdim. Elbette maddi-manevi kayıplarım oldu. Üstelik telafi etmesi kolay kayıplar da değildi. Peki şimdi huzurlu muyum? Sadece şimdi değil; boşandığım günden itibaren öylesine huzurluyum ki her gün “iyi ki” demekten kendimi alamıyorum. Benzer bir örneği 2016 yılında yaşamıştım. Pazarlama üzerine iyi bir kariyere sahip olmama rağmen yaptığım iş beni tatmin etmiyordu. Her geçen gün çekilmez hale geliyordu. İlkokul üçüncü sınıftan beri yazan-çizen biri olarak, bunlardan birinin beni mutlu edeceğini biliyordum.

Birgün mevcut işimi, o an maddi-manevi imkanları çok daha kısıtlı olan bir işle değiştirip, başka firmada içerik yazarı olarak işe başladım. Şimdi ne diyorum biliyor musunuz? İyi ki! Artık mesleki alanda da çok daha huzurluyum.
Biliyorum; başardıktan sonra konuşması kolay oluyor. Henüz konfor alanından çıkamayanlar için durumların ne kadar karışık ve zor olduğunu da biliyorum. Fakat insan psikolojisine olan merakıma, araştırmalarıma ve bizzat kendi deneyimlerime dayanarak şunu hatırlatmayı da faydalı buluyorum: Ortada huzursuzluk veren bir problem varsa önce problemin varlığını kabul etmeli. Her şeyin bir bedeli olduğu gibi, huzurun da bir bedeli olduğunu kabul etmeli. Madem bedel ödemek gerekiyor, ya o bedeli ödemeli ya da ağlamaya bir son verip mevcut şartlarda huzurlu olmanın yolu aranmalı. Keza şikayet etmek, bizimle aynı acıları yaşayan birilerini bulup yalnız olmadığımızı düşünmek, ağlamak, hep birlikte ağlamak veya birilerini suçlamak hiçbir sorunu çözmüyor, çözmeyecek.

Tercih bizim. Tercih sizin. Tercih senin; sevgili okur.

The post Hayatı Kaçırıyorum Hissi | Engellenme, Çatışma ve Sıkışmışlık appeared first on MiskinAdam.